Het geschenk van niet erbij horen van Dr. Rami Kaminski: Heb je een hekel aan smalltalk? Je zou een Einstein kunnen zijn!

Als jongen leek de Amerikaanse psychiater Rami Kaminski volkomen normaal: hij was grappig en had veel vrienden, hij was niet verlegen, teruggetrokken of sociaal angstig.

Maar al op jonge leeftijd, zo schrijft hij in The Gift Of Not Belonging, voelde hij zich afgescheiden van de kudde.

Hij had een hekel aan groepsactiviteiten en hoewel hij de interesses van zijn vrienden wilde delen – seksuele veroveringen, sportteams, de Rolling Stones – kon het hem niets schelen wat ze deden.

Kortom, hij was een echt individu, hoe hard hij ook probeerde om mentaal op te gaan in het collectief.

Kaminski heeft nu een woord bedacht voor mensen zoals hij: 'otroverten'. Het was Carl Jung, zo merkt hij op, die de termen introvert en extravert bedacht. Maar otroverten (afgeleid van 'otro', wat 'ander' betekent, en 'vert', wat 'keren' betekent) richten zich noch naar binnen noch naar buiten: hun 'fundamentele oriëntatie', schrijft Kaminski, 'wordt bepaald door het feit dat die zelden dezelfde kant opkijkt als die van iemand anders'.

Otroverten zijn in de basis geen sociaal persoon en gaan door het leven met het gevoel dat ze er niet bij horen. Feestjes zijn een beproeving; school- en werkprojecten doen ze het liefst alleen; ze hebben een hekel aan smalltalk en gaan het liefst meteen over tot de kern van de zaak.

Wachtrijen zijn een bijzonder kwelling, net als omgevingen waarin mensen de neiging hebben 'een air van zelfingenomenheid of zelfingenomenheid' aan te nemen, zoals de opera of avant-gardekunstvoorstellingen.

Otroverten houden zich doorgaans aan de regels, omdat ze zich als normaal willen gedragen, maar ze hebben er intellectueel geen respect voor. En hoewel ze scherpzinnige waarnemers zijn, zijn ze immuun voor wat Kaminski het 'bluetoothfenomeen' noemt – het vermogen van veel mensen om emotioneel te 'koppelen' met anderen in hun omgeving.

Je bent een otrovert, aldus Kaminski, of je bent het niet. En vooral voor de tienerotrovert kan het leven een kwelling zijn.

Een van zijn therapiecliënten stuurde haar 14-jarige zoon naar hem toe, omdat ze zich zorgen maakte over het feit dat hij, zoals de meeste tieners, geen last leek te hebben van FOMO (de angst om iets te missen). Maar Kaminski zag geen reden tot bezorgdheid: haar zoon was gewoon niet gemaakt voor het leven in een groep.

Kaminski denkt duidelijk dat er nogal wat otroverten zoals hijzelf in het spel zijn en hij neemt allerlei hoogvliegers in zijn team op: Frida Kahlo, Franz Kafka, zelfs Albert Einstein, die hij beschouwt als 'misschien wel de beroemdste otrovert' aller tijden.

En hij beweert dat er veel voordelen zijn aan niet-communaal zijn. Natuurlijk verstop je je misschien wel op de wc tijdens ouderavonden, maar je bent waarschijnlijk empathisch, oordeelloos en in staat tot verbluffend out-of-the-box denken.

Het boek eindigt met een leuke quiz die moet uitwijzen of de lezer waarschijnlijk een otrovert is of niet. Ik voldeed niet aan die categorie en voelde me nogal beledigd dat ik niet tot Kaminski's speciale club behoorde – een reactie die waarschijnlijk wel past bij een sullige sul zoals ik.

Bovenal, betoogt Kaminski, floreren otroverten wanneer ze zichzelf omarmen. Ze moeten niet worden lastiggevallen om deel te nemen, maar mogen juist genieten van hun glorieuze anders-zijn.