Głód, którego nigdy nie było

W świecie, w którym coraz większą rolę odgrywają narracje, a nie fakty, prawda często staje się pierwszą ofiarą wojny.

Nigdzie nie jest to bardziej tragicznie widoczne niż w groteskowej kampanii dezinformacyjnej, która rzekomo doprowadziła do głodu w Strefie Gazy, celowo wywołanego przez Izrael, by wykorzystać go jako narzędzie wojny – zarzut, który stał się współczesnym oszczerstwem krwi wymierzonym w państwo żydowskie.

Narracja o „głodzie w Gazie” przekształciła się w skoordynowaną kampanię – nagłośnioną przez Hamas i jego katarskich zwolenników, a bezkrytycznie powtarzaną przez główne zachodnie media i organizacje międzynarodowe. Choć, jak w każdej strefie działań wojennych, pojawiają się elementy cierpienia humanitarnego, kampania wyolbrzymia, manipuluje i celowo wykorzystuje te realia jako broń, aby odwrócić role ofiary i agresora. Cel: demonizacja Izraela, wybielenie zbrodni Hamasu i odwrócenie uwagi od rzeczywistego głodu, którego dopuścił się Hamas – nie wśród cywilów Gazy, ale wśród izraelskich zakładników przetrzymywanych w niewoli przez prawie dwa lata.

Artykuł niemieckiego dziennika Bild, opublikowany 5 sierpnia, ujawnia, jak zaaranżowane zdjęcia, zmontowane filmy i sfabrykowane reportaże posłużyły do ​​stworzenia (fałszywego) obrazu powszechnego głodu spowodowanego przez Izrael. Prawda jest jednak diametralnie inna.

Kolejne dogłębne śledztwo, opublikowane niedawno przez platformę Jewish Onliner, wskazuje na korzenie tej kampanii w dobrze skoordynowanej i idealnie zsynchronizowanej globalnej akcji manipulacji mediami. Śledztwo ujawnia, że ​​kampania „#GazaIsStarving” to skoordynowana akcja dezinformacyjna prowadzona przez kraje arabskojęzyczne – w szczególności Katar, Arabię ​​Saudyjską i Jemen – mająca na celu wpłynięcie na anglojęzyczną opinię publiczną przeciwko Izraelowi.

Chociaż kampania przedstawia się jako oddolny, humanitarny apel, badania pokazują, że jest ona wzmacniana przez podmioty powiązane z państwem, wpływowych propagandzistów (takich jak przedstawiciel irańskiego reżimu i osoby powiązane z Hamasem) oraz wieloplatformowe strategie językowe, mające na celu maksymalizację rezonansu emocjonalnego, zwłaszcza na Zachodzie. Inne badanie, opublikowane przez @antisemitism, pokazuje, że hashtagi takie jak „Hunger_in_Gaza”, „HelpGaza” i „Holocaust_in_Gaza” są szeroko wykorzystywane i promowane przez farmy botów w celu zwiększenia ich popularności na X (dawniej Twitterze).

Od początku wojny Izrael ułatwiał dostawy bezprecedensowej ilości pomocy humanitarnej do Gazy – mimo brutalnego konfliktu na siedmiu frontach. Żywność, woda, środki medyczne, energia elektryczna i paliwo docierały do ​​Gazy wieloma kanałami. Izrael koordynował działania z partnerami międzynarodowymi, w tym ze Stanami Zjednoczonymi i Światowym Programem Żywnościowym, aby zapewnić otwarcie korytarzy humanitarnych. Mimo to Hamas nadal konfiskuje, rabuje i selektywnie redystrybuuje pomoc, wykorzystując głód jako broń kontroli i propagandy, dla własnych korzyści i osobistych korzyści, aby nadal zasilać i tak już pulchne konta bankowe swoich miliarderów-przywódców.

