Een boek om met de kinderen te lezen: de aanbeveling van vandaag komt van Mercedes Rodrigué, van La Brujita de Papel.

Mercedes Rodrigué heeft bijna alles gedaan wat met boeken te maken heeft: ze studeerde literatuurwetenschap aan de Universiteit van Buenos Aires, werkte bij Editorial Sudamericana, bij Círculo de Lectores en is momenteel redacteur bij La Brujita de Papel ; en ze heeft verschillende kinderboeken geschreven, waaronder Picarona, Un ratón comilón, Un sapo enamora en La mensajera de los dioses. Ze zegt dat ze door een ziekte tot lezen werd gedreven: "Die grote, zwarte, dikke boeken verhielpen mijn verveling en maakten me tegelijkertijd tot een boekenverslinder," vertelt ze aan Clarín .

Als moeder van vijf kinderen en zeven boeken koestert ze dit beeld: "Vanaf mijn kindertijd herinner ik me dat mijn vader in zijn oranje leunstoel zat, de leunstoel waarin hij altijd las, en dat hij mij de eerste letters probeerde te leren door krantenkoppen te lezen (een methode die grotendeels onsuccesvol bleek)." Toch leerde hij al vroeg en geniet hij nog steeds van de magie van woorden.

Als ze een meisje was, zegt ze, zou ze het boek Miedo (Angst ) van Graciela Cabal echt geweldig vinden. En op verzoek van Clarín bespreekt ze de rol van boeken in haar leven en beveelt ze twee boeken aan die je absoluut moet lezen.

–Als je nu een kind was, welk boek zou je dan nooit missen?

–Als ik klein was, denk ik dat ik het boek Miedo (Miedo) van Graciela Cabal heel leuk zou vinden; en aangezien ik een romanticus ben (ik las vroeger Primor, geef toe!), zou ik als ik wat ouder was zeker verslaafd raken aan Caro dice (zegt Caro) van María Inés Falconi.

–Wat herinner je je nog van de boeken die je als kind las?

–Van jongs af aan herinner ik me dat mijn vader in zijn oranje leunstoel zat, de leunstoel die hij gebruikte om voor te lezen, en probeerde me mijn eerste letters te laten leren aan de hand van krantenkoppen (een methode die grotendeels onsuccesvol bleek). De leraar loste het veel beter op. Hoe dan ook, de boeken in de bibliotheek, op de nachtkastjes of die in huis rondslingerden, waren altijd bij de hand, als een erfenis, een mandaat of een uitnodiging. Maar de eerste keer dat ik me herinner dat ik zelf las, was uit een bundel genaamd De Schat van de Jeugd, met name het deel over Het Boek met Interessante Verhalen. Ik was ziek, lag op bed, en die dikke, zwarte boeken, vol prenten en delen, verdreven mijn verveling en maakten me tegelijkertijd tot een boekenwurm. Later volgden de Robin Hood-collectie, Billiken, De Enid Blyton Vijf, en verschillende uitstapjes naar de Minotaurus-uitgeverij met De Tovenaar van Aardzee, Fahrenheit 451 en De Linkerhand der Duisternis . Op school is mijn vroegste herinnering dat mijn kleuterjuf Dailan Kifki van María Elena Walsh voorlas, in de Zuid-Amerikaanse versie met illustraties van Vilar. Ik was razend benieuwd wat er met de brandweerman en de olifant was gebeurd, en al die onzin boeide me. Ik wilde teruggaan als in een feuilleton, zodat ze me het volgende hoofdstuk konden voorlezen.

–Hoe kiest de uitgever de boeken die hij gaat uitgeven?

–De boeken van La Brujita de Papel worden uitgekozen door een commissie van "vijf heksen": mijn moeder Gloria, mijn drie zussen Isabel, Dolores, Teresa en ik. De tekst moet iedereen aanspreken, en als dat niet lukt, kan hij effectief verdedigd en overtuigend worden; maar als dat niet lukt, wordt de tekst weggegooid. Na deze stap wordt een illustrator gevonden en wordt de collectie gedefinieerd. Mijn zus Isabel verzorgt de planning en het ontwerp. We werken als team en in consensus. We luisteren, we bespreken, we redigeren. Bijna alles ondergaat transformaties, zoals iemand een steen polijst zodat hij glanst. Het proces duurt minstens drie maanden, van schetsen tot inkleuren tot proeflezen. Dan is er ook nog de keuze van de drukker, het materiaal (illustratiepapier, karton, hardcover of paperback), en tot slot, na het drukken, overwegen we de distributie in boekwinkels en de zichtbaarheid ervan in de pers en op sociale media.

–Welke titel in de catalogus van de uitgever heeft een bijzondere geschiedenis?

–Uit onze catalogus kennen en waarderen we al onze boeken; ze hebben allemaal iets dat hun selectie rechtvaardigt. Als ik een specifiek verhaal moet herinneren, zou ik zeggen dat het de verhalen zijn waarin we fouten hebben gemaakt: bijvoorbeeld in een verhaal genaamd Colash , van Liza Porcelli Piussi en Cos, sloegen we een alinea over en moesten we een gitaarvormige sticker ontwerpen, zodat het leek alsof het deel uitmaakte van de tekening en erin verwerkt kon worden zonder dat het opviel. Het boek werd naar het huis van mijn moeder gebracht en we lieten het hele gezin het één voor één opplakken. Een andere gebeurtenis die ik me nog goed herinner, die vorig jaar gebeurde, is dat we ons realiseerden, toen het boek gedrukt was en klaar om in de boekhandel te liggen, dat we Hikkie Slaapt Niet , van Pablo Bernasconi, hadden gemaakt zonder zijn naam op de cover. Vreselijk! Als je je dit soort dingen realiseert, staat je hart even stil. In die tijd, tijdens een gesprek met Pablo, besloten we het toch maar in de boekhandel te distribueren, omdat we dachten dat zijn identiteit als kunstenaar zo sterk was dat zijn illustraties voor zichzelf zouden spreken. We hadden gelijk. De tweede herdruk had haar naam op de cover, maar ik vermoed dat de covers van de eerste druk ooit zeer gewild zullen zijn. Hoe dan ook, elk boek in onze catalogus heeft zijn eigen verhaal. Maar het belangrijkste bij het kiezen van een boek is die droom: zo'n onvergetelijke leeservaring creëren dat we er een lezer voor toekomstige generaties bij hebben.