Tamara Silva Bernaschina: "Ik kan me geen tijd herinneren dat ik niet schreef."

Uruguayanen groeien op met de verhalen van Horacio Quiroga . Het zijn jonge kinderen, en ze lezen ze al op school. Het zijn meestal spookachtige, sinistere, mysterieuze verhalen, maar met een zeer heldere ondertoon. "Zo worden wij ook," lacht Tamara Silva Bernaschina . Want zo zijn ook de acht verhalen in "Larvas" (Páginas de Espuma) , zijn Spaanse debuut,: ongewoon, vreemd, duister en poëtisch.

Natuurlijk hoeft niemand modernistische verhalen vol moeilijke woorden te verwachten. Nee, nee, en nog eens nee. Tamara Silva Bernaschina vernieuwt elke klassieker door deze te hyperconnecteren met de tijd en actuele kwesties. Zo ontmoeten we het lichaam als die vreemde vriend die we nooit echt kennen; verlangen in zijn meest ongemakkelijke en wanhopige vormen; gehumaniseerde dieren en geanimaliseerde mensen in verontrustende spiegelspellen. De verbeelding van deze zeer jonge schrijfster is haar eigen en daarom relevant. "Ik kan me geen tijd in mijn leven herinneren dat ik niet schreef. Wat ik me wel herinner, is dat ik Uruguayaanse auteurs begon te lezen en dacht: hé, publiceren is mogelijk! Dat is niet zo vreemd," zegt Silva Bernaschina, geboren in Minas Gerais in 2000.

Het boek begint met "My Pretty Little Louse". Alsof het een omkering is van de opening van Mircea Cartarescu's "Solenoid", is de jongen met luizen hier betoverd door zijn parasieten. Misschien wel té betoverd. Onverhulde geheimen, verontrustende familiegeschiedenissen en een verheerlijking van het vreemde als een gen dat de realiteit onthult, zijn de middelen die Silva gebruikt om ons te boeien. "Ik zie het verhaal als een raam waar we doorheen kijken totdat iemand het dichtslaat. Er is nooit een definitieve oplossing. Als het voorbij is, zijn wij degenen die moeten begrijpen wat we hebben gezien," zegt Silva Bernaschina.

De auteur brak in 2023 door in Uruguay met 'Natuurrampen', dat volgend jaar ook bij Páginas de Espuma verschijnt. Het werd negen keer herdrukt en maakte haar tot de nieuwe hoop van de jonge Uruguayaanse literatuur. Dit werd gevolgd door de roman 'Walvisseizoen', die binnenkort bij Tránsito verschijnt en die inmiddels vijf edities heeft overschreden. Op dat moment vroeg Juan Casamayor, redacteur van Páginas de Espuma, of ze nog meer ongepubliceerde verhalen had. Ze zei nee, maar dat ze die wel had, en begon met het schrijven van de acht verhalen die 'Larvas' vormen, voor het eerst geschreven voor een specifieke uitgever en met een nieuw land van lezers in gedachten. "Het is waar dat ik zeer trouw blijf aan hetzelfde creatieve universum, maar ik heb mijn stijl intuïtief aangepast, in de veronderstelling dat ik ook buiten Uruguay en Argentinië gelezen zou worden", merkt de auteur op.

Wat de thema's van haar verhalen betreft, spreekt Silva Bernaschina uitgebreid over het lichaam, verlangen en de keerzijde ervan: afstoting en walging. "Ik zou zeggen dat de basis walging is, en walging is altijd lichamelijk. Luizen, maden, urineweginfecties – ik toon een beeld dat geleidelijk barst, totdat je niets anders meer ziet dan die barst," zegt de schrijfster.

Als er één verhaal is dat het geheel verwoordt en verenigt, dan is het wel ' Sand, Sand, Sand' . In dit geval bevinden we ons in een soort sui generis-hervertelling van Faulkners 'As I Lay Dying' . Maar hier slepen ze niet het lijk van een moeder die begraven moet worden, maar dat van een mysterieuze merrie die in de rivier is gegooid, terwijl anderen spreken. "Ik ben dol op dieren, en toen ik de merrie een stem gaf, openden zich duizend nieuwe mogelijkheden voor me en ging mijn verbeelding de vrije loop. Ik kan zeggen dat de andere verhalen hieruit voortvloeiden, hoewel mijn verhalen een keten vormen. Het vorige is altijd verbonden met het volgende," zegt Silva Bernaschina.

In het afgelopen decennium hebben we veel stemmen gehoord van Latijns-Amerikaanse schrijvers die klaar lijken te zijn om verhalen te vernieuwen met dramatische wendingen en ongewone sferen. Onder hen bevinden zich Mónica Ojeda, Samantha Schweblin en Mariana Enríquez , naast vele anderen. "Het fantastische element is erg sterk en intuïtief. Ik presenteer een mysterie dat ik niet oplos, maar waarvan het duidelijk is dat er iets achter schuilgaat. Het zijn momenten van onbegrip, alsof je laat zien wat een hond denkt. Ze laten je die tegenstrijdigheid juist vanuit dat gevoel van onbegrip begrijpen", aldus de Uruguayaanse schrijver.

De auteur ziet korte verhalen niet zomaar als een oefening in het contrasteren van romans en lange verhalen, maar eerder als een genre op zichzelf, met een eigen waarde. Of het nu meer of minder commercieel is, ze is dol op het genre en is niet van plan het op te geven. "Ik maak niet zo veel onderscheid tussen formats of genres. Zowel korte verhalen als romans komen uit dezelfde bron. Het vreemde is dat hier, wanneer ik in leesclubs over het boek praat, sommige mensen tegen me praten over het eerste of derde hoofdstuk, alsof ze denken dat het een roman is . In Spanje lijkt het erop dat er niet zo'n traditie van korteverhalenboeken bestaat," zegt ze verward.