Het is zo gemakkelijk om verliefd te worden op Olivia Dean
Olivia Dean beantwoordt ons videogesprek liggend op haar hotelbed, haar hoofd op haar arm, alsof ze op het punt staat om via FaceTime met een vriendin bij te praten. Over een paar uur speelt ze drie shows achter elkaar in Manchester op één vrijdagavond. Maar nu hangt ze in een chocoladebruine gebreide trui met rits. Onderaan het scherm prijkt de beige tartan van een Burberry-riem tegen haar zwarte broek. (Ze werd onlangs uitgeroepen tot gezicht van Her fragrance van het Britse merk en liep deze week mee op de modeshow in Londen.) Ze ziet er knus, comfortabel en warm uit – als de personificatie van haar eigen muziek.
De Britse singer-songwriter heeft de afgelopen jaren gestaag harten veroverd met haar soul-geïnspireerde repertoire. Haar liedjes zijn van het soort dat je hoort in een intieme jazzclub of op zondagochtend op vinyl, maar dan vanuit het moderne perspectief van een twintiger in 2025. Het resultaat is romantisch en uitnodigend, tijdloos en herkenbaar, maar tegelijkertijd hartverscheurend en ontroerend.
"Ik heb altijd gewoon muziek gemaakt waar ik hopelijk zelf naar zou willen luisteren. Zo simpel is het eigenlijk," zegt Dean. "Ik hou van soulmuziek. Ik hou van jazz. Ik hou van bossa nova. Ik luister er de hele tijd naar. Ik denk niet: 'Ik ga jazzy soulmuziek maken, want dat is cool.' Ik vind het gewoon leuk." De 26-jarige raakte in haar jeugd geïnspireerd door de eclectische muzieksmaak van haar ouders: Lauryn Hill, Angie Stone en Jill Scott van haar moeder, en reggae en singer-songwriters zoals Carole King van haar vader. Het is ook vermeldenswaard dat ze naar de BRIT School ging, waar Adele en Amy Winehouse beroemde oud-leerlingen zijn. Haar tweede album, The Art of Loving , dat vandaag uitkomt, laat zien hoe Dean nog dieper in haar vak duikt en nog grotere geluiden produceert. "Ik functioneer heel goed in mijn comfortzone," zegt ze.
Na de release van haar debuutalbum, Messy , twee jaar geleden, is Deans opmars non-stop geweest. Ze werd genomineerd voor de Mercury Prize en genomineerd voor BRIT Awards. (Zijn de Grammy's de volgende?) Ze werd de eerste Britse vrouw sinds Adele met drie Top 10 singles in het Verenigd Koninkrijk. En haar invloed aan de andere kant van de oceaan werd deze maand bevestigd toen ze haar allereerste Billboard Hot 100-inzending binnenhaalde met "Man I Need", een aanstekelijke, springerige, flirterige single die vreugde uitstraalt. Het bewijs zit ook in de cijfers: in het afgelopen jaar zijn haar Spotify-streams wereldwijd met 182 procent en in de VS met 195 procent gestegen, aldus de streamer. Ze heeft nu meer dan 27 miljoen maandelijkse luisteraars op het platform. Het helpt ook dat ze een stralende podiumuitstraling heeft (met een glamoureuze garderobe) en een zeer online fanbase.
Dean is vanaf nu alleen maar beter geworden en heeft grote doelen voor ogen. Ze droomt ervan om headliner te zijn op Glastonbury en te spelen in zalen als Red Rocks, Radio City Music Hall en het Sydney Opera House. Ooit zou ze graag samenwerken met Solange of Adrianne Lenker van Big Thief, of ze gewoon in de studio observeren. Maar voor nu hoopt ze dat luisteraars zullen genieten van The Art of Loving – om "het helemaal van begin tot eind te beluisteren" – en misschien zelfs een paar dingen te leren, zoals zij deed. "Ik hoop dat het iets heelt of iets ontsluit, en je gewoon aan het denken zet over liefde, waar het zich in je leven bevindt en hoe je met andere mensen omgaat," zegt ze.
Hieronder bespreekt Dean The Art of Loving met ELLE.
