Jak muzyka napędzała protesty No Kings i była przez nie napędzana

Jeśli w zeszłym tygodniu korzystałeś z internetu, prawdopodobnie widziałeś materiał filmowy z protestów No Kings.

Gigantyczna demonstracja przeciwko prezydentowi USA Donaldowi Trumpowi odbyła się w całych Stanach Zjednoczonych i niektórych częściach Kanady — ale łączyła ją jedna, wspólna cecha: muzyka.

W Auburn w Kalifornii publiczność zaśpiewała porywającą pieśń „Do You Hear the People Sing?” z filmu „Les Miserables” .

Był też Bella Ciao — mniej znany utwór ściśle związany z włoskim ruchem antyfaszystowskim z lat 40. — wykonany przez orkiestrę dętą, który miał zagłuszyć kontrmanifestantów w Atlancie.

Można było również usłyszeć wiele innej muzyki, zarówno starej, jak i nowej, stworzonej przez muzyków chcących nawiązać do demonstracji No Kings.

„To fascynująca mieszanka nowej muzyki i starych piosenek, które znów trafiają do repertuaru” – powiedział Benjamin Tausig, adiunkt zajmujący się krytycznymi badaniami muzycznymi na Uniwersytecie Stony Brook w Nowym Jorku.

„Inspiruje ludzi w kontekście protestu w tym momencie”.

Jak twierdzi, dzieje się tak ze względu na nierozerwalny związek muzyki z działaniami politycznymi i jej zdolność do inspirowania ich.

Gdy są używane w określony sposób, niektóre piosenki mogą stać się niemal nieodpartymi wezwaniami do działania. A początek ruchów protestacyjnych często fundamentalnie zmienia zarówno muzykę, na którą jesteśmy narażeni, jak i to, co artyści muzyczni decydują się wydać, mówi Tausig.

Ale jeśli chodzi o muzykę protestacyjną, nie wszystkie utwory są sobie równe, mówi Noriko Manabe, przewodnicząca wydziału teorii muzyki na Uniwersytecie Indiany i współredaktorka nadchodzącego Oxford Handbook of Protest Music. A sposób, w jaki angażujemy się w tę muzykę, mówi, mówi, dlaczego niektóre z najbardziej rozpowszechnionych utworów używanych podczas ostatnich protestów to starsze, mniej tradycyjnie popularne melodie.

Piosenki takie jak Bella Ciao, Do You Hear the People Sing? czy nawet The Star-Spangled Banner — które miały swoje własne momenty podczas protestów — mają tendencję do bycia pewnego rodzaju, mówi. Są „partycypacyjne” w przeciwieństwie do „prezentacyjnych”.

Podczas gdy muzyka prezentacyjna jest przeznaczona dla jednego utalentowanego wykonawcy, muzyka partycypacyjna, podobnie jak inne kultowe piosenki protestacyjne, takie jak We Shall Overcome, nie jest przeznaczona.

„Jest bardziej powtarzalny, aby ludzie mogli łatwiej dołączyć” – powiedziała. „To, czy są wirtuozerscy, czy nie, nie jest w zasadzie istotne. Chodzi o to, aby zaangażować jak najwięcej osób”.

A wraz z uczestnictwem – mówi – rodzi się ideologia.

„Pomysł poruszania strunami głosowymi i mięśniami razem, gdzie musisz słuchać innych ludzi i czuć ich ruchy —” powiedział Manabe. „Sam akt wyrażania tego sprawia, że ​​czujesz, że jest to część twojego systemu wierzeń”.

Muzyka współoptowana

Tausig mówi, że ten partycypacyjny aspekt może nawet przyćmić to, o czym piosenka jest naprawdę. Historycznie, mówi, najpopularniejsze piosenki protestacyjne są zazwyczaj przechwytywane, bez bezpośredniego lub widocznego związku z jakimkolwiek ruchem politycznym. Dzieje się tak, ponieważ kulturowa ikonografia z nimi związana ma tendencję do posiadania większego znaczenia.

