Dit is de reden waarom Mars bijna al zijn water zou hebben verloren totdat het opdroogde

Mars had ooit zeeën. Geologisch bewijs wijst erop dat de rode planeet mogelijk overvloedig water aan zijn oppervlak had, waardoor het zo'n 3 miljard jaar geleden een potentieel bewoonbare planeet was. Na verloop van tijd veranderde de planeet echter in een dorre, droge en vijandige planeet.

Nu biedt een onderzoek, gepubliceerd in Nature Astronomy, een nieuwe verklaring voor hoe Mars bijna al zijn water verloor . Daarmee wordt de eerdere theorie over het verdwijnen van de atmosfeer en het ontbreken van magnetische afscherming aangevuld.

Uit de nieuwe analyse blijkt dat de kanteling van de rotatieas van Mars , die in het verleden veel variabeler was, een bepalende factor was bij het versnelde verlies van waterstof, een van de belangrijkste bestanddelen van water.

Volgens de studie zou de waterstofcyclus dramatisch zijn versneld toen de axiale helling (obliquiteit) van Mars ongeveer 35° bedroeg . Simulaties tonen aan dat de snelheid van waterstofverlies in deze periodes meer dan vertienvoudigd zou kunnen zijn, tot wel 6 × 10²⁷ atomen per seconde . Dit zou de ontsnapping naar de ruimte hebben vergemakkelijkt, waarbij het water van de planeet zou zijn meegenomen.

Momenteel heeft Mars een hellingshoek van 25° , vergelijkbaar met die van de Aarde, wat seizoensinvloeden mogelijk maakt. In het verleden was de hellingshoek echter veel instabieler, waardoor Mars kwetsbaarder was voor zonnewind en atmosferisch verlies .

Tot nu toe dachten wetenschappers dat het waterverlies op Mars vooral te wijten was aan de afwezigheid van een globaal magnetisch veld en de afwezigheid van actief vulkanisme , twee factoren die op aarde bijdragen aan een stabiele atmosfeer.

Zonder magnetisch schild "schuren" zonnewinden de atmosfeer open en verdrijven essentiële gassen zoals zuurstof. En zonder actieve vulkanen om deze gassen aan te vullen, kan de planeet het atmosferische evenwicht op lange termijn niet handhaven.

Het nieuwe onderzoek sluit deze oorzaken niet uit, maar vult ze aan met de obliquiteitshypothese, die aangeeft dat de axiale dynamiek van de planeet mogelijk ook een cruciale rol heeft gespeeld bij de transformatie van een vochtige wereld naar een bevroren woestijn.