Laten we het even hebben over het thema van het album. Hoe ben je ertoe gekomen om de "kunst van het liefhebben" te willen verkennen?Vorig jaar heb ik een tijdje in de Verenigde Staten doorgebracht en ben ik naar een tentoonstelling geweest met de naam "All About Love" van Mickalene Thomas, naar aanleiding van Bell Hooks' boek . Ik ben zo dol op dat boek. Het was zo'n boek waarvan je zou willen dat iedereen in je leven het zou lezen. Ik dacht dat ik een album zou willen schrijven waarin ik reflecteer op mijn begrip van liefde, de laatste twee jaar van mijn leven en alles wat er is gebeurd. Het is natuurlijk een onderwerp waar veel mensen liedjes over hebben geschreven, daar ben ik me terdege van bewust, maar ik denk niet dat dat afdoet aan het belang ervan. Ik denk gewoon dat het heel helend voor me was om te maken.
Is er iets in All About Love dat je specifiek aanspreekt?Ik denk dat het hele uitgangspunt van het boek is, dat je liefde minder ziet als een fantasie die je ooit zal overkomen, en meer als een oefening en een ambacht. Toen ik het stukje las waarin ze het had over wat er zou gebeuren als we een liefdesmodule op school zouden hebben – liefde is waar we allemaal naar op zoek zijn, maar op de een of andere manier behandelen we het nog steeds als een mysterie, taboe, iets fantastisch. Dat dwong me er echt om er serieuzer naar te kijken. Er is dat citaat waarin ze zegt dat haar definitie van liefde is om gewoon de ziel van iemand anders te koesteren naast die van jezelf. En ik dacht gewoon: dat is zo mooi.
De albumcover van The Art of Loving van Olivia Dean.
Ik denk dat iedereen er misschien wel goed in zou moeten worden. Ik hou echt van quality time en bemoedigende woorden.
Wanneer ben je precies begonnen met het schrijven van dit album? Was dat direct nadat je de tentoonstelling had gezien of pas later?Later die dag ging ik naar de studio. Het zaadje voor die titel, The Art of Loving , was geplant en ik had een paar nummers die ik wilde gebruiken, maar het grootste deel van het album was pas eind maart en april van dit jaar geschreven. Het is dus vrij recent materiaal. Ik heb acht weken besteed aan het schrijven van de rest en het afronden ervan.
Was dat in LA?Dat was in Londen. Ik was in LA om een paar dingen uit te proberen, maar het klikte niet echt. En ik vond het belangrijk om thuis te komen en te schrijven waar ik me op mijn gemak voelde. We bouwden in feite een studio, die ik nog nooit eerder had gehad, in dit huis in Oost-Londen. Ik bracht mijn piano mee en nodigde al mijn favoriete mensen uit om mee te werken, en het was als een soort centraal punt. Ik denk dat je dat terugziet in de muziek, dat gevoel van warmte en [huiselijkheid].
Ja. Ik dacht aan dat idee van mensen die zeggen: "Je moet uit je comfortzone komen, en dit is album twee, en je moet nu helemaal losgaan." En ja, misschien voor sommigen, maar ik wilde bijna nog meer inzetten op de muzikale relaties die ik had opgebouwd. Ik functioneer heel goed in mijn comfortzone.
Ik ben echt een voorstander van comfortzone. Je kent ze wel, mensen zeggen: "Doe elke dag iets waar je bang voor bent"? Ik zag een citaat dat zoiets was als: "Maar als je elke dag iets engs doet, dan is elke dag eng."Elke dag is eng! Ik wil niet bang zijn.
Ik wil het even over een paar nummers hebben. Eerst "Man I Need": wat heb je in dat nummer gestopt? Omdat ik denk dat het iedereen die ik ken die ernaar heeft geluisterd, heeft betoverd.Eerlijk gezegd vragen mensen me steeds wat ik erin stop, en dan zeg ik zoiets van: "Joy." Joy, jongens.
Gewoon een soort onverschrokken vreugde, en het is zo fijn om te horen dat het uitstraalt en dat mensen dat voelen, erop dansen en gewoon de tijd van hun leven hebben. Ik heb het gemaakt omdat ik gewoon plezier wilde hebben. En ik denk dat het echt dat gevoel vastlegt wanneer je een nieuwe crush hebt en je denkt: "Wow, ik hoop echt dat jij ook verliefd op me bent, maar luister, je moet fantastisch zijn. Zo niet, dan sla ik over." Dus ik ben dol op dat nummer, en het was zo leuk om te maken en te schrijven. Ik kan niet geloven dat mensen daar echt mee aan de haal gaan.
Hoe is het om te zien hoe mensen met die vreugde meedoen als je het nummer live speelt?We speelden "Man I Need" tijdens de laatste tournee in Amerika, en het was toen nog niet uit, en dat is zo'n goede manier om nummers uit te proberen. Zelfs toen we het speelden, had de zaal al een bepaalde energie. Ik denk dat er iets aan is dat aanstekelijk werkt. Dus nu het uit is en we het spelen, is het mijn favoriete onderdeel van de show.