Tę rzeczywistość ujawnił emocjonalny przemówienie izraelskiego ministra spraw zagranicznych Gideona Sa'ara przed Radą Bezpieczeństwa ONZ 5 sierpnia. Minister Sa'ar bez ogródek opisał, jak Hamas głodził izraelskich zakładników, takich jak Evyatar David i Rom Braslavski – obaj byli wychudzonymi cieniami młodych mężczyzn porwanych 7 października – podczas gdy terroryści Hamasu jedli mięso, ryby, warzywa i świeże owoce. Na przejmującym obrazie, grube, dobrze odżywione ramię strażnika Hamasu pojawia się obok wychudzonej postaci Evyatara, zmuszonego do wykopania własnego grobu.

A jednak, co zaskakujące, o tym horrorze prasa międzynarodowa prawie w ogóle nie wspominała.

Na przykład „New York Times”, który często nagłaśniał niezweryfikowane oskarżenia Palestyńczyków – niedawno opublikował zdjęcie dziecka z problemami zdrowotnymi jako dowód „głodu”, wiedząc, że wywoła to tsunami nienawiści wobec Izraela, którą zmuszony był wycofać – odmówił teraz publikacji przerażających zdjęć izraelskich zakładników na swojej pierwszej stronie. Sekretarz generalny ONZ António Guterres, często potępiający Izrael, milczał. To milczenie nie jest neutralnością, lecz współudziałem.

Tu, w Portugalii, 1 sierpnia, w wywiadzie dla CNN mówiłem o kampanii propagandowej Hamasu, w której domagałem się od stacji wycofania się z tego i ujawnienia prawdy o wykorzystywaniu tego typu materiałów, zwłaszcza w przypadku chłopca o imieniu Muhammad al-Matouq, który cierpi na chorobę genetyczną. W rezultacie musieli sprostować informacje, które nieodpowiedzialnie rozpowszechniali niezliczoną ilość razy.

Prawda sama w sobie jest karygodna: Hamas głodzi izraelskich zakładników na śmierć, udając troskę o ludność cywilną Gazy. Autonomia Palestyńska wypłaca pensje terrorystom. A znaczna część zachodnich mediów nadal działa jako chętny kanał dla propagandy terrorystycznej, stosując skandaliczne podwójne standardy: jeśli pochodzi od Hamasu, jest automatycznie przyjmowana, uznawana za wiarygodną i publikowana; jeśli pochodzi z Izraela, wymaga się coraz więcej dowodów na jej prawdziwość.

Jesteśmy świadkami wywróconego do góry nogami świata. Sprawcy są przedstawiani jako ofiary. Porwani i zgwałceni są ignorowani, podczas gdy porywacze i gwałciciele otrzymują fale wsparcia i współczucia. Ta moralna inwersja jest nie tylko haniebna, ale i niebezpieczna. Nie chodzi tylko o to, że Hamas opublikował nagranie przedstawiające szkieletowego zakładnika kopiącego sobie grób w tunelu. Chodzi o to, że Hamas wie, że może opublikować nagranie przedstawiające szkieletowego zakładnika kopiącego sobie grób w tunelu, a wielu ludzi na Zachodzie nadal uważa ich za „tych dobrych”.

Kraje z historią reżimów kontrolujących myśli i ekspresję często jako pierwsze rozpoznają kampanie mające na celu manipulowanie świadomością społeczną. W przeszłości robiono to brutalną siłą; dziś osiąga się to poprzez subtelny, ale niezwykle potężny zasięg mediów społecznościowych. Nieprzypadkowo głównymi motorami tych kampanii są reżimy autorytarne i totalitarne, które umiejętnie wykorzystują otwartość i wrażliwość społeczeństw demokratycznych, aby kształtować globalne narracje na swoją korzyść.

W dzisiejszym świecie wirusowych kłamstw i upolitycznionego oburzenia, prawdy trzeba bronić odważnie. A prawda jest taka: nie ma celowego głodu spowodowanego przez Izrael w Strefie Gazy. Istnieje jednak kampania głodowa. I z całą pewnością istnieje celowe głód izraelskich zakładników z rąk ludobójczego reżimu terrorystycznego.

Pamiętajmy, że ofiary nie biorą zakładników. Gdyby Hamas się poddał i uwolnił zakładników, wojna zakończyłaby się natychmiast.