Kus mijn kracht. De modieuze stop voor Trump

Over hetzelfde onderwerp:

De westerse stijl, die twee eeuwen geleden de aanzet gaf tot de campagnes tegen de slavernij in Boston (altijd een voorloper op het gebied van revoluties), sluit tegenwoordig het Witte Huis uit van het belangrijkste feest van het jaar: het Met Gala. We kunnen nog zo lang als we willen zeggen dat een tentoonstelling van zwarte dandy's in jasjes en bolhoeden, in de stijl van bevrijde slaven, een beetje hypocriet klinkt en weinig zegt over de rijke Afrikaanse stijl en de werkelijke invloed daarvan op de wereld ten westen van Kinshasa. Maar laten we Anna Wintour wel de eer geven dat ze acht jaar lang trouw is gebleven aan haar weigering om de president aanwezig te laten zijn.

In december 1836 openden Anna en Lucia Weston, vriendelijke dames uit Boston, een antislavernijbazaar. Doel was om geld in te zamelen voor bewustmakingscampagnes tegen slavernij en om praktische hulp te bieden aan Afrikanen die naar de zuidelijke staten waren gedeporteerd en bereid waren hun leven te riskeren om naar het noorden te vluchten. In de dagboeken van de twee zussen wordt gedetailleerd beschreven hoe het werk werd voorbereid, welke motto's er op de kussens en speldenkussens waren geborduurd, welke boeken en essays er werden geschreven en verkocht, en welke prachtig gesneden kleding er werd geveild. Maar uit de informatie die ook in de kranten werd gepubliceerd, gearchiveerd in de Boston Public Library, blijkt dat de economie van het project, dat niet eens te kleinschalig of lokaal was aangezien de producten ook in Engeland en andere Europese landen werden verkocht, volledig door vrouwen werd gerund: borduursters, snijders, managers, verkopers, promotors. ‘Laten we niet vergeten,’ schreef een van de Westons in een advertentie in ‘The Liberator’ op 20 december 1844, ‘dat deze kermis voornamelijk het product is van vrouwelijke vaardigheid, arbeid en vrijgevigheid.’ Vaardigheid, inspanning, vrijgevigheid. Maandagavond kregen we aan deze kant van de Atlantische Oceaan het bewijs dat, in de enorme economie van de mode, en zonder ooit te vergeten hoeveel geld het waard is (want uiteindelijk draait het nog steeds om het geld dat je verplaatst en hoe – en dan hebben we het over biljoenen dollars – het nog steeds vrouwen zijn die de lat hoog leggen als het om rechten gaat). Om welke reden ze het ook doen, al is het maar om een ​​systeem gezond te houden dat, net als dat van de mode, begint te verslappen en op zoek moet naar nieuwe commerciële mogelijkheden, ze doen het toch, met vaardigheid en gratie, en het neveneffect van deze activiteiten is hoe dan ook dat ze kansen bieden voor vrede, voor ontspanning en voor inclusie. Geld verdienen door jezelf te omringen met lachende gezichten en mensen die graag geld uitgeven aan kleding en hoeden en om de "zwarte stijl" en de "zwarte dandy's" te vieren, dat wil zeggen de westerse stijl die is herontdekt na de Freedom Act en die ook, deels, door de fantastische Afrikaanse sapeurs is gemaakt, is een fantastisch resultaat: de opbrengst van het Met Gala 2025 bedroeg 71 miljoen dollar. Heel wat, voor een diner. Dan is het nog maar de vraag door welke omkering van betekenis de wereldleider van het anti-Trumpisme "kiss my ass", racistisch en nationalistisch, Anna Wintour is geworden, een zeventigjarige Engelse dame, snobistisch als Lucifer, die al vijftig jaar luxe artikelen verkoopt en erover schrijft (nog een paar jaar als we de tienerjaren in de Biba-boetiek in Swinging London meerekenen, terwijl haar vader de Evening Standard runde), maar dit is onmiskenbaar, hoe je het ook bekijkt. Terwijl de vrouwen en mannen van de kanselarijen overal ter wereld zich afvragen of ze de huurder van het Witte Huis kunnen ontmoeten en onderhandelingen kunnen beginnen over de taken en de immense schade die ze al hebben veroorzaakt, weigert Wintour categorisch om zich ermee te bemoeien. Dat betekent ook dat hij tientallen stylisten ertoe moet bewegen om de first lady Melania niet te kleden. En alle elegante mensen in de wereld, die er ook nog toe doen, zijn niet alleen het electoraat van de Amerikaanse elegie en de slandri-truien van de moeder van J.D. Vance. De wereld is groot, dus houd dat zo ver mogelijk weg. "Hij zal niet meer worden uitgenodigd", zei de wereldwijde hoofdredacteur van Vogue in de "Late Late Show" van James Corden in 2017, rond de tijd van haar eerste termijn, na de eerste racistische uitlatingen.

