Zomerliefde: de liefde voor 'Big Bang'

Beste Vertel Mij Limeña:

Naast de anekdote die je beschrijft, gaat je vraag over het wonder dat verliefdheid teweegbrengt. Het klopt dat er langzaam voortschrijdende verliefdheden bestaan die geen gevaar of agressie lijken te kennen. Het gevoel niet verliefd te worden, of als je er vermoedens over hebt, dat het proces zo langzaam gaat dat je het naar believen kunt controleren. Ik stop wanneer ik wil. Als ik de geliefde nooit meer zie, als we nooit meer praten, als alles blijft zoals het nu is, dan doet het geen pijn, ik vergeet het wel, het betekent dat het een slechte periode was. Liefde is een drug en kent alle mogelijke scenario's. Het eerder genoemde "stoppen wanneer je wilt", de eerste doses, de afhankelijkheid, de onderdrukking van de rest van de wereld buiten de drug, jezelf ermee injecteren, ervan genieten, evenals de ontwenning, de spirituele en fysieke leegte van het gebrek eraan, de angst voor terugval, het stoppen met het bezoeken van plaatsen en mensen die ons naar de drug/het geliefde object leiden.

Sommige drugs zijn gevaarlijk. Liefde is dat ook. Ze zijn ook aantrekkelijk omdat ze tegelijkertijd een toevluchtsoord en plezier bieden, een gevoel van bestaan, van verbondenheid met of isolatie van een gemeenschap. Liefde is het krachtigste wapen, een geladen geweer, het gevoel waarvoor je in staat bent je familie, je vrienden, je land, je religie en jezelf te verraden. Is het het waard? Als het je niet vernietigt, dan wel. En soms, zelfs vernietigd en in permanente vernietiging, is het het waard omdat je het volgende hebt gevoeld: liefde, verraad, pijn, verzaking, wraak, solidariteit, genegenheid, nostalgie, haat en melancholie. Het is niet slecht. Eeuwenlange kunst overdenkt ons.

Liefde is een drug en heeft alle mogelijkheden die daarbij horen.

Dit is mijn mening, en we zijn blij dat we vier dingen duidelijk hebben over verliefd worden en de liefde. Maar niet iedereen denkt er zo over. We laten enkele meningen en gebruiken die in strijd zijn met ons begrip even terzijde. De Romeinen, Catullus, Ovidius en Propertius, bezingen een liefde die niets meer is dan een aanval op huwelijksbedden en -lichamen, aards genot, maar over het algemeen wordt verliefd worden gezien als een tijdelijke periode van vervreemding die behandeld moet worden als een verkoudheid. Een week thuis, zonder iemand te zien, met een lier en regelmatig Siciliaanse wijn inschenkend, en het zou moeten verdwijnen.

De Grieken gaven hun de mogelijkheid dat wanneer je verliefd wordt – zoals wanneer je je laat meeslepen door woede of wanhoop – een kleine god binnensluipt, je in bezit neemt en vervolgens verdwijnt, als een bitch die over de Ronda del Mig rijdt. Ortega y Gasset beschouwde het als een imbeciliteit, een psychische angina pectoris. Rougemont als een duistere overblijfsel van een middeleeuwse ketterij die de wereld veracht en neigt naar de dood. Freud spreekt van regressie. We worden infantiel in de liefde omdat het geliefde object – bingo! – de moeder is. Aan de andere kant is de 20e eeuw het beu om ons ervan te overtuigen dat het een recent cultureel product is. Iedereen heeft wel een beetje gelijk, maar iedereen heeft ongelijk.

Verliefd worden is verslavend, omdat het je geeft wat je nodig hebt en waarvan je niet wist dat je het wilde.

Verliefd worden is een oerknal. Hoe het gebeurde, hoe het voorkomen had kunnen worden, welke rol het toeval speelde. Het maakt niet uit. Het gebeurde, en die oerknal verbrijzelt sociale banden en luidt nieuwe in. Je ziet je vrienden niet meer omdat ze een vervanging voor hem of haar waren, je neemt haar mee naar repetities als ze Yoko heet en maakt de Beatles kapot, je scheidt van je familie, van je kinderen, je krijgt ruzie met je ouders, je doet de deur op slot, gooit de sleutel weg, en de nieuwe kamer is alweer anders. Er is geen weg terug. Verliefd worden is een haak, omdat het je geeft wat je nodig hebt, wat je niet wist dat je wilde, waar je niet meer zonder kunt. Je kunt het accepteren of niet. Accepteer het. Zoek het of neem het niet persoonlijk. Maar weet dat liefde geen gevangenen kent.

Cuéntame Limeña (CL) vertelt het verhaal van een plotselinge verliefdheid tijdens een avondje uit in het familiedorp. Inés, de vertrouweling, elke zomer haar beste vriendin, straalde in CL's ogen, terwijl ze smakeloze liedjes hoorde en in de armen van een jongen op het centrale plein lag. CL twijfelde er niet aan: Inés was haar grote liefde, helemaal verliefd op haar, en ze zou het niet opgeven om die dans te beginnen, haar op te zoeken en, haar hand vasthoudend, degene te zijn met wie ze de rest van de nacht zou dansen. Ze was natuurlijk bang. Voor de omgeving, maar vooral voor het feit dat ze korte en absurde relaties had gehad met jongens uit Ejea de los Caballeros en Luna, maar CL nam het risico met man en macht, dat ze nergens naartoe zou kunnen terugkeren als het niet die liefde was. Inés begroette haar eerst verrast en vervolgens met een glimlach die alle twijfels wegnam. Ze sliepen de rest van de vakantie samen. Verliefd worden was niet afhankelijk van toestemming, en uit de vernietiging van het bestaande ontstond een nieuwe en betere wereld.