Javier Aranda Luna: Inne skrzydła Jorge Marína

L

ostatni raz, kiedy Odwiedziłem jego pracownię, a rzeźby wypełniły przestrzeń. Potężne dłonie, torsy, głowy ukryte za maskami w kształcie dziobów, ciała, które wydawały się nieważkie, mimo że były wykonane z brązu. Wszyscy rozmawiali w ciszy, a tematem było światło i cień między ich formami.

Chociaż tu i ówdzie można znaleźć piękne rzeźby, wszystkie są już skończone i nie znajdują się już w obszarze roboczym. Nie widzę już ciężkich stołów ani narzędzi rzeźbiarza.

W ostatnich latach Jorge Marín uchwycił potężne obrazy, takie jak skrzydła, które zbudował i przywiózł do różnych części świata, lub te monumentalne rzeźby widoczne z odległości wielu mil. Chciałbym powiedzieć, że nie słyszeliśmy o żadnych nowych projektach od niego.

– Tak, to prawda. Doszedłem do punktu, w którym potrzebowałem zmiany. Na początku myślałem o urlopie sabatycznym, nie dlatego, że się nudziłem czy coś w tym stylu, ale z ciekawości. Słuchaj, skończyłem 60 lat i zacząłem dostawać serię pytań, na które nie potrafiłem odpowiedzieć.

„Jedną z nich była skończoność mojego czasu na tym świecie. Jeśli moje obliczenia są poprawne, myślę, że większość czasu spędziłem już w kapitale. Więc powiedziałem: 'Pomyśl dokładnie, co chcesz robić'”.

– Zostawić rzeźbę? Zamienić tę pasję na coś innego?

– Uwielbiam rzeźbę; to moja pasja, oczywiście, ale odkryłam inne. Być może początki moich innych pasji zaczęły się, gdy wyprowadziłam rzeźbę na ulice. Pracowałam w galeriach i muzeach, a nagle wyszłam i nawiązałam kontakt z publicznością. To skłoniło mnie do tworzenia bardziej interaktywnych prac, do dzielenia się nimi bardziej bezpośrednio z ludźmi. Pamiętam, jak robiłam projekt w Ixtapaluca, obszarze metropolitalnym w Dolinie Meksyku, na obrzeżach, w kierunku autostrady do Puebla. To obszar zmarginalizowany i wpadłam na pomysł zrobienia tam projektu. Rozmawiałam z ludźmi i najbardziej utkwiła mi w pamięci ich idea, że ​​chcą, aby inni wiedzieli, że istnieją jako społeczność, że tam są. Potem pomyślałam o ogromnej postaci. To postać, którą można zobaczyć z daleka z wielu miejsc w Dolinie Meksyku. Pewna kobieta powiedziała mi kiedyś, że gdy wróciła z pracy w Mexico City i zobaczyła tę postać, wiedziała, że ​​jej dom tam jest, a jej rodzina na nią czeka. To mi się bardzo spodobało.

– Czy coś podobnego przydarzyło się panu w przypadku kolosalnej postaci El Vigilante z Ecatepec?

– Nagle grupa bardzo młodych dzieciaków wysłała mi piosenkę, w której opowiadają o okolicy, w której mieszkają, o tym, jak rzeźba na nich wpływa, co im mówi, co prowokuje. Wtedy w pełni zrozumiałem, że nie jestem już ważny dla tej pracy. Powiedziałem sobie: Jorge, możesz iść do domu i piec ciasta lub studiować filozofię, cokolwiek chcesz, ponieważ praca już zrobiła swoje i rozwija się sama. Nie potrzebuje twojej obecności, twojego imienia, niczego. Mieszkańcy różnych obszarów już zintegrowali ją ze swoim słownictwem, codziennym życiem, światem, dziedzictwem . Dzieła muszą być niezależne od artysty; muszą mieć funkcję społeczną, a dla mnie już ją mają. To w jakiś sposób uwolniło mnie, abym mógł myśleć o innych rzeczach.

– Wyszedłeś poza swoją strefę komfortu.

– Tak, tak, odszedłem, nieuchronnie, kiedy uświadomiłem sobie, że jedno jest skończone. Oczywiście, mógłbym wygodnie oglądać zachody słońca przez resztę mojego życia, ale powiedziałem: „Nie, czekaj, co jeśli, jak dobry ateista, którym jestem, naprawdę nie będzie nic po tym”.

„'To już koniec. To już koniec; więc nie może być tak, że przez ostatnie 30 lat tylko oglądałeś zachód słońca.' Powiedziałem: 'Nie, nie, nie, interesują mnie inne rzeczy.' Ponieważ naprawdę lubiłem pracować z ludźmi, chciałem robić z nimi inne rzeczy”.

– Jak pracować z ludźmi, co?

Kiedy wyszłam na ulicę, żeby tworzyć monumentalne rzeźby, zaczęłam spotykać się z grupami społecznymi na wszystkich poziomach, wiele z nich było bardzo popularnych, ponieważ umieszczałam prace w zmarginalizowanych obszarach. To zaczęło zbliżać mnie do ludzi; zaczęłam budzić we mnie wiele rzeczy. Byłam osobą niezwykle samotną, tak, odosobnienie to moja rzecz, zawsze było moją rzeczą i bardzo mi się to podobało, ale nadszedł czas, żeby porozmawiać z innymi i było to fantastyczne, szczególnie z dziećmi. Słuchaj, miałam z nimi bardzo dobre zrozumienie: jak widzą świat, jak go oczekują, jak go postrzegają, jak go przeżywają, jak go interpretują; są bardziej wolne niż my. Kiedy zobaczyłam cały ten potencjał, powiedziałam: no cóż, oto zakład; musimy inwestować w te dzieci, ponieważ my, dorośli, jesteśmy już bardzo rozpieszczeni, ale one są wspaniałe. Więc dzisiaj tworzę programy wspierające ich naukę, ze stypendiami, śniadaniami, w zmarginalizowanych obszarach i wiejskich szkołach. Obecnie jesteśmy w Jukatanie i jest to bardzo satysfakcjonujące. Mamy ludzi, którzy współpracują pro bono przy tym projekcie, aby przygotowywać śniadania dla dzieci. Jesteśmy bardzo małą fundacją, ale wpływ jest ogromny: 100 śniadań równa się 100 dzieciom.

– To są twoje pozostałe skrzydła.

– Dokładnie; więc to jest niesamowite; to kolejny aspekt mojego życia, który odkrywam i naprawdę mi się podoba. Poświęciłam się również czytaniu o ludzkiej myśli. Jakież to niesamowite, tak uwodzicielskie jest zrozumienie, czym jest człowiek, jaka jest jego istota, jego sposób myślenia, jak jest ustrukturyzowany, jak jest skonstruowany, jak jest zrekonstruowany, co go otacza, dlaczego ludzkość jest taka, jaka jest. Rozważam wiele kwestii filozoficznych i karmię się wieloma tekstami i wieloma autorami. To jest druga część, którą naprawdę lubię, ponieważ pochodzi z mojej pustelniczej strony, która jest tam, pustelnik przetrwa. Można to nazwać moją biografią: pustelnik przetrwa.