Is er seks op school? Dan toch niet!

Wat is seksualiteit? Wat is seks? En waarom wordt er niet meer over gepraat? "Maar ik ben een normaal persoon, en mijn ouders hoefden nooit met me over seks te praten!" Wat betekent het om een normaal persoon te zijn? Wat betekent het om seks te zien als een normaal persoon? Seks en seksualiteit zijn voor iedereen anders, maar één ding is onmiskenbaar: ze zijn een essentieel onderdeel van ons relationele bestaan, maar ook van onze individualiteit. Seksuele gezondheid gaat niet alleen over het gebruik van de voortplantingsfunctie van seks; seksuele gezondheid is "een toestand van fysiek, emotioneel en mentaal welzijn in relatie tot seksualiteit, niet alleen de afwezigheid van ziekte, disfunctie of gebrek" (WHO, 2006).

"Seks hoeft op school niet besproken te worden!" Toch? Ik deel een korte persoonlijke ervaring, omdat ik geloof dat het altijd beter is om vanuit een tastbare, realistische positie te spreken, en de waarheid is dat we te vaak vergeten onze beslissingen en meningen te kaderen in termen van wat er daadwerkelijk buiten gebeurt. Ik heb gewerkt als invalleerkracht op een basisschool, waardoor ik regelmatig en verrijkend contact had met kinderen tussen de 6 en 11 jaar. Ik kan je verzekeren dat veel kinderen in deze leeftijdsgroep seksuele bewegingen imiteren, soms gewelddadig, en zelfs proberen hun eigen klasgenoten en leraren pijn te doen. Er was ook constant seksueel en agressief taalgebruik. Kinderen praten met ons over seks, zelfs zonder dat we erom vragen, en op dat moment moeten we misschien "gedurfde" vragen stellen: hoe is seksuele voorlichting voor deze kinderen thuis? Wat vinden ze van seks? En waarom associëren kinderen seks zo vaak, vooral op scholen met sociaal kwetsbare contexten? En waarom gebruiken ze hun kennis over seks om de grenzen van anderen, of het nu leeftijdsgenoten of leraren zijn, aan te vallen?

Dit zijn EuroMillions-vragen, maar hier is alvast een gedachte: jouw, jouwe, onze kinderen weten alles over seks. Op school gebruiken kinderen seks als een spel, bootsen ze het na, gebruiken ze 'volwassen' woorden en stellen ze ons zelfs gewaagde vragen. Dus waarom zouden we deze deur voor hen sluiten? Seks bestaat op school en thuis, omdat seks natuurlijk ook in het leven bestaat. Maar seks, net als zoveel andere dingen, bestaat niet in elk huis op dezelfde manier. Er zijn huizen waar seks een onbeschermde, onveilige, gewelddadige, verboden plek is. En hoewel het waar is dat het aan ouders is om te bepalen hoe seks thuis wordt beleefd, is het ook waar dat ouderlijk gezag niet onomstreden is. Kinderen zijn niet het eigendom van hun ouders, hoewel veel ouders dit feit te laat inzien, vaak wanneer het al te laat is om de ouder-kindrelatie te herstellen. Ouders hebben plichten jegens hun kinderen, maar niet iedereen vervult die op de juiste manier, waardoor zoveel gezinnen hun toevlucht moeten nemen tot de rechter.

Op de basisschool leren we dat we niet door rood licht mogen rijden, en hoewel sommige ouders zich niet aan deze regels houden, hebben hun kinderen, als individuele burgers en wereldburgers, het recht om te weten dat door rood rijden verboden is, net zoals ouders het recht hebben om het goede voorbeeld te geven. Door bijvoorbeeld een rood licht te vergelijken met een condoom, hebben pre-tieners het recht om te weten dat ze zonder condoom risico lopen op seksueel overdraagbare aandoeningen en zwangerschap, net zoals ouders, indien gewenst, het recht hebben om hun kinderen te leren dat "condooms alleen maar in de weg zitten". Dat onze kinderen minderjarig zijn, betekent niet dat ze geen recht hebben op informatie, en er is geen grotere hypocrisie dan het weigeren van informatie op scholen, terwijl we in feite allemaal weten dat jongeren met één druk op de knop toegang hebben tot alles. Wat als we, in plaats van de programma-inhoud te beperken, eens en voor altijd zouden begrijpen dat internet en sociale media de grenzen van welke inhoud dan ook al hebben overschreden? Onze kinderen zijn geboren in een wereld waar hel en hemel overal volledig toegankelijk zijn. Dit is niet het moment om de hoeveelheid content te beperken; het is tijd om de gevolgen van onze tijd en de overdaad aan content aan te pakken en er openlijk over te praten in klaslokalen, thuis, op straat en waar mogelijk.

