Dzięki Kosmicznemu Teleskopowi Jamesa Webba odkryto nowy księżyc Urana.

Uran jest planetą posiadającą najwięcej księżyców w Układzie Słonecznym, a Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba odkrył nowy, o średnicy zaledwie dziesięciu kilometrów, dzięki czemu liczba jego satelitów wzrosła do 29.

Na razie nów został oznaczony jako S/2025 U1, a jego nazwa musi zostać zatwierdzona przez Międzynarodową Unię Astronomiczną (IAU) , główny organ zajmujący się nadawaniem nazw i oficjalnym oznaczaniem obiektów astronomicznych.

„To mały księżyc, ale odkrycie o dużym znaczeniu, którego nie dostrzegła nawet sonda kosmiczna NASA Voyager 2 podczas przelotu blisko niego prawie 40 lat temu” – powiedziała Maryame El Moutamid z Southwest Research Institute (USA), która kierowała odkryciem za pomocą obserwacji Webba .

Ponieważ szacuje się, że księżyc ma zaledwie 10 kilometrów średnicy, jego niewielki rozmiar prawdopodobnie sprawił, że był niewidoczny dla Voyagera 2 i innych teleskopów, poinformowała NASA. Z tego powodu istnieje również nadzieja na odkrycie kolejnych księżyców wokół Urana.

Żadna inna planeta w Układzie Słonecznym nie ma tak wielu małych księżyców wewnętrznych jak Uran, a ich złożone powiązania z pierścieniami „wskazuje na chaotyczną historię, która zaciera granicę między systemem pierścieni a systemem księżyców” – powiedział Matthew Tiscareno z Instytutu SETI (USA).

Nowo odkryta gwiazda znajduje się 56 000 kilometrów od środka Urana, a jej niemal kołowa orbita „sugeruje, że mogła powstać w pobliżu swojego obecnego położenia”.

Jest to czternasty i najmniejszy ze złożonego systemu księżyców wewnętrznych, krążących wewnątrz większych księżyców, o nazwach takich jak Miranda, Ariel, Umbriel, Tytania i Oberon, wszystkie nazwane na cześć bohaterów Williama Szekspira i Alexandra Pope'a.

Jak powiedział El Moutadim, to odkrycie podkreśla, w jaki sposób współczesna astronomia „nadal bazuje na dziedzictwie misji takich jak Voyager 2 , która przeleciała obok Urana 24 stycznia 1986 r. i umożliwiła ludzkości pierwsze bliskie spojrzenie na ten tajemniczy świat”.

Teraz, prawie cztery dekady później, Webb zapewnia „nową perspektywę spojrzenia na zewnętrzną część Układu Słonecznego” i „jeszcze bardziej poszerza tę granicę” – wyjaśnia.