Hoogtepunten van juli zijn onder meer de festiviteiten rond Björk, het boek van Jenni Faggan, de verfilming van Claire Keegan en het boek van Alicia Ovando.

Ver weg van IJsland waren er verjaardagen. Post , Börjks krachtige album uit 1995, werd gevierd met een goed idee: multi-artiest Ignacia betrad het Artlab -podium in het programma Audiofilo om haar te eren. Ze deelde fragmenten uit het interview dat ze had met Graham Massey , een van de producers van het album. Vervolgens schikte ze haar kleurrijke kimono en plaatste ze het plectrum op het vinyl voor de gezamenlijke ceremonie van het beluisteren van het album. Het publiek, op kussens, reisde 30 jaar terug in de tijd. Ignacia leidde de droom.

From the Front (Netflix) is een zesdelige documentaireserie met ingekleurd archiefmateriaal uit 1939-1945, waarvan veel nog nooit eerder vertoond en onverwacht. De voice-over is van acteur John Boyega . De beelden zijn allemaal echt, maar de Britse regisseur, Rob Coldstream, moest sommige scènes combineren en completeren met geproduceerde delen. Ze zijn niet per se voor de hand liggend, maar soms wel opvallend. Deze combinatie wordt zowel geprezen als bekritiseerd. Het debat gaat natuurlijk over de waarheidsclaim.

Pleamar Immersive Festival. Visueel, digitaal en live.

De prachtige bijeenkomst van elektronische muziek en kunst, georganiseerd door Luciana Aldegani (Palacio Libertad, ex-CCK) in juli, is afgerond. De lezing "Artificial Immersion" van multikunstenaar Fernando Molina over de verschillende vormen en wereldwijde ervaringen van immersieve kunst werd druk besproken. Ook opmerkelijk was de spectaculaire performance "Uruguay" van kunstenaar Sebastián Seifert in de immersieve ruimte. De lezingen van Lucas DM op 4 juli en die van Ernesto Romero en Hernán Caratozzolo op 11 juli werden zeer gewaardeerd.

Aan de Calle Santa Elena (442), in een wijk met lage, rustige huizen, opende dit jaar Espacio Peces , onder leiding van kunstenaar en antropoloog Rosario Cárdenas . Celebración , een tentoonstelling met schilderijen, installaties, sculpturen, prenten, foto's en tekeningen van 18 kunstenaars, samengesteld door Natalia Abot en Sergio D. Cruz, is een paar dagen geleden afgerond. De ruimte fungeert als een gevoelige brug tussen de buurtbewoners en mensen van verder weg. De kamers en de bar zijn royaal in ruimte en aanbod en bieden esthetische en sociale openingen.

"Het lijk van mijn vader staart naar de golven van de Noord-Atlantische Oceaan." Dit is de eerste zin van het boek Luckenbooth , en degene die dit vertelt is "de dochter van de duivel". Dit is een spectaculaire opening van de roman van de Schotse schrijfster Jenni Fagan , uitgegeven door de onlangs opgerichte Queequeg Press, onder regie van schrijver en journalist Andrés Hax . Op de achterkant beveelt Mariana Enriquez aan: "Jenni Fagan bewerkstelligt magie met haar magnifieke schrijfstijl, haar open geest en haar intelligentie." Dit verhaal zou een legende, een sprookje of juist het tegenovergestelde kunnen lijken. William Burroughs zou elk moment kunnen verschijnen.

"Een van de meest adembenemende literaire ervaringen die ik in jaren heb gehad. Luckenbooth , dat decennia overspant met thema's als repressie en wraak, herstelt iets wat lang ontbrak in de Britse fictie: ambitie. Dit is dé Edinburgh-roman bij uitstek op zijn donkerst," aldus Irvine Welsh.

Een groot deel van Claire Keegans geweldige korte verhaal, Three Lights , komt tot uiting in deze subtiele film, die de liefde en wreedheden van het leven uitbeeldt die een groep mensen in een Iers plattelandsdorp omringen. Diezelfde sfeer en datzelfde ongemak zijn te voelen in de verfilming van het verhaal, The Silent Girl , geregisseerd door Colm Bairéad . Ze heet Cáit, 9 jaar oud, en woont bij een gezin dat noch geluk kent, noch het verlangen ernaar. Ze brengt een zomer door bij familie, en haar kijk op de wereld en de mensen verandert radicaal. Is ze emotioneel genezen?

Mijn vrienden. De Argentijnse ballingschap van María Teresa León (1940-1963) is de naam van het intieme, politieke en historische boek dat de jaren beschrijft waarin María Teresa León met haar partner Rafael Alberti midden 20e eeuw in ballingschap in Argentinië leefde. De ervaringen van de Spaanse zijn een toegangspoort tot andere werelden en problemen: vrouwen en huisvrouwen na de Tweede Wereldoorlog , de opkomst van de eerste Argentijnse schrijvers of de geschiedenis van vrouwelijke vriendschap. León viel op in films, theater en op de radio en schreef zelfs een column in het tijdschrift Mucho Gusto.