Een ander belangrijk punt is om duidelijk te maken dat scholen moeite hebben gehad om informatie over te brengen. Ik heb mijn hele leven op een openbare school gezeten en heb broers en zussen die dat nog steeds doen, en de waarheid is dat scholen leerlingen helaas niet altijd veel vertellen. De lessen burgerschap die ik van groep 5 tot en met 9 volgde, dienden in wezen twee doelen: a) huiswerk maken voor andere vakken en b) luisteren naar leraren die hun ongenoegen uitten over het wangedrag van de klas. Deze zogenaamde lessen burgerschap zijn verre van een leerplek. Wat betreft de angst van sommige ouders voor "ideologische indoctrinatie" door sommige leraren, kan ik je, zonder al te veel verbazing, verzekeren dat het praktisch onmogelijk is om te controleren wat een leraar tegen je kinderen zegt. Zo kregen ik en al mijn klasgenoten in een klas van 28 leerlingen op 13-jarige leeftijd in een Franse les prompt te horen dat we "mislukkingen in het leven" zouden worden en "als supermarktcaissières zouden werken". Een twijfelachtige uitspraak op elk niveau. Wat zouden leerlingen met ouders die als supermarktcaissières werkten, gedacht hebben? Voor degenen die zich zorgen maken over "ideologische indoctrinatie", is de werkelijke zorg niet dat leraren 13-jarigen "mislukkingen" noemen? En ik wil leraren niet generaliseren of een holle kritiek op hen uiten; dit is gewoon een subjectief verslag van mijn ervaring.

Kinderen worden gedurende hun hele leven blootgesteld aan allerlei soorten opmerkingen, en het is duidelijk dat er meer en minder verstandige manieren zijn om met jongeren over seksualiteit te praten. Een leraar die kinderen vertelt dat "je alleen een man bent als je het leuk vindt om meisjes in de kleedkamer te bespioneren en ruzie te maken" is net zo verwerpelijk als een leraar die zegt "je moet minder mannelijk zijn om te voorkomen dat je een toxische man wordt." Naar mijn mening houdt positieve en gezonde seksuele voorlichting niet in dat je van kinderen eist dat ze een afspiegeling worden van wat wij willen. De waarheid is dat we vaak in de valkuil trappen dat we willen dat onze kinderen een weerspiegeling van ons zijn, maar ze hebben het recht om een weerspiegeling van zichzelf te zijn. Mannelijkheid en vrouwelijkheid zijn op zichzelf niet goed of slecht. Mannelijk zijn is niet negatief, net zoals vrouwelijk zijn niet negatief is. Mannelijk is niet synoniem met geweld, vrouwelijk is niet synoniem met zwakte, ondanks dat velen ons deze definities proberen op te leggen. We hoeven kinderen niet te vragen om meer of minder vrouwelijk, meer of minder mannelijk te zijn; we moeten ze wel menselijke waarden bijbrengen, ze laten begrijpen dat we mensen moeten accepteren zoals ze willen zijn, dat wat ons allen verenigt onze menselijkheid is, en dat het niet onze meer of minder vrouwelijke of mannelijke eigenschappen zijn die ons scheiden. Het is niet onze rol om te eisen dat kinderen zijn zoals wij willen; ze zullen zijn wat ze willen. We moeten ze simpelweg laten zien dat liefde, acceptatie, begrip en begrip gekweekt kunnen worden. Mijn standpunt, zoals dat van velen, is, volgens mij, niet gebaseerd op politieke ideologie, maar eerder op een manier om naar de wereld en naar mensen te kijken.

Maar, terug naar het begin: waarom zouden we niet met kinderen over seks en seksualiteit praten als ze er al bekend mee zijn, als ze ons al bij de voornaam kennen lang voordat we ons dat überhaupt kunnen voorstellen? Waarom zouden we niet over seks praten als kinderen seks nabootsen, zelfs zonder dat hun ouders erover hebben gepraat? Sommige ouders beweren dat hun kinderen nooit "bepaalde ideeën" in hun hoofd zouden hebben als de school ze er niet in had "geplant". Ze zouden verbaasd kunnen zijn. Onze kinderen weten altijd veel meer dan we denken. En wat ze niet weten, verzinnen ze op hun eigen manier, met de informatie die ze tot hun beschikking hebben. En aangezien veel van de online beschikbare informatie vol geweld, gebrek aan respect, pesten en haat staat, is het misschien het beste om met onze kinderen en leerlingen over seks te praten, maar vooral over hoe seks ervaren kan worden om welzijn en fysieke en mentale gezondheid in ons leven te brengen.

Is er seks op school? Altijd, zelfs als we er niet over willen praten. En in de politiek? Is seks ook politiek? Als je een opgroeiend kind observeert, zul je begrijpen dat het geen politiek of ideologie in seksualiteit vindt. Als ze welkom zijn, begrepen, gesocialiseerd en geliefd, vinden kinderen liefde in seks en seksualiteit, vinden ze goedmoedige grappen, vinden ze hun zelfvertrouwen, hun eigenwaarde en hun identiteit. Kinderen interesseren zich niet voor politiek, en wij volwassenen lijken zich niets van kinderen aan te trekken.