Okrutny kac po kolacji urodzinowej z okazji 30. urodzin i pytanie, które nas prześladuje
Eksportowaliśmy rozsądne tradycje Jankesów — lepiej przebierać dzieci na Halloween niż zabierać je na cmentarz na Wszystkich Świętych i dawać im prezenty na początku świąt dla Świętego Mikołaja niż na końcu na Trzech Króli — ale generalnie nie dostaliśmy zbyt wiele śmieci. To świętowanie zbiorowej głupoty, jakim jest Czarny Piątek, jedzenie indyka, obsesja na punkcie ciągłego wzrostu i, przede wszystkim, wychodzenie ubranym tak, jakbyś zawsze miał zamiar uprawiać sport lub iść na plażę. Ale jest jedna fascynująca: kolacje z okazji rocznicy liceum.
W zeszłym tygodniu poszłam na obchody 30. rocznicy. Te wydarzenia, zaprojektowane, aby się popisywać, są czymś w rodzaju szkół czarterowych i prywatnych, więc spędzasz pierwsze kilka tac piwa na kalkulowaniu, ile pieniędzy wydano na botoks i przeszczepy włosów . Fakt, że nie da się stwierdzić, kiedy ktoś śmieje się z twojego żartu, a kiedy po prostu nie może zmienić wyrazu twarzy, sprawia, że pierwsze kilka minut testowania wód jest trudne, ale szybko docierasz do prawdziwego celu imprezy: popisywania się.
Jeśli pracujesz dla gazety i występujesz w telewizji, ja mam firmę, która zarabia miliony i znam papieża (nie wiem, którego, ale znam kogoś). Jeśli masz dwójkę dzieci, ja mam trójkę utalentowanych dzieci. Jeśli kupiłeś mieszkanie, ja mam domek w górach, dom na plaży i cztery apartamenty turystyczne. Ponieważ nie sposób stwierdzić, kto kłamie, niebo jest granicą przesady, chociaż musisz być cierpliwy: gdy kończy się otwarty bar i musisz zacząć płacić za kolejki, odkrywasz wielu milionerów, którzy w rzeczywistości są konsultantami średniego szczebla i mieszkają w Las Tablas .
Do tego momentu wszystko jest zabawne i nieistotne, ale potem alkohol robi swoje i maski opadają. Nagle ta impreza dla dorosłych zmienia się w spotkanie grupy 17-latków w Keeper, w Empire, w El Rey de Copas, w każdym z tych brudnych klubów, w których staliśmy się ludźmi. A rany pozostają, wszystkie pozostają. Pojawiają się pytania, które przetrwały 30 lat, czające się w podświadomości . Dlaczego mnie zostawiłeś? Dlaczego nie podałeś mi tej piłki w finale turnieju? Jak to się stało, że nigdy się nie spotkaliśmy? Czy jesteś tym, kim myślałeś, że będziesz?
W rzeczywistości nie chcemy wiedzieć: chcemy być, chcemy czuć, chcemy oszukać samych siebie na chwilę, chcemy powrócić przelotnie do życia pisarza, w którym każdego ranka budziłeś się nie wiedząc, jak skończy się dzień... Cóż, niektórzy rozwodnicy też chcieli się przespać, nie będę kłamać. Zapalają się światła karaoke i jeden po drugim nastolatki wychodzą z domu, by magicznie stać się czterdziestolatkami. Biorą taksówkę i jadą do domu myśląc: „Czy ja jestem tym? Czy ja jestem tym, kim chciałem być?” Kac będzie dotkliwy.
elmundo