Hij hield woord, al is het onmiskenbaar dat hoofdsponsor Louis Vuitton met Pharrell Williams, creatief directeur van de mannenlijn, maandagavond voor de met bloemen versierde trap van het Met een behoorlijke evenwichtsoefening moet hebben getoond. Als je bedenkt dat LVMH-beschermheer Bernard Arnault de afgelopen maanden tot de eregasten bij Trumps inauguratieceremonie behoorde en dat hij jarenlang de enorme verliezen van de in Texas gebouwde fabriek op zich heeft genomen, zodat ook de "Amerikanen" de wereld konden laten zien dat gouden handen gedijen bij de boeren in het zuiden en in plaats daarvan - oeps - veertig procent van de productie wordt verspild, een zeer hoge politieke prijs. Als we dieper zouden willen kijken, zouden er in dit Met Gala nog een behoorlijk aantal andere hypocrisieën en andere tegenstrijdigheden zijn opgestapeld en aanwezig, te beginnen met de titel van de tentoonstelling: "Superfine: tailoring Black Style", precies een viering van Afro-dandyisme en de beroemde "sapeurs" van Kisnshasa en Brazzaville, ontleend aan het essay van Monica L. Miller "Slaves to fashion: black dandysm and the styling of black diasporic identity", gepubliceerd in 2009, en concreter, bijna onvermijdelijk, gemaakt door de moord op George Floyd in 2020. De curator van de Met-tentoonstelling, directeur Andrew Bolton, heeft er vijf jaar aan gewerkt.

Maar. Zonder een emotie zo wereldwijd als Wintours macht te willen onderbreken, weten we absoluut zeker dat het Met Gala 2025 een viering was van de "zwarte stijl", die op de rode loper bijna uitsluitend door Europese merken werd geherinterpreteerd en dus onvermijdelijk "wit" was, met uitzondering van namen als Grace Wales Bonner die Lewis Hamilton kleedde en te gast was op Pitti Uomo in 2022, en niet, zoals in de eerste regels staat, een slimme herpositioneringsstrategie in crisistijd van Europese merken die, behalve in zeldzame gevallen, hun omzet zien slinken en nieuwe markten en nieuwe referentiegemeenschappen moeten vinden? Miu Miu's herinterpretatie van de stijl van Zelda Wynn Valdes, een van de weinige zwarte ontwerpers met grote faam uit de jaren 1930 en 1940, voor Gigi Hadid was absoluut verbluffend. Een gouden lamé fourreau die binnen drie uur viraal ging op Instagram-accounts over de hele wereld. Maar afgezien van de verschijning van Aimee Lou Wood in Ahluwalia en de betrokkenheid van Iké Udé, de meest chique Afro-Amerikaanse kunstenaar van dat moment, leek de "dandy black"-stijl hier niet vertegenwoordigd te zijn, zoals je zou verwachten. Weinig Afrikaanse ontwerpers, jong of niet en in ieder geval niet gefotografeerd, hebben geen effectieve steun: alleen een groep zwarte powersterren, van Colman Domingo in een Valentino-cape, ter ere van de nagedachtenis van André Leon Talley, tot Lewis Hamilton en As$ap Rocky, tot eergisteren "superfijn" gekleed door WASP-merken (met de gepaste uitzondering, moet gezegd worden, van Valentino, die al in de jaren zeventig samenwerkte met de regisseur van "Ebony" Eunice Johnson) en bovenal in hun eigen roots. Sommigen zullen het dan zien als de overwinning van de zwarte macht op de merken die de Engelse en Franse ontdekkingsreizigers vergezelden tijdens hun verkenningstochten in Afrika tot in de jaren 1930, dezelfde gebieden die nu in het vizier van China zijn. Maar feit blijft dat er nog maar heel weinig te zien is van de kleurrijke en ongedisciplineerde creativiteit in het buitenland, van Congo tot Namibië, van de smaak van de Zoeloe-swenga in Zuid-Afrika, van de echte zwarte cultuur. Michelle Francine Ngonmo, oprichter en CEO van de Afro Fashion Association, die elk jaar een evenement in Milaan organiseert dat Wintour nooit heeft overgeslagen, zette op haar Instagram-account alle nationale 'superfines' in de schijnwerpers, ontwerpers zoals Ulrich Apex Mensfashion en Michel Datan.

Maar het was nogal lastig om namen te vinden uit het segment dat mode definieert als ‘onderzoek’ tussen de duizenden foto’s die het web overspoelden. Velen waren verbijsterd toen ze het geruite pak van een beroemde foto uit 1988 van Arthur Elgort zagen staan, en de beroemde Vuitton-koffers met monogram van André Leon Talley, de Gustave Flaubert-specialist die Wintour tientallen jaren steunde bij de creativiteit van Vogue en die werd ontslagen omdat, zoals hij in zijn autobiografie schreef: "Ik was te oud en te dik geworden". De relatie tussen de twee is nooit helemaal hersteld. Deze aanwezigheid klinkt als een postuum eerbetoon.

Meer over deze onderwerpen: