Dropkick Murphys album „For The People” 4 lipca

„Dałeś potężnym jeszcze więcej władzy” – piosenkarz praktycznie wypluwa te słowa. „A teraz żyjemy w piekle na ziemi”. W dzisiejszej Ameryce „wiedza jest ofiarą”, a „każdy pragnie kłamstw”. Ken Casey maluje ponure obrazy w nowej piosence Dropkick Murphys „Fiending for The Lies”: „Dzieci uciekają, pomoc nie nadchodzi, broń mówi”. Wściekła piosenka o Ameryce prezydenta MAGA na (głównie) wściekłym albumie.

W piosence Casey szczeka, że ​​ci u władzy oślepili ludzi, mówiąc, że „doprowadzili nasze umysły do ​​szaleństwa”. „Nie daj się zwieść rozproszeniom, / to wszystko jest wymyślone. / Fakt jest fikcją, wszyscy jesteśmy tak pełni mądrości. / Toniemy w fali dezinformacji / zaprojektowanej, aby dzielić. / Człowieku, naprawdę musimy zwrócić uwagę!” To także atak na oficjalne zniekształcenia prawdy i nienawiść w mediach społecznościowych.

Prosty język zamiast poetyckich eufemizmów. Nieprzypadkowo „For The People” ukazuje się – początkowo cyfrowo (potem w październiku z pięcioma dodatkowymi utworami na CD i winylu) – w Dniu Ludu, „Dniu Niepodległości”, dniu, w którym Stany Zjednoczone narodziły się w 1776 r. i dniu, w którym oddzielenie 13 kolonii od Wielkiej Brytanii zostało ogłoszone Deklaracją Niepodległości. 4 lipca 1776 r. był amerykańskim Dniem „Bez Królów”.

Na okładce widnieje czarna róża żałoby, a za nią, w monochromatycznym błękicie, protestujący przeciwko reżimowi Trumpa, trzymający transparenty z napisami: „Weterani nie są rządowymi śmieciami”, „Ręce precz od naszej pracy” i „Żadnych królów” – dwa słowa, które obecnie symbolizują buntownicze przebudzenie Amerykanów.

249 lat po swoim powstaniu amerykańska demokracja jest zagrożona tym, że nie będzie można jej poznać - a to za sprawą nieprzewidywalnego, mściwego i coraz bardziej niedemokratycznego Pierwszego Człowieka, który daremnie pragnie znaleźć się na Górze Rushmore i na banknotach dolarowych, czuje dziwną sympatię do rosyjskiego dyktatora Władimira Putina i marzy o Grenlandii, Kanadzie i jednocześnie o Pokojowej Nagrodzie Nobla - jednocześnie ograniczając wsparcie dla Ukrainy, która jest atakowana przez Rosję.

Więc muzyka alarmowa pasuje – trzaskający, grzechoczący punk rock. Zazwyczaj jest w nim dużo irlandzkiego folku, co czyni go przyjemniejszym. Dropkick Murphys, założony w 1996 roku w Quincy w stanie Massachusetts, to szorstcy rockerzy z klasy robotniczej, podążający za tradycjami muzycznymi Anglo-Irish Pogues wokół Shane'a MacGowana, który założył folk punk na początku lat 80., i amerykańskiej kultury protestu, co zostało zademonstrowane przez ich punkowe „tłumaczenie” gospelowej piosenki „We Shall Overcome”, jednej z najważniejszych piosenek ruchu praw obywatelskich lat 60.

Mają siedzibę w Bostonie i są prawdopodobnie najbardziej znanym zespołem celtyckim naszych czasów. Wokalista i basista Ken Casey jest jedynym pozostałym członkiem założycielem sekstetu, który miał prawdziwe hity, takie jak „I'm Shipping Up To Boston” (tekst legendy politycznego folku Woody'ego Guthrie) i „Rose Tattoo” (dostępny również jako duet z Brucem Springsteenem), i zawsze był politycznie pozycjonowany po stronie wolności.

Ostatnio wydali akustyczne albumy „This Machine Still Kills Fascists” (2022) i „Okemah Rising” (2023), na których nagrali niemuzykowane teksty Guthrie'go – podobnie jak zespół Wilco z Chicago z angielskim autorem piosenek i lewicowym aktywistą politycznym Billym Braggiem.

Teraz czas na „For The People”. Dudy, flety, twarde jak skała gitary: „Nie mów nam, że wszystko jest w porządku”, ryczy Casey w piosence oporu „Who'll Stand With Us?”, która buduje proletariacką pewność siebie „w tyranii”. „Ludzie pracujący napędzają silnik / podczas gdy ty pociągasz za łańcuch. / My walczymy w wojnach, budujemy budynki / dla zysku innych”. Dzisiaj bogaci, amerykańscy „broligarchowie” (znani również jako miliarderzy technologiczni), są bogatsi niż kiedykolwiek i sieją niezgodę wśród ludzi. „Jesteśmy sobie nawzajem w gardle / mimo że dzielimy ten sam los / a złota garstka śmieje się i śmieje / podczas gdy my dajemy się nabrać”.

