In de Netflix-politieke thriller "Hostage" spelen Julie Delpy en Suranne Jones presidentiële

De Britse premier in "Hostage" is Abigail Dalton. Ze zit in de problemen. Er is een tekort aan medicijnen tegen kanker, astma en andere ernstige ziekten. Haar campagnebeloftes om de gezondheidszorg en de sociale zorg te herbouwen zijn niet nagekomen, en deze pogingen hebben het leger verzwakt. "Ons hele leger past nu in Wembley Stadium," woedt de oppositieleider. Er staat de komende dagen een staatsbezoek gepland. Een Brits-Franse top.

Vivienne Toussaint is de president van Frankrijk. Haar herverkiezing is over zes weken. Extreemrechts wil aan de macht komen, en de migratiekwestie is daarvoor de hefboom. De lakse Britse grenscontroles veroorzaken ook de vluchtelingenproblematiek in Frankrijk, legt Toussaint uit aan een verbaasde Dalton. Daarom heeft ze een volslagen schandalig voorstel. Franse troepen zouden op de eilanden gestationeerd moeten worden en voortaan de Britse kust moeten controleren. Dit is sciencefiction.

De twee vrouwelijke staatshoofden in de miniserie "Hostage" worden zelfverzekerd neergezet door gerenommeerde actrices. Suranne Jones is bekend als rechercheur Rachel Bailey in de misdaadserie "Scott & Bailey" (2011-2016), die zij mede creëerde. En ja, ze kan ook een staatsvrouw spelen. Julie Delpy was niet alleen onze favoriete Franse romantische actrice aller tijden in Richard Linklaters "Before" filmtrilogie (1995/2004/2013). Haar schoonheid heeft sindsdien een presidentiële allure gekregen. Een beetje zoals Catherine Deneuve.

Toussaint had een affaire met haar stiefzoon Matheo (Corey Mylchreest), en er is een Mrs. Robinson-achtige, zoete video van voor het slapengaan. Noch haar rijke echtgenoot, een rechtse mediamagnaat, noch het Franse volk mag de video zien. Om dit te voorkomen, moet de president een reddingsoperatie voor ontvoerde medewerkers van Artsen Zonder Grenzen in Frans-Guyana afblazen, vlak voordat ze worden opgepakt. Onder de gijzelaars bevindt zich Daltons echtgenoot (Ashley Thomas).

De meest waardevolle gijzelaar: Alex Anderson (Ashley Thomas, rechts) is de echtgenoot van de Britse premier. De eis van de gijzelnemers: haar aftreden. Scène uit de Netflix-serie "Hostage".

Bron: Ollie Upton/Netflix

De ontvoerders, wiens motief wraak is (zoals onthuld in aflevering 3), chanteren Toussaint om haar bevelen op te volgen en eisen Daltons aftreden binnen 24 uur. Wanneer ze weigert te gehoorzamen, nadat Daltons adviseur Khofi (Lucian Msamati) haar eraan herinnert dat een echte leider altijd het land boven zijn familie moet stellen, wordt een van de gijzelaars gedood, en het blijkt niet – met een zeer kleine marge – haar echtgenoot Alexander te zijn.

Daltons dochter, Sylvie (Isobel Akuwudike), is woedend en maakt een enorme fout. En Daltons zieke vader (James Cosmo) herinnert haar eraan dat familie altijd op de eerste plaats komt. Zoals Bruce Springsteen zingt in "Highway Patrolman": "De man die zijn familie de rug toekeert, is geen goed mens."

"Ik heb een plan. Je moet me gewoon vertrouwen," zegt de premier tegen haar koppige vader. "Dan weet ik niet meer wie je bent," moppert de oude man. Alle gesproken dialogen hier zijn kant-en-klaar, iets wat iedereen die een paar politieke thrillers heeft gezien, wel kan. Of een AI die zich door de plots van het genre heen heeft gestraald.

De politieke thrillerkomedie "Heads of State", die onlangs op Prime Video werd gelanceerd, laat zien dat het beter kan. De serie gaat over een Britse premier (Idris Elba) en een Amerikaanse president die ooit een actiefilmheld was (John Cena) die een hilarische strijd aangaan om de wereld te redden. Het is echt grappig.

Er wordt gezocht naar een mol die dicht bij de twee staatshoofden moet staan ​​en informatie kan lekken naar de gijzelnemers. Privé- en politieke zaken worden vrolijk door elkaar gehusseld. En dat alles met het grotendeels verrassingsvrije, doorsnee verhaalpatroon dat Netflix – dat natuurlijk nog steeds wel wat goeds te bieden heeft – relatief vaak gebruikt, zelfs met topcasts. Het eerste bijzondere moment is wanneer nepagenten (de vermomde gijzelnemers) op gewelddadige wijze een demonstratie tegen de dodelijke gevolgen van het drugstekort uiteendrijven.

Dit lijkt echter net zo onwaarschijnlijk als Toussaints visie op Gallische patrouilles in Brighton en Bath.

Het drama gaat dan veel verder dan een wraakzucht, en naarmate er steeds meer mensen sterven, dringt de omvang van de samenzwering tot de betrokkenen door. Groot-Brittannië zou een andere staat moeten worden, militanter, minder democratisch. En Frankrijk zou bij de verkiezingen aanzienlijk naar rechts moeten schuiven, zodat de Grande Nation zijn problemen met dictatoriale macht kan aanpakken. De vlucht van het Westen uit Afghanistan in de zomer van 2021 is een van de referentiepunten van de plot. En Trump, de meest onschuldige staatsgreeppleger aller tijden, komt ook in gedachten wanneer in de finale de ene patriot de terrorist van de andere is.

Om alles goed te laten aflopen, moet de opperverrader struikelen. De stoerste man komt over als een soort "Oeps, heb ik dat nou echt gezegd?" Echt? Deze miniserie is op meerdere manieren mini. Ook door het ogenschijnlijk patriarchale einde.

Terwijl de aftiteling begint, lijkt het alsof er vier uur van het leven voorbij zijn.

"Hostage", een miniserie van vijf afleveringen van Matt Charman, met in de hoofdrollen Suranne Jones, Julie Delpy, Ashley Thomas, Lucian Msamati, James Cosmo, Corey Mylchreest en Jehnny Beth (vanaf 21 augustus te streamen op Netflix)