Samenvatting van <i>The Last of Us</i> seizoen 2, aflevering 5: Vanavond in de lucht

Spoilers hieronder.

Mocht je nog niet getraumatiseerd zijn door de brute mishandelingen in aflevering 2 of aflevering 4 , dan herinnert aflevering 5 de kijkers eraan dat je in feite naar The Last of Us zit te kijken, en dat de wreedheden niet zullen stoppen alleen maar omdat Abby is gestopt met golfen. (Sorry.)

Het nieuwste hoofdstuk begint niet met Ellie en Dina, veilig opgeborgen in hun veilige haven in het theater, maar met Hanrahan (Alanna Ubach), de leider van de WLF die we kort ontmoetten in aflevering 4. Ze overziet de ingang van de kelder van het ziekenhuis in Seattle, die haar soldaten hebben afgesloten met balken en gelast metaal, zodat niemand erin of eruit kan. Ze komt er ook achter dat die soldaten een aantal van hun kameraden beneden hebben opgesloten – waaronder Leon, de zoon van sergeant Elise Park. Waarom? Omdat de ploeg agenten die naar beneden ging, iets... vreemds tegenkwam.

Volgens Elise had Leon via de radio teruggemeld aan zijn moeder dat zijn soldaten Cordyceps hadden ontdekt op de muren en de vloer van de kelderverdieping B2. Maar toen hij een tweede keer terugbelde, kon hij niet meer goed ademen. "Ik vroeg: 'Leon, ben je gebeten?'", vertelt Elise aan Hanrahan. "Hij zei: 'Het hangt in de lucht. Sluit ons in.'"

Fans van de games zullen weten wat dat betekent, maar zelfs als je The Last of Us: Parts I of II niet kent, kun je de implicaties ervan afleiden: schimmels produceren sporen. Sporen worden ten minste gedeeltelijk door de lucht verspreid. En als Cordyceps zich door de lucht kan verspreiden, maakt dat de kannibalistische paddenstoelenziekte nog angstaanjagender gevaarlijk – en moeilijk te vermijden. Sporen verschijnen regelmatig in beide videogames, en het veroorzaakte dan ook enige commotie onder de tientallen TLOU- loyalisten toen seizoen 1 ervoor koos om "ranken" te introduceren in plaats van sporen . Helaas hebben showrunners Craig Mazin en Neil Druckmann het gebruik van sporen nooit helemaal uitgesloten. En nu zijn ze er dan eindelijk.

In een zin die je misschien mist als je niet goed oplet, vermeldt Elise dat de eerste Cordyceps-patiënten in 2003 naar het ziekenhuis in Seattle werden gebracht. Dat betekent dat de kelderverdiepingen een soort Ground Zero zijn voor de infectie, wat verder betekent dat de geïnfecteerden op die verdiepingen de langste tijd hebben gehad om te etteren. Dat zou een verklaring kunnen zijn voor de sporen. Maar Hanrahan weet nog niet genoeg om het zeker te weten. "Ik zal de mensen die het absoluut moeten weten, informeren en niemand anders," zegt ze. Ze beschouwt Elise als een heldin voor wat ze heeft gedaan – en voor het offer dat ze heeft gebracht. "We zijn je iets verschuldigd."

Terug in het theater probeert Dina de locaties van de WLF-soldaten te trianguleren op basis van hun patrouillebewegingen, terwijl Ellie – die minder wiskundig aangelegd is – hun omgeving verkent. Ze vindt een andere gitaar in de zaal en pakt hem op om de eerste noten van Pearl Jam's "Future Days" te spelen. (Het is een nummer dat je in je maag zet, zelfs voor degenen die niet weten wat de link met de game is.) Maar ze kan zichzelf er niet toe brengen om meer dan één zin te zingen: "If I ever were to lose you..."

Het lied, de tekst, de herinneringen die ze aan Joel oproepen – ze lijken allemaal een put van verdriet en woede bij Ellie te veroorzaken, een put die (tijdelijk) gevuld leek door de liefdesverklaringen tussen haar en Dina in de vorige aflevering. Wanneer Dina de zaal binnenkomt met nieuws, luistert Ellie met hernieuwde urgentie. Haar wraakzucht is voorlopig onverminderd.

Dina heeft via de frequente radio-uitzendingen van de WLF vernomen dat Nora in het ziekenhuis in Seattle ligt. Ze leidt hieruit af dat de Seraphites de lokale radio's niet mogen gebruiken, anders zouden de Wolves veel voorzichtiger zijn met het uitzenden van hun bewegingen. Dina vermoedt dat de Scars vergelijkbaar zijn met Amish, althans wat betreft hun spot met moderne technologie. Hoe dan ook, het betekent dat ze geen moeite heeft om de blinde vlekken in de WLF-patrouilles te doorgronden.

Zo vindt ze een gat waar de Wolves zelf liever niet komen: een pakhuis, waar Dina vermoedt dat de geïnfecteerden zich er een knus thuis hebben gemaakt. Als zij en Ellie ongeschonden door het pakhuis komen, bereiken ze het ziekenhuis zonder de WLF te waarschuwen. Ellie stemt toe. Het is tijd om "roekeloos te zijn".

Maar tijdens hun tocht worden ze opnieuw herinnerd aan de omvang van het gevaar waarmee ze worden geconfronteerd. Ze komen een rij onlangs vermoorde Serafieten tegen, die liggen te rotten onder een muurschildering van hun Profeet, waardoor Dina weer begint te kokhalzen. Ellie verliest even haar vastberadenheid en twijfelt aan de rationaliteit van het begeleiden van een zwangere vrouw naar een oorlogsgebied. "Ik ben zo verdomd dom," zegt ze tegen zichzelf.

Dina hoort er niets van. Ze heeft zo haar eigen redenen om met Ellie mee te gaan op deze missie. Terwijl ze lopen, vertelt ze een vreselijk verhaal over haar ontstaan: ze was pas 8 jaar oud toen ze voor het eerst een niet-geïnfecteerde mens doodde, een rover die de hut van haar familie in Santa Fe was binnengeslopen en haar moeder en zus had vermoord. "Wat als ik er niet was uitgeglipt?" vraagt ​​ze hardop. "Wat als mijn moeder en zus voor mijn ogen waren doodgeslagen? Wat als die klootzak me had laten toekijken terwijl hij het deed? Zou het verschil maken als mijn familie eerst zijn volk had gekwetst?" Nee, besluit ze. Hoe dan ook, ze had die rover gevonden en hem laten boeten. En zo begrijpt ze waarom Ellie dit "moet" doen. En ze is hier om haar te helpen het vol te houden.

"Als ik doodga, is het mijn schuld," zegt ze. "Het is niet jouw schuld. Dus wat wil je doen?"

Ellie wil natuurlijk doorzetten. Ze denkt niet logisch. Maar Dina eigenlijk ook niet. Rouw is niet logisch. Trauma ook niet. Het vertroebelt je hele gevoel voor wat 'normaal' is. Het doet je twijfelen aan je eigen zintuigen en gevoeligheid. Het zet aan tot dramatische, soms grillige acties. En in de apocalyps is 'normaal' al verdwenen.

Dus Ellie en Dina doen precies wat ze van plan waren: ze sluipen het pakhuis binnen en stuiten daar – verrassing, verrassing! – op een heleboel geïnfecteerden, waaronder een paar van de stalkers die ze voor het eerst buiten Jackson tegenkwamen. Het loopt niet goed af.

Ellie en Dina zijn simpelweg niet toegerust om al deze schimmelzombies in hun eentje aan te kunnen. Terwijl Ellie een afleidingsmanoeuvre bedenkt om Dina's leven te redden (ze zijn tenslotte dol op elkaar!), is het Ellie die uiteindelijk gered wordt – dit keer niet door Joel, maar door een onverwachte bezoeker: Jesse.

Jesse is niet bepaald blij met zijn weggelopen ex-vriendin en voormalige patrouillemaatje. Overtuigd dat D&E vanzelf zouden sterven (wat, laten we eerlijk zijn, ook zou gebeuren), hebben Jesse en Tommy het duo vanuit Jackson gevolgd. Ze gingen uit elkaar toen ze Seattle bereikten om meer terrein te kunnen verkennen. Maar terwijl Jesse de vrouwen naar een park in de buurt leidt, wat hij als relatief veilig beschouwt , ontdekken ze al snel dat het park zelf een thuisbasis is voor de Seraphites. Ze bevinden zich midden in een rituele ontleding wanneer ze de indringers ontdekken.

De Scars slagen erin Dina met een pijl in haar been te schieten voordat de bemanning van Jackson kan ontsnappen. Ellie probeert nog een keer een afleidingsmanoeuvre uit te voeren, dit keer door de Scars weg te leiden van Jesse en een gewonde Dina terwijl ze als een vleermuis uit de hel door het bos scheurt. Haar wanhopige vlucht leidt haar eerst naar een schuilplaats onder een boom, en vervolgens naar het ziekenhuis zelf.

Ondanks de ongeplande onderbrekingen in haar achtervolging blijft Ellie's doel onveranderd: ze wil Nora bereiken. Bovendien kan ze nu op Jesse rekenen; Dina's verwonding kan wachten. Ellie ontdekt Nora precies waar ze volgens de radio-uitzendingen zou zijn, en ze houdt de WLF-medicus onder schot terwijl ze een verhoor probeert te houden.

