Geheimen op volle zee: Keira Knightley vecht voor de waarheid in 'The Woman in Cabin 10'

Keira Knightley is 40 en ze kan nu ook bitterheid uiten, niet alleen maar pijn. Maar als ze lacht, als ze blij is, straalt ze nog steeds die 1000 watt-gloed waar je verliefd op werd toen je haar ontmoette in de coming-of-agekomedie van de voetballers "Kick It Like Beckham" (2002), of toen je Andrew Lincoln opzij wilde schuiven in "Love Actually" (2003), maar dan had je eerst zijn posters met liefdesverklaringen van hem afgepakt om ze aan Keira te laten zien, die met iemand anders was getrouwd. En het was pure gratie.

In de Netflix-film "The Woman in Cabin 10" van regisseur Simon Stone speelt Knightley, inmiddels 40, de Engelse journaliste Laura "Lo" Blacklock, een gevaarlijke reporter voor The Guardian, een van de vlaggenschepen van de Britse kwaliteitsjournalistiek. Tijdens haar laatste opdracht verdronk een vrouw. Ze heeft "iets nodig om los te komen".

Het is passend dat de krant een uitnodiging heeft ontvangen van het miljardairskoppel Richard Bullmer (Guy Pearce) en Annie Lyngstad (Lisa Loven Kongsli), die aan terminale leukemie lijdt. Ze zijn van plan de oprichting van een stichting voor goede doelen op hun superjacht aan een select gezelschap aan te kondigen. Op de redactie toont Knightley weer haar typische Knightley-glimlach. Daarna lacht ze niet meer. Er ligt nog een vrouw in het water – gewoon een buurvrouw van de hut.

Ze zweert dat ze de avond ervoor een blonde vrouw uit hut 10 heeft zien komen. Maar hut 10 op de "Aurora Borealis" was niet eens bezet. De sigarettenpeuken die van daaruit op haar balkon rolden, liggen niet meer in de prullenbak. Waren er überhaupt nog peuken? Lo hoorde een gil en hoorde ook een lichaam landen. Ze zag een arm in het water. Een bloedige handdruk lag op een matglazen ruit. Ook verdwenen.

De haute volée aan boord, Annes dokter (Art Malik), de nonchalante Heatherleys (Hannah Waddingham, David Morrissey), de niet zo verfijnde oude rocker Danny Tyler (Paul Kaye) en de rest van het gezelschap vinden de journalist van begin tot eind hysterisch.

De mysteries blijven voortduren. Annie, uitgemergeld door haar ziekte, had Lo de avond ervoor in het geheim ontmoet in de bibliotheek van het schip, haar verteld over het stopzetten van haar kankermedicatie en hoe de stichting een vorm van 'herstel' was. "In de loop der jaren hebben we veel meegemaakt."

De volgende dag lijkt Annie Lo echter niet meer te herkennen en wijt het aan de medicatie. Iemand heeft met zijn vinger "Stop" op Lo's beslagen douchewand geschreven. En dan wordt er een moordaanslag op haar gepleegd. Nu is ze zelf een vrouw in het water.

Simon Stone heeft de gelijknamige thriller van Ruth Ware bewerkt, een klassieke whodunit verteld door Lo. De kijker ziet het verhaal aanvankelijk als een variatie op Agatha Christie's claustrofobische mysteries – "Dood op de Nijl" of "Moord in de Oriënt-Express" – waarin de nonchalante meesterdetective Hercule Poirot in een beperkte ruimte (schip, trein) de dader uit een groep verdachten kiest.

Het verschil is dat Poirot altijd boven alle twijfel verheven is, terwijl Wares hoofdpersoon onbetrouwbaar overkomt op de lezer/kijker, en hij raakt al snel net zo geïrriteerd door Lo's uitbarstingen als door de overmatig rijke en onaantrekkelijke mensen aan boord – allemaal nogal flauwe en schelle personages. Dit maakt het verhaal spannender en eigentijdser dan dat van Christie.

Maar Netflix heeft gesleuteld aan het verhaal van Ware, en het gaat niet alleen om het cruiseschip van de auteur dat wordt omgebouwd tot een luxe jacht.

De slimme misdaadschrijfster gebruikte alle trucs uit het spannende arsenaal van het boek om haar lezers te laten weten wat de hoofdpersoon voor haar verborgen houdt. De onderzoeksjournaliste krijgt de draadjes niet aan elkaar geknoopt, dus de grote plotwending is in zowel het boek als de film hetzelfde.

Maar terwijl er in het halfuur dat overblijft na het ontdekken van de onmenselijke waarheid, aan boord dingen gebeuren die zich op een uiterst dwaze manier ontwikkelen, is de film op zoek naar spanning totdat de domme confrontatie alles voor de kijker verpest, maar de lezer van het boek herkent het meesterschap van de auteur.

Dat haar verteller nooit de hoofdpersoon van haar verhaal was. Iedereen die "Cabin 10" leest, krijgt kippenvel tot aan de allerlaatste zin. Aan het einde van de film zweeft het echte noorderlicht, het aurora borealis, over de hemel. Terug op de redactie is het, zoals altijd, "Redactievergadering over vijf minuten". Weer een achtste van een glimlach van Keira.

Lo is de enige heldin die Ruth Ware voor de tweede keer heeft bezocht. Pas dit jaar verscheen "The Woman in Suite 11", waarin Lo, inmiddels moeder van twee, zich opnieuw waagt aan reisjournalistiek. En in een luxe Zwitsers resort ontmoet ze opnieuw een aantal mensen uit het "Aurora Borealis". Echt waar?

Zoals het gezegde luidt: de wereld is klein en je komt elkaar altijd twee keer tegen.

"The Woman in Cabin 10", een film gebaseerd op de roman van Ruth Ware, geregisseerd door Simon Stone, met in de hoofdrollen Keira Knightley, Guy Pearce, Hannah Waddingham, Lisa Loven Kongsli, Amanda Collin, David Morrissey, Kaya Scodelario, Daniel Ings en David Ajala (vanaf 10 oktober op Netflix)