Kendrick Lamar i Beyonce stali się na przykład bardzo ważni w ruchu Black Lives Matter.

„Ich piosenki nie musiały nawet konkretnie nawiązywać do ruchu Black Lives Matter, żeby nadal skutecznie mobilizować ludzi” – powiedział.

Niektóre piosenki są nawet przyjmowane przez ruchy, którym wydają się być wyraźnie przeciwne. Na przykład, jak zauważa Tausig, Born in the USA Bruce'a Springsteena, opowiadający o rozczarowanym weteranie wojny w Wietnamie, został słynnie przywołany w przemówieniu wyborczym prezydenta USA Ronalda Reagana w 1984 r .

Niedawno na paradzie wojskowej odtworzono piosenkę Fortunate Son zespołu Creedence Clearwater Revival, która miała pomóc uniknąć poboru. Wywołało to spekulacje, czy była to forma protestu, czy też powszechne błędne zinterpretowanie znaczenia piosenki.

W obu przypadkach, jak twierdzi, ważniejsze było to, co piosenka wydawała się reprezentować, niż to, co faktycznie mówiła.

Długa historia

Jednakże, jak twierdzi Manabe, utwory wykorzystywane przez obie strony sporu politycznego mają długą historię w muzyce protestacyjnej.

Wracając do Brytanii w XVII wieku, walczące frakcje rojalistów i parlamentarzystów rozpowszechniały „biuletyny”: duże kawałki papieru z często rymowanymi tekstami popierającymi ich stronę. Ale aby były łatwe do zapamiętania, były oprawione w znane melodie.

W rezultacie powstawały „kontrafaktury”: każda ze stron śpiewała tę samą „pieśń”, choć używała zupełnie innych słów, opowiadając się za zupełnie innymi ideałami.

To zjawisko trwa do dziś. Manabe wskazuje na protesty w Hong Kongu w 2014 r., kiedy zarówno obrońcy, jak i krytycy ruchu demokratycznego użyli Do You Hear the People Sing?

W międzyczasie artyści rocka, country, EDM i hip-hopu najwyraźniej wskoczyli na ten rynek, aby wydać lub ponownie wydać swoją muzykę polityczną, tworząc muzyczne punkty odniesienia i stając się viralowymi momentami podczas samych protestów.

Muzyk folkowy z Arkansas Jesse Welles, który zyskał sławę w mediach społecznościowych, wydając piosenki związane z wiadomościami , zadebiutował nowym utworem No Kings , który zgromadził już ponad 150 000 wyświetleń na YouTube. W Salt Lake City muzyk EDM Subtronics dodał do swojego występu sekcję „No Kings” , zyskując ponad dwa miliony wyświetleń na TikToku.

W międzyczasie Dropkick Murphys , Soundgarden i Pavement zamieścili posty łączące ich muzykę, starą i nową, z protestami — wraz z kanadyjską laureatką nagrody Grammy Allison Russell , mniej znanymi muzykami bluesowymi , country i bluegrassowymi , a nawet utworem hip-hopowym AI zatytułowanym po prostu No Kings , który zgromadził ponad 750 000 wyświetleń na YouTube.

„Wyrażanie sprzeciwu lub oporu wobec władzy poprzez pokojowe działanie jest jedną z najpotężniejszych broni, jaką możemy się posłużyć” – powiedział kanadyjski muzyk Jordan Benjamin (znany pod pseudonimem artystycznym Grandson), który również wydał nową muzykę bezpośrednio związaną z protestami No Kings.

Z punktu widzenia artysty ten nagły wzrost popularności jest zrozumiały: biorąc pod uwagę cykliczną naturę kultury popularnej, muzyka, która mogła wydawać się staromodna lub niepasująca do trendów, nagle stała się bardziej pożądana.

A na początku takich zmian kierunku, mówi Tausig, ważnym pytaniem staje się, które utwory zdefiniują ten ruch.

„Trudno sobie wyobrazić protest bez muzyki” – powiedział. „Ale staje się ona również tak ważna w ustalaniu estetyki ruchu”.