Koeienkarkas 1600 meter in de oceaan gedumpt en wat lijkt te zijn, verbijstert wetenschappers

Wetenschappers stonden versteld van wat ze zagen nadat ze een koeienkarkas diep in de oceaan hadden gegooid. Hoewel ze slechts een kwart van de oceaanbodem van onze planeet in kaart hebben gebracht, wemelt de uitgestrekte en mysterieuze diepzee van buitengewoon leven .

Dit was precies wat onderzoekers ontdekten tijdens een gedurfd experiment in de diepten van de Zuid-Chinese Zee , die zich uitstrekt van Singapore tot aan de Straat van Taiwan . Het team dompelde een koeienkarkas 1629 meter onder water, nabij het eiland Hainan, om de daaropvolgende onderwateractiviteit te observeren. Tot hun verbijstering verscheen een groep ongrijpbare Pacifische slaaphaaien , die eerder niet in deze contreien waren waargenomen, onverwachts om zich tegoed te doen aan het gezonken voedsel.

Wat de verrassing van de onderzoekers nog groter maakte, was de observatie van een ordelijke roofzuchtige praktijk die leek op in de rij staan. In de gepubliceerde Ocean-Land-Atmosphere Research- studie merkten wetenschappers op dat de frontliners onder de haaien plaats maakten voor nieuwkomers die het karkas van achteren naderden.

Han Tian van de Sun Yat-sen Universiteit en het Southern Marine Science and Engineering Guangdong Laboratory in China, merkte op: "Dit gedrag suggereert dat de voedselprioriteit wordt bepaald door de intensiteit van de individuele concurrentie, zelfs in diepwateromgevingen. Dit is een overlevingsstrategie die geschikt is voor niet-solitaire foerageeractiviteiten onder Pacifische sluimerhaaien."

Men denkt dat de ongrijpbare Pacifische sluimerhaai voorkomt in het noordelijke deel van de Stille Oceaan, van Japan tot Mexico. Hij leeft op dieptes tot wel 2.000 meter in de buurt van continentale hellingen en continenten.

Hun dieet is gevarieerd en ze voeden zich met zowel oppervlakte- als bodembewonende wezens zoals krabben, zalm , octopus, rotsvis en inktvis. Het blijft echter een raadsel of ze op zeehonden jagen of ze als aas eten.

Uit onderzoek met tags in het noordoosten van de Stille Oceaan is gebleken dat sommige sluimerhaaien verticale bewegingen maken, waarbij ze met een snelheid van meer dan 200 meter per uur opstijgen en dalen.

Overdag trekken deze haaien zich terug in de fotische zone, waar het zonlicht de oceaan binnendringt, om vervolgens in de duisternis weer naar de oppervlakte te komen.

Wetenschappers merkten op dat grotere haaien , die langer waren dan 2,7 meter, agressiever gedrag vertoonden ten opzichte van het karkas dan hun kleinere soortgenoten, die juist rondjes om het karkas draaiden.

Onderzoeker Han suggereert dat deze agressie zou kunnen wijzen op een overvloed aan voedselbronnen in het gebied. Wat hun dieet precies inhoudt, blijft echter een "intrigerend" raadsel.

Uit het onderzoek bleek ook dat de haaien hun ogen terugtrekken tijdens het eten. Dit is waarschijnlijk een 'beschermende aanpassing', aangezien ze niet beschikken over het knipvlies dat bij andere soorten voorkomt.

Bovendien werd opgemerkt dat sommige van deze haaien, verwanten van de Groenlandse haai, parasieten herbergen die lijken op copepoden, hoewel de exacte soort niet kon worden geïdentificeerd.

Han besprak de leefomgeving van de ongrijpbare haaien en merkte op: "Hoewel Pacifische sluimerhaaien ook zijn aangetroffen in de diepe wateren van hun typische verspreidingsgebied in de noordelijke Stille Oceaan, suggereert hun frequente aanwezigheid in het zuidwestelijke deel van de Zuid-Chinese Zee dat onze kennis over deze populatie nog steeds aanzienlijk beperkt is."