Ik wil het hebben over "It's So Easy (To Fall in Love)", want soms is dat niet zo. Waar dacht je aan toen je dat nummer schreef?Ik heb in het verleden nummers geschreven die ik specifiek schreef om andere vrouwen te bemoedigen. Mannen mogen er natuurlijk uit halen wat ze willen, muziek is voor iedereen, maar ik ben zo'n fervent feminist, en ik kan het niet laten om dat in mijn muziek te laten doordringen.
Ik heb vrienden gehad die op een eerste date gingen en zo druk bezig waren met piekeren of de ander hen wel leuk zou vinden en met nadenken over hoe ze in het leven van die persoon zouden passen, zonder er echt bij stil te staan: "Wacht eens even. Misschien is deze date gewoon een kwestie van kijken of ik ze leuk vind", in plaats van alle nadruk te leggen op het feit dat zij jou leuk vinden. Ik wilde alleen maar zeggen: "Je zou heel makkelijk verliefd kunnen worden. Iedereen mag zich gelukkig prijzen met jou in zijn leven." En dat vergeet je soms maar al te makkelijk. Dus ik denk dat dit liedje gewoon een schouderklopje is als je op je eerste date de deur uitgaat.
Hallo! Blijf bewegen!
Toen je zei dat je liedjes ook bij mannen in de smaak kunnen vallen, weet ik niet of je het hebt opgemerkt, maar er zijn drie mannen in Brooklyn op TikTok die dol zijn op je—Ik heb het gezien.
Heb je het gezien? Wat vind je ervan?Het is hilarisch! Het is eigenlijk zo lief dat heteromannen op die manier van het nummer genieten, want uiteindelijk worden mannen soms behoorlijk weggevaagd in de popcultuur en krijgen ze te horen dat ze waardeloos zijn, dat ze waardeloos zijn. En… tuurlijk. Maar ik denk dat we, om vooruit te komen, ze misschien moeten laten weten dat we ze wél nodig hebben. Vrouwen hebben mannen nodig, mannen hebben vrouwen nodig. En als ze van mijn muziek genieten, ga dan weg, mijn heterokoningen. Jullie dorstige val. Maar vrouwen, blijf bij je verstand.
De zin "I don't want a boyfriend" uit "Nice to Each Other" is bij veel mensen in de smaak gevallen. Ze roepen het met je mee. Vertel eens over het schrijven van die tekst.Het is interessant, want voor mij is "Ik wil geen vriendje" een vrij simpele uitspraak, maar ik denk dat mensen daar veel bevrijding in hebben gevonden. Het is bijna een beetje rebels. Ik denk dat we als vrouwen echt geconditioneerd zijn om te denken dat je daar naar op zoek moet gaan, plannen moet maken en er veel tijd en energie in moet steken.
Ik denk dat feminisme gaat over vrouwen die zelf de keuzes maken die ze willen voor hun leven, en als dat niet de keuze is die jij wilt, betekent dat niet dat je minderwaardig bent. Als je van je werk houdt, hou je van je werk, zus! Of je houdt van je vrienden. Er zijn zoveel andere plekken in je leven waar liefde kan bestaan, en het is oké om geen vriendje te willen omdat ze veel tijd in beslag nemen. Het is alsof we dingen te doen hebben.
Omdat ik van gemengde afkomst ben, denk ik dat mijn muziek altijd uit veel verschillende elementen zal putten. Ik zou niet zeggen dat er veel, misschien specifiek Jamaicaans-Guyanese elementen op dit album zitten. Op het vorige album verkende ik Soca met "Carmen". Maar ik denk dat het me als persoon van nature in staat stelt om een prachtige mix van dingen te zijn, of het nu gaat om genres of mijn perspectief. Het is iets waar ik echt trots op ben, iets waar ik me misschien niet zo prettig bij voelde toen ik jonger was. Maar nu voel ik me echt goed in mijn vel.
Ik denk dat dit een universele ervaring is voor mensen die zijn opgegroeid in immigrantengezinnen: je ongemakkelijk voelen bij je eigen identiteit, maar die je naarmate je ouder wordt, leert waarderen.Zeker. Toen ik opgroeide, waren er niet veel mensen die op mij leken in de buurt waar ik woonde, en ik wilde me koste wat kost aanpassen, mijn haar stijlen en me niet meer zo voelen en eruitzien. Maar als ik aan die persoon denk, denk ik: "Oh nee, meid, maak je geen zorgen. Het maakt je bijzonder. Dat is wat je uniek maakt, en dat zal iets zijn wat je later zult koesteren."
