ACME Nieuwe Producten Catalogus

De tentoonstelling Chris Ware. Drawing is Thinking eindigt deze zondag, en als je hem nog niet gezien hebt, kun je hem nog steeds bekijken in het CCCB. Ware, geboren in 1967 in de Verenigde Staten, is vooral bekend van de strip Jimmy Corrigan, the Smartest Kid on Earth (2000), van zijn boeken die spelen met illustraties, tekst, strips en gemanipuleerde beelden, gebaseerd op het idee van handleidingen en architectonische grafiek (de serie The ACME Novelty Library ), en van zijn opvallende en populaire covers voor The New Yorker . Curator Jordi Costa heeft de tentoonstelling – die visueel verbluffend is, met paginagrote reproducties en personages bedekt met superformaat vinylvloeren – afgewisseld met prachtige audiovisuele elementen die uitleggen hoe Ware de pagina componeert en de lezer van paneel naar paneel leidt, volgens een heel bijzonder en niet bepaald eenvoudig concept van ruimte. Ware heeft een compacte stijl, vol ingewikkelde details. Hij is zeer creatief en zeer gestructureerd tegelijk, formeel en conceptueel zeer veeleisend: elke pagina is een wereld op zich.

In een van de video's verschijnt de schrijfster Zadie Smith, auteur van White Teeth , die Ware in 2001 ontdekte, toen de striptekenaar internationale erkenning begon te krijgen. Ze raakte gefascineerd door zijn werk, ontmoette hem tijdens een bezoek aan Londen, en vanaf dat moment werden ze vrienden en verzamelaars. Wat trok haar aan in Chris Ware? Dat hij de eerste graphic novelist was die de technieken van de postmoderne roman toepaste: de vermenging van droom en werkelijkheid, het idee dat, net als ons geheugen, het verhaal door de tijd springt. Je herinnert je een verhaal van vorige week, dan een ander van toen je twaalf was, en dan spring je naar de tijd toen je net veertig was geworden. Met andere woorden, in tegenstelling tot andere grote stripauteurs, zoals Art Spiegelman, die lineair zijn, beweegt Ware zich met volledige vrijheid door ruimte en tijd.

Ware leidt de lezer van paneel naar paneel volgens een heel bijzonder idee van ruimte

Ah! De dag dat ik er was, zat de zaal bomvol: mond-tot-mondreclame werkt. Mensen lijken Wares stijl en zijn geraffineerde plots te waarderen. Natuurlijk is Ware, in tegenstelling tot veel postmoderne fictie, extreem nauwgezet en georganiseerd. Je volledig verdiepen in wat hij doet kost tijd, maar die tijd is goed besteed. Je krijgt nooit de indruk – wat vaak voorkomt bij sommige postmoderne lectuur – dat de auteur eromheen draait of muggenzift (om nog maar te zwijgen van de masturbatie die gepaard gaat met stortvloed aan schrijfwerk). Alles is betekenisvol, beknopt en diepgaand, en – zoals in het geval van de nieuwste David Lynch, die ook allesbehalve gemakkelijk is – het is de moeite waard. Maar er blijft altijd een ongemakkelijk gevoel hangen. Oké: Ware is voortreffelijk geschreven, goed gestructureerd en expressief. Andere postmoderne kunstenaars zijn georganiseerd, beknopt en schrijven gewichtige stukken, maar ze lopen tegen een muur bij het publiek. "Ik raak de weg kwijt." "Het is onbegrijpelijk." "Zo ingewikkeld." Als we maar in een vrij, slapeloos en gelukkig land zouden leven, eerlijk gezegd.