'Ik zou Carrie Bradshaw geen advies geven; Ik wil dat ze de volledige ervaring meemaakt.'
Sex and the City markeerde een keerpunt in het leven van vrouwen eind jaren negentig, omdat hun complexiteit op het kleine scherm tot uiting kwam.
De serie ging in 1998 in première en werd een revolutionaire serie vanwege de directe en frisse manier waarop vrouwen van in de dertig werden geportretteerd. Zij stonden open voor alles, zonder zich schuldig te voelen over het uiten van hun verlangens en zonder toestemming te vragen. Aan de hand van de ervaringen van Carrie, Samantha, Charlotte en Miranda brengt Sex and the City alleenstaande vrouwen in beeld die hun carrière, seksualiteit en relaties vanuit een realistisch en krachtig perspectief onderzoeken . Daarmee doorbreken ze de patronen die televisie en de media decennialang in stand hebben gehouden.
Een van haar belangrijkste bijdragen was het uitdagen van traditionele stereotypen over alleenstaande vrouwen . De personages worden niet neergezet als wanhopig op zoek naar een partner, maar zijn diepgaand, succesvol, tegenstrijdig en bovenal onafhankelijk. Iedere vriendin had haar eigen stem en specifieke aspiraties, wat zorgde voor een realistischer beeld van wat het betekent om een vrouw van in de dertig te zijn zonder familieverantwoordelijkheden.
Wat het meest geprezen werd, was haar benadering van vrouwelijk verlangen in een context waarin het taboe was om er openlijk over te praten. Sex and the City durfde dat te doen met openhartigheid, humor en zonder schaamte. De serie belicht intieme onderwerpen vanuit een echt, alledaags vrouwelijk perspectief en creëert zo nieuwe verhaallijnen.
Naast liefde en seks was het onderliggende verhaal altijd vriendschap. De band tussen de vier hoofdpersonen werd een mijlpaal. Sex and the City bewees dat zusterschap net zo belangrijk en vitaal kan zijn als een koppel.
Bovendien oversteeg de serie het verhaal: het bepaalde modetrends, beïnvloedde de popcultuur en veranderde de perceptie in de media van alleenstaande, volwassen vrouwen. Bovendien gaf het een generatie meer kracht door personages te laten zien die prioriteit gaven aan hun eigen welzijn, hun verlangens en hun beslissingen, en zo de balans tussen liefde en persoonlijke onafhankelijkheid opnieuw definieerden. Sex and the City liep zes seizoenen en eindigde in 2004. Zestien jaar later verscheen And Just Like That, een vervolg op de geliefde serie die Carrie, Charlotte en Miranda volgt terwijl ze hun weg zoeken in het leven van vijftigers.
Het derde seizoen van And Just Like That ging donderdag in première op HBO Max, met in de hoofdrollen dezelfde actrices als uit Sex and the City . De iconische Sarah Jessica Parker (Carrie), Cynthia Nixon (Miranda) en Kristin Davis (Charlotte), vergezeld door een solide cast met onder meer Sarita Choudhury en Nicole Ari Parker.
In een rondetafelgesprek met een beperkt internationaal publiek spreekt Sarah Jessica Parker eerlijk en warm over haar band met het personage dat ze bijna dertig jaar lang heeft gespeeld, over hoe Carrie Bradshaw is veranderd (of niet zo heel veel) en over wat dit verhaal zo'n tijdloos en innemend fenomeen maakt.
Welk advies zou je Carrie hebben gegeven in het eerste seizoen van Sex and the City? En welk advies zou je nu, in dit derde seizoen van And just like that, geven? De waarheid? Geen. Ik wil je geen advies geven. Eerlijk gezegd wou ik dat Carrie het allemaal meemaakte. Ik denk niet dat het publiek het leuk had gevonden als Carrie Bradshaw een makkelijker pad had gekozen. Het interessante aan de personages, vooral de vrouwen, is dat ze geweldig, egoïstisch, rommelig, eerbaar en goede vriendinnen zijn, maar dat ze tegelijkertijd ook falen als vriendinnen, als partners en als moeders. Als ik Carrie advies zou geven, zou ik waarschijnlijk de beslissingen tenietdoen die haar beter hebben gemaakt in het oplossen van conflicten, haar geduldiger hebben gemaakt en haar harder hebben laten werken. Ik heb een soort allergie voor het idee om ‘alles te moeten repareren’. Soms is hetgeen iemand interessant maakt, juist hetgeen hem of haar ingewikkeld maakt.
