Oni się rozmnażają, ja niszczę: recenzja po roku pracy w ogrodzie działkowym

Siedzę na przyjemnie skrzypiącej huśtawce z czasów NRD na ganku, wokół mnie słychać ptaki, mrówki, pszczoły i kwiaty, sąsiedzi mają przyjazne twarze pytające „cześć, jak się masz”, a nade mną wiszą setki dojrzałych wiśni – życie na działce jest piękne.

Wrzucam dwie pestki wiśni do krzaka róży i oglądam film instruktażowy dotyczący uruchomienia nowego systemu Gardena Water Control Select w języku portugalskim: „ Basta definir a hora oa dia semena”. Mimo że nie mówię po portugalsku.

A jednak szybko zdałem sobie sprawę, że sympatyczny sprzedawca w centrum ogrodniczym nie przekazał mi kluczowej informacji. Aby móc selektywnie sterować wodą, Gardena wymaga baterii. „ Odłączany panel sterowania. Brak w zestawie”. „Nie, oczywiście, że nie ma go w zestawie”.

Mój nastrój ciemnieje jak niebo nad Chemnitz . Skrzypiąca huśtawka na werandzie jest denerwująca. Gdzie, do cholery, jest smar, kiedy go potrzebuję? I dlaczego znowu muszę o wszystko sama dbać?

Od roku dzierżawimy ogród na obrzeżach miasta. To już drugie lato, a ja czasami nadal upieram się, że wtedy powstrzymałem się od udziału w naradzie rodzinnej. Moja żona była za, podobnie jak dzieci, ale obawiałem się, że ogród będzie bardziej pracochłonny niż przyjemny. Czas na ocenę okresową.

Taki ogród to w gruncie rzeczy próba zdominowania natury, zorganizowania jej w kwietniki, a nie tylko, ale przede wszystkim, ochrona przed nią samą: przed chwastami, które nigdy nie usychają, przed ślimakami, które nigdy się nie nasycą. To, jak uświadomiłem sobie po kilku tygodniach, próba zuchwała i skazana na porażkę. Natury nie da się kontrolować. Przynajmniej nie przez nas.

Wyczuwam to w badawczych spojrzeniach emerytowanych ogrodników, którzy zajmują się ogrodnictwem na pełen etat . Mają idealnie przycięte żywopłoty i trawniki, jakbyśmy byli w Wimbledonie, a nie w Saksonii. Wiedzą, jak, kiedy i czym przycinać drzewa, i że kolce róż nie nadają się do kompostowania. Musiałem się tego nauczyć na własnej skórze. Lekcje ogrodnictwa to lekcje pokory.

Nasz podział pracy jest jasno określony: oni uprawiają fasolę, pomidory, rzodkiewki i cukinię. Ja niszczę. Koszę trawnik, przycinam żywopłot i wyrywam z korzeniami wszystko, co wygląda jak mniszek lekarski. Oczywiście muszę też zająć się ślimakami. Robiąc to, rozwijam w sobie nieznaną dotąd ambicję. Staje się to cudownie bezmyślnym nawykiem. Ogrodnictwo to witalność i ucieczka od codzienności. W dobre dni przypomina mi to miniwakacje.

W gorsze dni pragnę tylko ciszy i spokoju. Chciałabym położyć się na huśtawce na werandzie, poczytać, mrużyć oczy w słońcu. Ale niestety, w ogrodzie zawsze jest coś do zrobienia. Zawsze! Kolejna grządka. Jeszcze więcej kompostu. A kto to wszystko podleje , kiedy jesteśmy na wakacjach ? Nienawidzę centrów ogrodniczych.

Kiedy z frustracją odkładam na bok komputer do nawadniania, „ nie nawadnia przy odpowiedniej wilgotności ”, zaczyna padać deszcz. Przeklinam, śmieję się, wpycham do ust trzy wiśnie naraz i wycofuję się do altany. O tak, okna potrzebują świeżej warstwy farby.

W swojej kolumnie „Wizyta na Wschodzie” Paul Linke co dwa tygodnie relacjonuje swoje życie w Chemnitz i okolicach. Saksonia jest do bani? Niemożliwe!

Z B do C, wizyta na wschód, 263 kilometry Pajović/Amini/Berliner Zeitung