Maar Nora is lang niet zo bang voor Ellie als ze zou moeten zijn. Voor Joels afschuwelijke moord zegt ze: "Dat kleine kreng heeft gekregen wat hij verdiende." Kijk, dat is niet iets wat ik zou zeggen tegen de wraakzuchtige tiener die een pistool op je hoofd richt, maar ik zou de zombie-apocalyps sowieso al niet hebben overleefd.

Nora gebruikt de venijnige verbale aanval om Ellie te verblinden met haar eigen woede – en om medische benodigdheden naar Ellie's hoofd te gooien, waardoor ze genoeg tijd krijgt om ervandoor te gaan. Ze rennen door de gangen van het ziekenhuis terwijl de WLF-soldaten op Ellie beginnen te schieten. Ze achtervolgt haar lang genoeg om Nora in het nauw te drijven. Wanhopig springt Nora een liftschacht in, die haar naar de kelder leidt.

Wat het publiek al weet over dat B2-niveau, moet Nora nog ontdekken. Tegen de tijd dat ze naast een afgesloten deur in elkaar zakt, heeft ze genoeg sporen ingeademd om haar snelle transformatie tot een geïnfecteerde te garanderen. Ellie haalt ondertussen diep adem alsof ze geniet van een heldere bergbries. Ze stuit op de hijgende, bijna lijken van de WLF-soldaten die Elise "ingesloten" heeft, waaronder Leon, wiens uitademingen nog meer sporen in de lucht verspreiden.

Ellie is verbijsterd, zelfs geschokt, door deze ontdekking, maar ze laat zich niet afschrikken. Ze houdt haar pistool scherp op Nora's hoofd gericht. "Stomme bitch," zucht Nora. "We zijn besmet. Je hebt ons allebei vermoord."

“Heb ik dat gedaan?” vraagt ​​Ellie, bijna spottend.

Het dringt tot Nora door dat dit hét meisje is. Degene wiens hersenen bedoeld waren om de Fireflies van een vaccin te voorzien. Geschokt dat dit meisje – hét meisje – wraak wil nemen op Joel, probeert Nora haar tot rede te brengen: Joel heeft de Fireflies gedood. Joel heeft Abby's vader vermoord, de enige dokter die een geneesmiddel kon ontwikkelen.

Waarop Ellie eenvoudigweg antwoordt: “Ik weet het.”

Ellie beseft dat Nora niet vrijwillig informatie over Abby's verblijfplaats prijsgeeft en neemt haar toevlucht tot de methode die Joel, zo wordt gesuggereerd, als jongeman gebruikte: marteling. In een aangrijpende verwijzing naar Abby's golfclub pakt Ellie een pijp en slaat Nora er keer op keer mee. Ze lijkt verbaasd over zichzelf, bijna alsof ze een buitenlichamelijke ervaring heeft, maar haar stem is strak en beheerst als ze opnieuw vraagt: "Waar is ze?" De camera schakelt uit voordat Nora sterft, maar we zien genoeg om te weten dat ze een onuitsprekelijk gruwelijk einde tegemoet gaat.

Deze scène markeert een belangrijk keerpunt in het verhaal, zowel in de serie als in de game. In de game zelf is er volop aanloop naar dit moment. Veel geweld – of, ik moet zeggen, veel meer geweld dan we in de tv-serie zien – leidt tot Ellie's gebruik van marteling. Op dit punt in deel II heeft ze letterlijk tientallen mensen gedood; in seizoen 2 heeft ze er slechts een handvol gedood die we hebben gezien. Haar escalatie in aflevering 5 is dus extreem. Dat betekent niet per se dat het onaangekondigd is. Ellie imiteert wat ze zag in die lodge buiten Jackson. Ze herschept het trauma dat in haar geheugen gegrift staat. Maar het gebrek aan precedent zorgt ervoor dat deze scène verrassend nieuw aanvoelt, een kant van Ellie waarvan we misschien niet dachten dat die bestond. Die schok wordt nog eens extra benadrukt wanneer de volgende scène een flashback is, waarin een jongere Ellie wakker wordt in haar kamer in Jackson. Joel staat in de deuropening, met zijn handen in zijn zij, en zegt hartelijk: "Hé, kleintje."

We kunnen verwachten dat de volgende aflevering ons meer van die flashback brengt: Bella Ramsey en Pedro Pascal, samen het kloppende hart van deze serie, herenigt. Maar de flashback zelf zal niets veranderen aan wat Ellie, in de moderne tijdlijn, heeft gedaan. Net als Nora en Abby "kan ze hier niet aan ontsnappen". Ze kan het geweld dat ze heeft aangedaan niet terugdraaien. En we kunnen er zeker van zijn dat het haar overal zal achtervolgen, waar ze ook heen gaat.