„Che bello”: Ale czy Włosi naprawdę mają na myśli to, co mówią?

Berlin, on już tam był. Berlino è una città molto bella , powiedział rzymski taksówkarz, pytając mnie, dokąd jadę i skąd pochodzę. Cóż, powiedziałem, że nie nazwałbym Berlina pięknym, bardziej nowoczesnym, zielonym, spokojnym, zrelaksowanym. Cóż, chciał też wiedzieć, gdzie się urodziłem. Kiedy mówię nazwę Wuppertal w Rzymie , zawsze brzmi to dla mnie jak Loriot, jakbym planował kiedyś otworzyć butik z męską odzieżą z papieżem.

On sam urodził się w Stuttgarcie. Co bym na to powiedział? – zapytał, uważnie obserwując moją reakcję na to objawienie w lusterku wstecznym. I teraz mężczyzna ożył. Stoccarda! Więc nic przeciwko Stuttgartowi. Nie miał żadnych wspomnień z tego miasta. Jego rodzice przeprowadzili się z nim z powrotem do Rzymu, gdy był jeszcze niemowlęciem. Pauza, a potem głośny śmiech. Niewiarygodne! Wyobraźcie to sobie. Non ci credo! Uderzył się dłonią w czoło – Stuttgart zamiast Rzym!

Jak blisko tego było, prawie zarabiał na życie w Niemczech, zamiast mieszkać w najpiękniejszym mieście świata. Jeździł taksówką przez trzydzieści lat, ale Rzym wciąż go zadziwia i każdego dnia odkrywał coś nowego. A ponieważ nie mogłem dołączyć do jego euforii wystarczająco szybko, teraz zażądał energicznie: Guarda, guarda! Tylko spójrz, i wskazał dość przypadkowo na różne wieże kościelne, markizę restauracji, pałace po lewej i prawej stronie, brukowane uliczki przed nami, czyste niebo i kwitnące hiacynty gwiaździste w loggiach. Czy to wszystko nie jest niewyobrażalnie piękne? Oczywiście, że tak, dlatego jestem w Rzymie, nie z innego powodu niż to piękno. Jako Europejczyk z północy czasami muszę wydobyć swój temperament z takim samym wysiłkiem, jak pęk kluczy z dna wypchanej torebki.

Piękno, dla mnie, to nic innego jak czysta pociecha, zgodziłem się, ale to nie wystarczyło kierowcy. La Bellezza , to był sens życia! Szczerze mówiąc, zaczynał działać mi na nerwy, ten fanatyk piękna. Ale miał rację, jaki pożytek z piękna bez entuzjazmu. Nawet małe dzieci we Włoszech mają odpowiednią teatralność. C he bello , wołają, gdy widzą mojego małego białego pieska z czarną plamką na oku. To mnie wzrusza raz po raz. Wtedy podnoszą ręce w górę lub wyrywają sobie włosy, przewracając oczami w niebo.

„Mamma mia, come bello tu sei ” to zdanie, które nasz pies, podobnie jak wszystkie inne słodkie małe stworzenia, słyszy kilka razy dziennie. To cud, że nie oszalał dawno temu. Nawiasem mówiąc, jednym z pierwszych słów, jakie wypowiedziała moja najmłodsza córka, która nauczyła się chodzić i mówić w Rzymie, było „bella ”. Nadal widzę małą dziewczynkę w sukience, nie mającą nawet dwóch lat. Patrzącą na swoje odbicie w oknie cukierni , kołyszącą biodrami i szepczącą z uznaniem „che bella, che bella” .

Mój przyjaciel Gaetano nie znał więcej niż cztery niemieckie słowa, kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy w Rzymie na początku lat 90. Powtarzał je, kiedy tylko wydawały się stosowne: Ja. Das. Ist. Schön.

Po kolei, powoli i z wielkim szacunkiem. Niemka na wakacjach musiała go nauczyć tych słów krótko przedtem. Nie było trudno zgadnąć, z jakiej okazji odbyła się lekcja języka. Naturalne było również, że słowo „schön” (piękny) pojawiło się już w pierwszych próbach Włocha w nauce niemieckiego.