Cindy Sherman, czyli jak być wszystkimi kobietami świata

Wampirzyce, chude studentki, boginie srebrnego ekranu, towarzyszki z Piątej Alei okaleczone botoksem i pieniędzmi, dziewice z silikonowymi piersiami i sączącymi się sutkami, zaradne wdowy, nastolatki na skraju załamania lub starsze kobiety, które najwyraźniej osiągnęły już swój limit... W zaciszu swojego studia, wspomagana perukami, protezami, makijażem i wszelkiego rodzaju rekwizytami, Cindy Sherman (New Jersey, 1954) przemienia się w mnóstwo postaci, które wydają się prawdziwe, ale mimo że wymyślone, nie są mniej prawdziwe. To sama Sherman pozuje jako modelka, robi sobie makijaż, wybiera perukę i garderobę, projektuje oświetlenie, tworzy atmosferę, sugeruje historię, zbliżającą się lub właśnie zaszłą akcję, a na koniec kręci.

' Cindy Sherman. Kobiety ' , Hauser & Wirth Menorca, 2025" szerokość="449">

Jej fotografie są jak filmy jednoklatkowe, które reżyseruje i w których gra główną rolę, jak zdefiniował je nieżyjący już krytyk New Yorkera Peter Schjeldahl. Dziś jest ich tysiące (może być zarówno mordercą, jak i trupem, słodką staruszką przechodzącą przez ulicę lub prostytutką czekającą na klienta, który nigdy nie przychodzi), a każda z nich, jak wielu uważa ją za najwybitniejszą amerykańską artystkę naszych czasów, przypomina nam, że wszyscy jesteśmy w jakiś sposób wynalazkiem i że nasza tożsamość zależy nie tylko od tego, jak postrzegamy siebie, ale także od tego, jak postrzegają nas inni.

Sherman, która rzadko pojawia się publicznie (ciekawe zjawisko obserwacji miało miejsce podczas wystawy w MoMA: wielu odwiedzających twierdziło, że widziało ją w galeriach, niektórzy opisali ją jako pulchną kobietę z laską, inni jako dynamiczną i wyrafinowaną rudowłosą), przebywała na Minorce przez ostatni tydzień, nadzorując wystawę The Women , którą jej galeria, Hauser & Wirth, otwiera w ten poniedziałek na uprzywilejowanej Illa del Rei, naprzeciwko portu Maó. Choć może się to wydawać niemożliwe, jest to jej pierwsza wystawa w Hiszpanii od czasu, gdy Reina Sofía poświęciła ją jej w 1996 roku. A oczekiwania są duże, chociaż nie pojawia się na prezentacji prasowej, a może jest gdzieś na pływającej wyspie, ukrywa się na widoku lub działa incognito.

Może być wampirem, chudą studentką albo damą z towarzystwa z bliznami po botoksie.

Jak sugeruje tytuł, The Women , zapożyczony przez komisarz Tanyę Barson (byłą główną kuratorkę MACBA w czasach Ferrana Barenblita) ze sztuki Clare Boothe, później zaadaptowanej przez George'a Cukora. Smutna, przestraszona, niespokojna, bezbronna, pokonana, zdezorientowana, przerażona... Jest Sherman we wszystkich jej przebraniach i sztuczkach, rzucająca wyzwanie stereotypom, obyczajom społecznym i absurdom mody, skacząca od glamour do groteski, zaczynając od Untitled Film Stills , serii, w której pozowała jako archetypowe postacie z amerykańskich filmów klasy B i europejskich filmów artystycznych ( femme fatale , znudzona gospodyni domowa, wampirzyca o piersiach torpedy...), która katapultowała ją do sławy, gdy przeprowadziła się do Nowego Jorku w latach 70.

Sherman, która zaczęła przebierać się za dziecko (włóczyła się po okolicy przebrana za starszą panią, wierząc, że nikt jej nie rozpozna), a następnie, gdy zaczęła pracować jako asystentka w galerii, gdzie pojawiała się codziennie w wymyślonej personie, zareagowała na ten łatwy sukces — kolekcjonerzy walczyli o jej prace — wściekłymi obrazami, które sugerowały traumatyczny gwałt lub śmierć przez rozkład. „Zobaczmy, czy są gotowi za to zapłacić”, pomyślała. Zapłacili, o wiele więcej, niż jej koledzy kiedykolwiek marzyli. Te serie nie dotarły na Minorkę, ale zamiast tego jej wczesne prace studenckie, których nie pokazała aż do 2000 roku, oraz nowsze prace starzejących się gwiazd i opalonych matron bawiących się w młode kobiety, można zobaczyć po raz pierwszy w Hiszpanii.

Sherman, która przez lata była partnerką rockmana Davida Byrne'a, wyprzedziła dzisiejsze wielkie debaty, od wyglądu we współczesnym świecie po postprawdę, ale nienawidzi selfie (jej praca jest dokładnym przeciwieństwem) i dobrze się bawi na Instagramie, wykorzystując aplikacje, których ludzie używają do poprawy swojego wyglądu, by oszpecić swoją twarz.