We zien momenteel een aantal artiesten die geïnspireerd zijn door jazz, klassieke muziek of soulmuziek – zoals jij, Laufey, Raye, Samara Joy – en dat spreekt allemaal een zeer modern publiek aan. Hoe komt dat, denk je?Ik denk dat we gewoon inspiratie putten uit tijdloze muziek. Dat was gewoon een gouden eeuw voor muziek. We luisteren nog steeds naar nummers uit die tijd en genieten ervan, ze waren gewoon zo prachtig gemaakt. Er is niets gehaasts of trendgevoeligs aan die genres. Het draait om gevoel.
Het is echt spannend dat je in het najaar ook meedoet aan de tour van Sabrina Carpenter. Hoe heb je dat nieuws gehoord?Ik denk dat haar manager belde, en toen vertelde mijn manager het me, en ik zei: "Woo! Ja, graag. Ik doe het."
Het is geweldig. We vinden het geweldig om te zien dat vrouwen andere vrouwen steunen, en ik vind dat Sabrina echt een goede smaak heeft en de vinger aan de pols houdt, zelfs met andere supportacts die ze heeft gehad. Het voelt echt goed om de kans te krijgen om ook op die manier in de Verenigde Staten te spelen, en dan nog wel vijf keer in Madison Square Garden. Dat gebeurt niet elke dag, dus [mijn band en ik] zijn er erg dankbaar voor.
Hoe kies je wat je op het podium draagt? Omdat je stijl erg glamoureus is, maar je er ook lekker in kunt bewegen.Ik werk al vijf jaar samen met mijn styliste Simone Beyene, al sinds het begin. Ze heeft echt een oog voor kleding en mode. Grappig, we hadden het over uit je comfortzone stappen; toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, had ik nog nooit hakken op het podium gedragen.
Echt?Meisje, ik zat in die flats. Maar we werken samen en sturen constant referenties, en uiteindelijk hebben we gewoon plezier en voegen we er wat glamour aan toe. Ik ben dol op mode en ben altijd benieuwd wat ze in gedachten heeft. Maar alles is heel vooruitstrevend. We spelen niet.
Altijd Diana Ross, ik vind haar gewoon fantastisch. Ik heb veel foto's bekeken van Gal Costa, deze bruisende Braziliaanse zangeres. Veel mode uit de jaren 90, veel Sex and the City . Carrie eet gewoon elke... Nou ja, nee, eigenlijk eet ze niet elke keer. Ik kan niet met de bretels overweg, en ik kan niet met de baret overweg, maar meestal ziet ze er fantastisch uit.
Nu het album is uitgekomen, je op tournee bent en het voorprogramma van Sabrina hebt gedaan, hoe ga je ermee om nu je meer in de belangstelling staat?Het is absoluut ongebruikelijk. Het is niet iets waar je je op kunt voorbereiden of waar je zelfs maar een boek over kunt lezen. Je moet het gewoon gaandeweg ontdekken. Ik hield echt van anonimiteit. Ik heb niet echt de behoefte om beroemd te worden . Ik heb niet echt de behoefte om over straat te lopen en iedereen zegt: "Oh mijn god!" Ik denk dat dat gewoon bijproduct is van doen wat je leuk vindt en het goed doen. Dus ik leer er eerlijk gezegd mee omgaan. Uiteindelijk vind ik het echt leuk.
Hoe zou je dit album of deze periode in je leven vergelijken met de tijd dat je Messy twee jaar geleden uitbracht?Toen ik Messy uitbracht, was ik zenuwachtig, maar ik had niet het gevoel dat iemand op mijn album zat te wachten. [ Lacht ] Ik had het gevoel dat ik iets te bewijzen had en ik probeerde mezelf te rechtvaardigen in de industrie. Deze keer voel ik me echter niet echt zenuwachtig, omdat ik van de muziek hou en er veel vertrouwen in heb. Ik hoop alleen dat mensen er net zoveel van genieten als ik, maar als dat niet zo is, heb ik daar geen invloed op.
Heb je het gevoel dat je jezelf bewezen hebt?Ik denk niet dat ik mezelf bewezen heb; ik denk dat ik gewoon de behoefte om me gevalideerd te voelen heb losgelaten. Ik werd voldoende gevalideerd door het proces, wat het voor me deed om het te maken, en wat het voor me doet om het te zingen.
Dit interview is bewerkt en ingekort.
elle