Je brengt Carrie al bijna 30 jaar tot leven... Hoeveel van jezelf zit er in haar? Heeft het invloed op wie je bent als personage? Ik weet niet of ik directe invloed heb. Aan het begin van elk seizoen praten we met Michael Patrick King (de maker van And Just Like That) over het verhaal, wat hij wil doen en hij luistert naar onze mening. Ik denk dat mijn grootste invloed vooral voortkomt uit de manier waarop ik me gedraag als uitvoerend producent en als onderdeel van het team, en uit de manier waarop we omgaan met het technische team, met andere woorden, met de mensen die het publiek niet ziet. Wat betreft overeenkomsten met Carrie: die zijn er natuurlijk wel. Carrie houdt van lezen, ik ook. Ik hou van boeken en van wat literatuur voor mensen kan doen.
Ik hou van New York. Voordat ik verhuisde, droomde ik er altijd van om hier te wonen. De stad doet mij pijn, net als Carrie. Maar onze beslissingen zijn heel verschillend geweest: ik ben bijna 30 jaar getrouwd, heb drie kinderen en een veel minder intensief sociaal leven. Zelfs de manier waarop ze over straat loopt en haar relatie met mode zijn veel gepassioneerder dan de mijne. En dat is nou precies wat het zo leuk maakt om haar te spelen.
Wat is het leukste aan Carrie zijn? En verrast het personage je na al die tijd nog steeds? Het leukste is het maken van de serie, het samenzijn met de mensen: de actrices, Michael Patrick, de crew... En die speciale band met New York, buiten mijn eigen relatie met de stad. We hebben op zoveel verschillende plekken in Manhattan en andere buurten gefilmd. Ik weet niet of het me nog verbaast, maar Carrie neemt soms heel interessante beslissingen. Sommige zijn heel slim, andere zijn niet zo slim, en dat is leuk om te spelen. Het is soms een uitdaging om haar goed neer te zetten, maar ik vind haar een fascinerend personage, mede dankzij het briljante script van Michael Patrick en zijn team.
Denk je dat de serie na al die jaren nog steeds invloed op je heeft gehad als persoon? Is uw kijk op het leven, vriendschappen en seksualiteit veranderd? Ik weet niet of het mij meer duidelijkheid heeft gegeven over mijn eigen leven, maar het heeft zeker een impact gehad. Het heeft me geholpen om op een andere manier naar mijn vriendschappen te kijken en ze te vergelijken met die in de serie. In het begin was ik een beetje jaloers op Carrie, die zoveel tijd met haar vrienden doorbracht… Ik had niet zoveel vrije tijd. Maar het zorgde ervoor dat ik het wilde, dat ik er meer aan wilde wijden. Mijn vrienden zijn essentieel voor mij. Maar ik denk niet dat de serie als een handleiding voor het leven heeft gediend. Mijn realiteit is heel anders dan die van Carrie: ik had niet hetzelfde leven als zij, en ook niet dezelfde relatie met de stad of de mode. Maar ik hou van Carrie en het was een voorrecht om haar te spelen.
Als je terug in de tijd zou kunnen gaan, is er dan iets dat je zou veranderen aan de originele show? Ik weet dat dit vreemd klinkt, maar de waarheid is dat ik de meeste afleveringen niet heb bekeken. Ik begon er al heel vroeg naar te kijken en besefte dat ik de dingen waarin ik acteer, niet kon zien. Geen films, geen foto's. Ik kan me de verhalen dus niet zo goed herinneren, hooguit momenten of scènes uit de opnames. Maar waarschijnlijk wel: er zijn dingen die tegenwoordig misschien anders, of in een andere taal, verteld zouden worden. De wereld is veranderd en dat betekent dat sommige dingen anders hadden kunnen gebeuren. Maar ik kan je niet precies vertellen welke.
In een interview van een paar dagen geleden vertelde ze dat ze, na de opnames van de pilot, nog niet zeker wist of ze iets met televisie wilde doen. Denk je dat televisie het ideale medium is om als actrice vandaag de dag emoties te verkennen? Tegenwoordig kunnen alle formaten kwaliteit, innovatie en frisse ideeën bieden. Maar in de jaren negentig waren televisiewerkcontracten van zeven jaar, zonder uitweg. En dat maakte me bang. Ik kwam uit de film- en theaterwereld en allerlei andere dingen. Totdat iemand mij uitlegde dat HBO anders was. Dat we de regels konden overtreden, één of twee seizoenen konden doen en ter plekke konden beslissen. En zo geschiedde.
Tegenwoordig stappen acteurs zonder stigma over van het ene medium naar het andere. Het gaat erom goede projecten en goede mensen te vinden om mee samen te werken. En dat is geweldig.
eltiempo
