Czy słowa także muszą zostać zaszczepione?

Coraz mniej słów jest akcentowanych. W wielu z nich akcent zanika, co przywodzi na myśl książkę „Greguería” Ramóna Gómeza de la Serny, w której zdefiniował akcent jako szczepionkę dla słowa. Skoro już o tym mowa, pozostaje tylko jedno pytanie : skąd wzięło się słowo „szczepionka” .

Aby to zrobić, musimy cofnąć się do XVIII wieku i skorzystać z pomocy brytyjskiej pisarki Mary Wortley Montagu (1689-1762), która znalazła sposób na wyeliminowanie ospy prawdziwej. Podczas podróży do Turcji w 1717 r. zauważył, że matki szczepiły swoje dzieci przeciwko ospie, aby chronić je przed chorobą, o której wówczas wiedziano niewiele lub wcale. Tę technikę profilaktyczną nazywamy wariolacją. W ten sposób Mary odkryła pozornie magiczne, lecz mające naukowe podstawy sekrety , których listy z drugiego końca świata wzbudziły podziw ówczesnych intelektualistów, a także zainspirowały orientalizm takich malarzy, jak Ingres. Powyższe listy zostały zebrane w języku hiszpańskim przez wydawnictwo La Línea del Horizonte pod tytułem: Listy ze Stambułu .

Dla tych, którzy chcą zanurzyć się w wąskich uliczkach Stambułu, z jego bazarami i meczetami, a także zwiedzać łaźnie tureckie i haremy tamtych czasów, jest to bardzo odpowiednia lektura. Najważniejszą rzeczą — pod względem informacji naukowych — jest jednak lekarstwo na ospę prawdziwą, chorobę, na którą sama cierpiała Mary Wortley Montagu. Ale najboleśniejszą rzeczą dla niej była strata brata spowodowana tą chorobą.

Rodzina królewska, zainteresowana wariolacją, sfinansowała badanie eksperymentalne. W tym przypadku królikami doświadczalnymi byli więźniowie więzienia Newgate, którym podano wirus w zamian za wolność. Eksperyment zakończył się sukcesem. Ale na długo wcześniej, powiedzmy wieki temu, Chińczycy stosowali już technikę wariolacji polegającą na mieleniu wysuszonych strupów po osobach chorych na ospę prawdziwą, a następnie wciąganiu powstałego proszku. Nie chodzi o to, że nie chorowali. Chodzi o to, że ospa, na którą zachorowali, miała łagodne nasilenie, a oni ją przeżyli, co zapewniło im odporność na resztę życia .

W przypadku szczepień zachodnich, przeprowadzano je na ramieniu, gdzie wykonywano nacięcie, do którego wprowadzano zawartość krostki chorej osoby. Jednak dopiero w 1796 r. odkryto pierwszą nowoczesną szczepionkę, a dokonał tego angielski lekarz Edward Jenner i dojarka krów Sarah Nelmes, która pojawiła się w jego gabinecie z typowymi objawami ospy krowiej. Do jej obrazu klinicznego dołączyła lekka gorączka i uporczywe bóle głowy. Wtedy to dr Jenner wcielił w życie coś, o czym myślał już od pewnego czasu, i zastosował zawartość krost Sary Nelmes u ośmioletniego chłopca, który jeszcze nie chorował na tę chorobę . I tam wszystko się zaczęło.

Ponieważ na początku u chłopca wystąpiła łagodna reakcja, a kilka tygodni później lekarz ponownie zaszczepił go przeciwko ospie, tym razem jednak szczepionką od osoby, która nie miała żadnej reakcji. Ponieważ odporność uzyskano dzięki krowom, od nich właśnie zaczęto nazywać to lekarstwo „szczepionką”. Od tej pory – jak zauważył Gómez de la Serna w innym ze swoich greguerías – krowy piszą kałamarzem swoich oczu poemat rezygnacji.

Siekiera kamienna Jest to część, w której Montero Glez , z zamiłowaniem do prozy, przeprowadza swój szczególny atak na rzeczywistość naukową, aby wykazać, że nauka i sztuka to uzupełniające się formy wiedzy.