Sabrina Carpenter padła na kolana i rozpętała się burza. Jaki jest sens tego moralnego oburzenia?

Internet ma skandal seksualny. Został wywołany przez piosenkarkę Sabrinę Carpenter. W wieku 26 lat jest członkinią pokolenia Z, grupy, która rzekomo uprawia seks coraz rzadziej. Przynajmniej teraz wszyscy o tym mówią, i tak jest od kilku dni.

Zamieszanie wywołała okładka nowego albumu Carpenter, który ukaże się pod koniec sierpnia i który amerykańska piosenkarka ogłosiła w mediach społecznościowych. Carpenter kiedyś rozgrzewała publiczność jako support Taylor Swift. Teraz sama wygrywa Grammy i wypełnia stadiony koncertowe.

Na okładce Carpenter, ubrana w obcisłą, krótką czarną sukienkę i wysokie obcasy, klęczy przed mężczyzną w garniturze; jego twarz nie jest widoczna. Mężczyzna ciągnie Carpenter za włosy, jakby prowadził psa na smyczy. Tytuł albumu „Man's Best Friend” wzmacnia to skojarzenie. Jej twarz jest zarumieniona, a na jej czerwonych ustach widać lubieżny uśmiech. Carpenter patrzy prosto w kamerę. Jej spojrzenie wyraża czujność, jakby całkowicie kontrolowała sytuację.

Obraz mógłby pochodzić z reklamy ekskluzywnego klubu sadomasochistycznego. Jest w nim nawet odrobina humoru. Odgrywanie ról jest jasne. Ale wiele osób nie chce tego oglądać. Nawiązują one bezpośrednio do rzeczywistości, pomimo artystycznej dwuznaczności.

Od czasu, gdy piosenkarka opublikowała post o swoim siódmym albumie w połowie czerwca, komentarze napłynęły lawinowo, a na samym Instagramie jest ich ponad 80 000. Tradycyjne media postępują podobnie.

Okładka ma być nieludzka i poniżająca. Jest to kpina ze wszystkich kobiet, które cierpią z powodu przemocy domowej. W ten sposób nadużycia są fetyszyzowane. Nawiązanie do rapera Seana „Diddy'ego” Combsa, który jest sądzony za napaść seksualną na kobiety: Na nagraniu wideo widać, jak bije swoją byłą dziewczynę Cassie Venturę i ciągnie ją za włosy po korytarzu hotelowym.

Carpenter jest krytykowana za to, że robi #MeToo krzywdę tą okładką, zwłaszcza teraz, gdy Donald Trump ogranicza prawa kobiet w USA. Piosenkarka jest schlebiana męskiemu spojrzeniu, a to uprzedmiotowienie kobiet dotyczy wyłącznie przyjemności mężczyzn. Dalej mówią, że taki wizerunek podważa osiągnięcia feministek. „To cofa emancypację kobiet o dekady” – mówią jeszcze bardziej dramatycznie.

Carpenter jest również chwalona za swoją okładkę. Jej fani uważają ją za kultową. Innymi słowy, za sztukę. Widzą ją jako feministkę, która robi to, co lubi, w duchu samorealizacji. Z drugiej strony, mówią, że to niefeministyczne, gdy kobiety dyktują innym kobietom, co oznacza feminizm. Jak widać: Supergwiazda cieszy się swoją seksualnością. I robi to z przymrużeniem oka.

Sabrina Carpenter uwielbia dwuznaczność, kpiąc z mężczyzn i własnej słabości do pewnego typu mężczyzn. W swoim pierwszym singlu z nowego albumu „Manchild”, który już został wydany, śpiewa o mężczyznach, którzy pozostają dziećmi. „Przysięgam, że to oni wybrali mnie, a nie ja ich” – mówi, grając niewiniątko. W teledysku siedzi w wannie ze świniami i sprawia, że ​​mężczyzna zjeżdża samochodem z klifu.

W swoim hicie „Please Please Please” wstydzi się swoich romansów, ale robi to w tak radosny i pozbawiony sentymentalizmu sposób, że nie odczuwa się litości. Ubrana w błyszczące sukienki, przedstawia się jako symbol seksu z czasów, gdy dziewczyny pin-up były jeszcze podstawą tabloidów. Jako wzory do naśladowania wymienia Brigitte Bardot i Dolly Parton.

Okładka albumu „Man's Best Friend” wpisuje się w tę kategorię autoportretu. Wyraża postawę sekspozytywną, propagowaną przez wiele feministek. Sekspozytywny oznacza afirmację każdej formy seksualności. Każdy powinien móc rozwijać się seksualnie; normy są po to, aby je łamać. Na imprezach sekspozytywnych motto brzmi: Wszystko uchodzi, nic nie jest konieczne. Zgoda jest zawsze zakładana.

Retro estetyka klęczącej kobiety z dużą pętlą na sukience przypomina erotyczne thrillery z lat 80. i 90., takie jak „91/2 Weeks” z Kim Basinger i Mickeyem Rourke’iem lub „Basic Instinct” z Sharon Stone i Michaelem Douglasem. Filmy, które eksplorowały podobną narrację: oddanie i uległość współgrające z dominacją i władzą.

Okładkę Carpentera wykonał fotograf mody Bryce Anderson. Anderson, podobnie jak jego model, lubi bawić się rolami płciowymi i ideałami piękna. Wpływ erotycznej fotografii Helmuta Newtona i Terry'ego Richardsona jest widoczny: wulgaryzacja zmysłowości, popychanie zakazanego.

Jednak ta estetyka nie oferuje punktu odniesienia dla żywej rzeczywistości. Zamiast tego obrazy są fantazjami, które nie przejmują się poprawnością polityczną. To jest nieporozumienie: fantazji seksualnych nie da się cenzurować. Jeśli ktoś próbuje, staje się jeszcze bardziej moralnie naładowany, jak pokazują liczne reakcje.

Oczywiście, celem Carpenter jest prowokowanie. Seks jest dobry dla marketingu. W wywiadzie dla magazynu Rolling Stone powiedziała, że ​​ci, którzy denerwują się jej sugestywnymi piosenkami, często ujawniają więcej o sobie i swoich fiksacjach. Jej krytycy najwyraźniej kochają seks: „Jesteś nim zafascynowany”. I ma rację.