Teledysk do piosenki dotyka drażliwego punktu, który przyjaciel Dropkick Murphy'ego, Springsteen, porusza na swoich europejskich koncertach. Klip porusza kwestie nalotów, aresztowań i deportacji tak zwanych nielegalnych imigrantów na rozkaz rządu USA. Ludzie znikają, jakby USA były dyktaturą. W teledysku kobieta przykleja na ścianie plakat ze zdjęciem i nazwiskiem zaginionego członka rodziny.

Tymczasem, jak donosił 3 lipca Frankfurter Allgemeine Zeitung, między innymi, prezydent korzysta z tymczasowego więzienia „Alligator Alcatraz” na bagnach Florydy, położonego pośrodku Hurricane Alley. Prezydent zażartował, że chce, aby „nielegalni” imigranci nauczyli się biegać zygzakiem, co zwiększy szanse na ucieczkę przed gadami „o jeden procent”.

Ci, którzy są wystarczająco silni, są wzywani do zjednoczenia się w sprawie słabych – jak zawsze w tekstach blue-collar folk punków z Bostonu. Ale coś się zmieniło w nastawieniu, jak mówi Ken Casey. „Obecnie myślę przede wszystkim o przyszłości moich dzieci”, mówi Casey, „i następnego pokolenia”.

Chce dla nich wolnego życia i w folk-rockowym walcu „Bury The Bones” – wspólnie z irlandzką Mary Wallopers – przepowiada upadek potężnych Amerykanów: „Rozsiewasz swoją nienawiść, by nas podzielić / chcesz, byśmy się bali i byli samotni. / Ale wkrótce popadniesz w niełaskę / gdy zostaniesz ściągnięty ze swojego wysokiego tronu”. Imię Trump pozostaje niewymienione; to tradycja, dzięki której pieśni protestacyjne nadają się do ponownego wykorzystania w innych czasach i przy innych obaleniach demokracji.

Dropkick Murphys nie są tu po uszy wściekli. Są też bardziej umiarkowane, choć poważne, piosenki niż te wymienione. „School Days Over” zaczyna się melodią „Amazing Grace”, a w tym utworze o końcu dzieciństwa w wieku 13 lat i późniejszej ciężkiej pracy fizycznej w kopalniach węgla antracytowego, do głosu protestu Casey Englanda dołącza na mikrofonie Billy Bragg.

Jest jeszcze jeden dla Ala Barra, wokalisty Dropkick Murphys, który opuścił zespół w 2022 r., aby opiekować się matką cierpiącą na demencję i chorobę Parkinsona. W „The Vultures Circle High” śpiewa o złym władcy, który zapewnia bohaterski obraz jego osoby przez potomnych.

I wreszcie wirują nad zielonymi wzgórzami w galopie polki. W „One Last Goodbye” ludzie Caseya, razem z The Scratch z Dublina, zdejmują kapelusze przed Shane’em MacGowanem, założycielem i pierwszym wokalistą The Pogues, który zmarł w 2023 roku i jest czczony przez swoich fanów. „Nigdy więcej nie zobaczymy takiego człowieka jak ty” – są pewni Murphy’owie. „Płakaliśmy nad milionem pustych butelek” – nawiązują do dramatycznego zamiłowania MacGowana do whisky. A potem – pod znakiem czarnej róży: „Bohater schodzi na ziemię, / ostatnie pożegnanie!”

Dropkick Murphys ujęli to wprost. Obecnie trwają demonstracje pod czarną różą Murphys. „To wspaniale, że czarna róża z okładki naszego nowego albumu „For The People” była już widziana na wiecach na Florydzie, w Connecticut, Vermont i Idaho” – napisał zespół na swoim koncie na Instagramie. Jak podkreślają Murphys, „czarna róża symbolizuje również zmianę, odnowę, odrodzenie i nowe początki” i jest kojarzona z „odwagą, pewnością siebie, siłą i mocą”.

Nie trzeba dodawać, że ten zespół jest siłą napędową ludu.

W imię róży: Okładka albumu „For The People” przedstawia symboliczną Czarną Różę, za którą stoją demonstranci przeciwko reżimowi Trumpa.

Źródło: PIAS

Dropkick Murphys – „For The People” (Dummy Luck/Play It Again, Sam-Records) – wydany cyfrowo, a 10 października także na CD i winylu (z pięcioma dodatkowymi utworami)

Dropkick Murphys na żywo 16 października 2025 r. – Stuttgart, Porsche Arena; 29 października, Hamburg – Sporthalle; 31 października – Lipsk, Arena; 1 listopada – Lingen, Emsland Arena; 3 i 4 listopada – Kolonia, Pallad; 11 listopada – Würzburg, Posthalle; 13 listopada – Wiesbaden, Schlachthof.