„Pewnego razu w Gazie” – poruszający i „złożony” film o „cenie przetrwania”

„ Pewnego razu w Gazie to nie jest przeciętna powieść kryminalna: to złożona, bogata i introspektywna refleksja na temat tożsamości, oporu i ceny przetrwania” – chwali dziennik emirati Narodowy . Zwycięzca nagrody dla najlepszego reżysera w sekcji Un Certain Regard na ostatnim Festiwalu Filmowym w Cannes , trzeci film fabularny braci Araba i Tarzana Nasserów bawi się kodami spaghetti westernu, aby przedstawić postacie Yahyi (Nader Abd Alhay), studenta, i Osamy (Majd Eid), dobrodusznego handlarza narkotyków. Pierwszy z nich kończy pracując w sklepie z falafelami drugiego, a skorumpowany policjant Abu Sami (Ramzi Maqdisi) przychodzi, aby wszcząć z nimi bójkę – szkicując w ten sposób trio w stylu Dobrego, złego i brzydkiego.

Z poezją i czasami czarnym humorem, dwaj gazańscy filmowcy rozwijają angażującą komedię, która ujawnia rzeczywistość codziennego życia Gazan. Tarzan Nasser powiedział panarabskiemu dziennikowi Asharq Al-Awsat że decyzja o rozpoczęciu spisku w 2007 r. „nie była arbitralna”, ponieważ umiejscowiła akcję w następstwie wyboru Hamasu do parlamentu w 2006 r. Ludność enklawy, w której znajduje się wielu potomków Palestyńczyków przesiedlonych w wyniku Nakby (1948 r.) , została następnie objęta sankcjami przez Izrael, który nałożył bezprecedensową blokadę lądową i powietrzną, z poważnymi konsekwencjami.

Uwięzieni w Gazie, która stała się więzieniem na świeżym powietrzu, Yahya i Ousama walczą o przetrwanie, podczas gdy życie gwałtownie się pogarsza na wszystkich poziomach. Na przykład Yahya otrzymuje od władz Izraela pozwolenie, bez wyjaśnienia, na opuszczenie kraju, aby wziąć udział w ślubie swojej siostry w Jerozolimie. Duet zarabia na życie, sprzedając pigułki ukryte w kanapkach z falafelem, między innymi.

„Postacie przedstawione na ekranie pragną żyć swoim życiem z godnością. Chcą osiągnąć swoje marzenia, ale stają w obliczu surowej rzeczywistości, która im to uniemożliwia. Jednak nigdy nie godzą się na czekanie na śmierć i będą nadal iść naprzód pomimo wszystkich przeszkód, które staną im na drodze” – wyjaśnia The National. Dzieje się tak pomimo „ograniczenia do duszących, ciemnych i brudnych kątów” w całym filmie, dodaje Al-Araby Al-Jadid , inny panarabski dziennik, który chwali „wzruszający i ekscytujący” film.

Urodzeni w 1988 roku w Strefie Gazy, dwaj bliźniacy reżyserzy opuścili to terytorium w 2012 roku, aby kontynuować karierę w Jordanii i Francji, ponieważ blokada Izraela i Hamas bardzo utrudniały produkcję filmów. Ich rodzina jednak nadal pozostaje w Strefie Gazy, pod brutalnym bombardowaniem, które Izrael ponownie przeprowadza po zerwaniu kruchego zawieszenia broni w marcu 2025 roku .

W swoim trzecim filmie fabularnym bracia Nasser odtworzyli zaułki Gazy w Jordanii, które w rzeczywistości są obecnie w większości zniszczone, aby ożywić dwóch bohaterów, których „podróż przeradza się w konfrontację z korupcją, w historii łączącej gorycz i sarkazm”, gdy Osama zostaje zagrożony przez Abu Samiego, szczegóły Al-Jazeera .

Film wyróżnia się wykorzystaniem obrazów. Główna fabuła jest nałożona na materiał filmowy z intensywnych bombardowań izraelskich, podobnie jak przemówienie Donalda Trumpa, które, jak twierdził w lutym ubiegłego roku, miało zmienić Gazę w „Riwierę Bliskiego Wschodu”. Cynizm tego przemówienia jest podkreślony w innych scenach filmu.

Ta komedia-thriller zmienia się, gdy Yahya zostaje zwerbowany do nakręcenia filmu akcji wyprodukowanego przez Ministerstwo Kultury Hamasu, gloryfikującego „męczennika”. Według The National , ten film w filmie jest inspirowany prawdziwą produkcją, którą Hamas współfinansował i którą wyświetlał w enklawie w 2009 roku: Imad Aqel, nazwany na cześć bojownika Hamasu zabitego przez izraelskich żołnierzy w 1993 roku. Bracia Nasser przywłaszczyli sobie ten film, aby przedstawić krytykę instrumentalizacji obrazów i kina. W ten sposób „pozornie prosta historia przekształca się w coś zdecydowanie bardziej złożonego”, podkreśla emiracki dziennik.

A Once Upon a Time in Gaza, szczególnie poprzez postać policjanta, „surowo przygląda się korupcji i przekupnym zabójcom, którzy dochodzą do władzy. Nawet gdy te mocarstwa troszczą się o kulturę, robią to tylko w celach propagandowych, aby zapewnić sobie przetrwanie” i własne interesy, uważa Al-Araby Al-Jadid.