Ábalos i moja matka

José Luis Ábalos zeznawał w poniedziałek przed Sądem Najwyższym. Okazało się, że gdy sędzia zapytał go o obciążające go nagrania, były minister odpowiedział, że nie rozpoznaje siebie „ani w głosie, ani w treści”. Eksperci natychmiast zdiagnozowali postawę Ábalosa jako postawę kogoś, kto szuka schronienia w hipotezie manipulacji nagraniami i w coraz powszechniejszym przypisywania wszelkich obciążających dowodów sztucznej inteligencji. W rzeczywistości sztuczna inteligencja stała się centralnym tematem bieżących wydarzeń zarówno z pozytywnych powodów, jak i z powodu jej przestępczego lub nieodpowiedzialnego wykorzystania.

Z perspektywy narracji przyznaję, że Ábalos wzbudza we mnie większą ciekawość niż inni politycy w orbicie socjalistycznej. A częściowo z powodu tego głosu, którego rzekomy oskarżony twierdzi, że nie rozpoznaje. Zanim został pochłonięty przez skandal, Ábalos już błyszczał w sferze niewyraźnych głosów, przesiąkniętych nikotyną i bezsennością, której nie zawsze można przypisać pracy. Mówiąc delikatnie, głos w stylu Joaquina Sabina. Nawet gdy musiał tłumaczyć się w sprawie nazwanej Delcygate (późnonocne spotkanie z wiceprezydentem Wenezueli na lotnisku Barajas), Ábalos wykazał się nocną elokwencją osoby udzielającej wywiadu Jesúsowi Quintero, w której ton nie rozwiązywał zagadek sugerowanych przez jego historię. Być może dlatego, gdy prezydent Pedro Sánchez go odwołał, rozeszła się plotka, że ​​po przekazaniu tej wiadomości Sánchez powiedział mu: „Już wiesz dlaczego”.

Ábalos bryluje w świecie niewyraźnych głosów, przesiąkniętych nikotyną i bezsennością.

Pamiętam to, ponieważ strategia przypisywana Sánchezowi pokrywa się z tym, co moja matka czasami stosowała, aby uzasadnić karę lub zakaz. Metoda jest przewrotna, ale skuteczna. Mówiła mi: „Już wiesz dlaczego”, a ja, bez potrzeby precyzowania, musiałam wybrać, jaki grzech lub wykroczenie popełniłam. A skoro już mowa o mojej matce, ona również miała problem z rozpoznaniem własnego głosu. Kiedy współpracowała z radiem i programami, dała jej kasetę z jej przemówieniem, słuchała jej uważnie (błąd!) i kończyła mówiąc: „Nie rozpoznaję swojego głosu”.

Przeczytaj także

Wydaje się, że istnieją morfologiczne przyczyny, które powodują tę niezgodność między percepcją wewnętrzną i zewnętrzną. Kiedy mówimy, uzyskujemy dostęp do naszej tożsamości dźwiękowej poprzez wewnętrzne kanały, które po przejściu przez filtr mózgowy, który oswaja nas z niuansami emocjonalnymi, ostatecznie nas definiują. Jednak gdy percepcja jest zewnętrzna, głos wydaje się wyższy i bardziej metaliczny. Jest to powszechne odczucie wśród operatorów radiowych, którzy często czują się niekomfortowo słuchając samych siebie. Za czasów mojej matki kontrast miał ograniczony zakres. Nawet jeśli nie był rozpoznawalny, ci z nas, którzy słuchali, wiedzieli, że to ona. Dzisiaj, podobnie jak Ábalos, mogłaby powiedzieć, że jej słowa zostały zmienione i oskarżając sztuczną inteligencję, wskazać na nią palcem i powiedzieć: „Już wiesz dlaczego”.