Hoe private equity de Amerikaanse droom heeft vernietigd

In haar nieuwe boek, Bad Company: Private Equity and the Death of the American Dream , beschrijft journaliste en WIRED-alumna Megan Greenwell de verwoestende gevolgen van een van de machtigste, maar minst begrepen krachten in het moderne Amerikaanse kapitalisme. Overladen met geld, grotendeels ongereguleerd en meedogenloos gefocust op winst, hebben private-equitybedrijven de Amerikaanse economie in stilte hervormd en grote delen van sectoren overgenomen, van de gezondheidszorg tot de detailhandel – vaak met een kielzog van financiële ondergang.

Twaalf miljoen mensen in de VS werken nu voor bedrijven die eigendom zijn van private equity, schrijft Greenwell, oftewel ongeveer 8 procent van de totale beroepsbevolking. Haar boek concentreert zich op de verhalen van vier van deze personen, waaronder een supervisor van Toys "R" Us die haar beste baan ooit verliest en een arts uit Wyoming die ziet hoe zijn plattelandsziekenhuis essentiële diensten schrapt. Hun gezamenlijke ervaringen vormen een vernietigend verslag van hoe innovatie wordt vervangen door financiële engineering en hoe die verandering door iedereen wordt betaald, behalve door degenen aan de top.

In een recensie van Bad Company voor Bloomberg beschuldigde een ervaren private-equitymanager Greenwell ervan dat hij op zoek was naar trieste verhalen met onvermijdelijk " trieste eindes ". Maar de personages die Greenwell selecteerde, leunen niet achterover en kijken toe hoe private equity hun gemeenschappen verwoest. Het boek schetst niet alleen een beeld van hoe de Amerikaanse droom wordt uitgehold, maar ook van de creatieve tactieken die mensen gebruiken om zich te verzetten.

Greenwell sprak eind vorige maand met WIRED over wat private equity wel en niet is, hoe het verschillende sectoren heeft getransformeerd en wat werknemers doen om hun macht terug te krijgen.

Dit interview is bewerkt voor de duidelijkheid en lengte.

WIRED: Wat is private equity? Hoe verschilt het bedrijfsmodel van bijvoorbeeld durfkapitaal?

Megan Greenwell : Mensen verwarren private equity en durfkapitaal voortdurend, maar het is volkomen begrijpelijk dat gewone mensen het verschil niet begrijpen. De makkelijkste manier om het verschil uit te leggen is dat durfkapitaalbedrijven geld investeren, meestal in startups. Ze nemen in feite een belang in het bedrijf en verwachten op termijn een bepaald rendement. Ze spelen over het algemeen ook een aanzienlijk langere termijn dan private equity.

Maar de manier waarop private equity werkt, vooral met leveraged buyouts, waar ik me in het boek op richt, is dat ze bedrijven volledig opkopen. Bij durfkapitaal investeer je je geld erin, vertrouw je het toe aan een CEO en heb je waarschijnlijk een bestuursfunctie. Maar in het leveraged buyout-model is de private-equityfirma echt de eigenaar en bepalende persoon van het portfoliobedrijf.

Hoe definiëren private-equitybedrijven succes? Welke soorten bedrijven zijn aantrekkelijk voor hen?

In durfkapitaal beoordelen VC's of ze een deal sluiten, puur op basis van de vraag of ze denken dat het bedrijf succesvol zal worden. Ze zijn op zoek naar unicorns. Wordt dit bedrijf de volgende Uber? Private equity probeert geld te verdienen aan bedrijven op manieren waarvoor het bedrijf zelf geen winst hoeft te maken. Dat is zo'n beetje het belangrijkste.

Het is dus minder een gok.

Het is erg moeilijk voor private-equitybedrijven om geld te verliezen bij deals. Ze ontvangen een managementvergoeding van 2 procent, zelfs als ze het bedrijf naar de afgrond helpen. Ze kunnen ook allerlei trucjes uithalen, zoals het verkopen van het onroerend goed van het bedrijf en vervolgens huur vragen over dezelfde grond die het voorheen bezat. Wanneer private-equitybedrijven leningen aangaan om bedrijven te kopen, wordt de schuld van die leningen niet toegewezen aan het private-equitybedrijf, maar aan het portfoliobedrijf.

En wat je uiteindelijk krijgt, is dat private equity zich vooral aangetrokken voelt tot bedrijven waar je niet op de lange termijn hoeft te spelen. Sterker nog, je wilt niet op de lange termijn spelen, wat betekent dat je geen interesse hebt in het harde, langzame werk om de fundamenten van een bedrijf te verbeteren. Het gaat helemaal niet om het verbeteren van het bedrijf. Het gaat erom: hoe halen we geld binnen?

Hoe zijn we op dit punt beland dat private equity nu relatief grote en diverse delen van de economie overneemt, waaronder dierenklinieken, fysieke winkels en allerlei andere bedrijven? Wat was de belofte van dit model?

Private equity begon vrij klein in de jaren 60 met wat toen "bootstrap deals" werd genoemd. Dit waren in feite overnames van kleine familiebedrijven die misschien veelbelovend waren voor expansie, maar niet over het benodigde kapitaal beschikten om te groeien. In zekere zin leek het dus meer op durfkapitaal, hoewel het zich richtte op gevestigde bedrijven en niet op gloednieuwe startups. Dit idee van groei ten koste van alles breidde zich vervolgens steeds verder uit en begon steeds meer en meer te absorberen.

Wanneer bereikte private equity zijn hoogtepunt?

In de jaren 2010 was er een enorme expansie van private equity om dezelfde reden dat durfkapitaal explodeerde: er was veel goedkoop geld beschikbaar, en goedkoop geld is geweldig voor investeerders. We hebben gezien dat private equity in de loop der tijd meer sectoren is gaan verkennen, en meestal komt dat doordat een beleidswijziging of een bredere economische trend een bepaalde sector plotseling vruchtbaar maakt.

Welke strategieën hebben werknemers gebruikt om zich te verzetten tegen private-equitybedrijven? Zijn ze succesvol geweest?

Wat ik interessant vond, was niet het voorschrijven van oplossingen, maar het praten over wat mensen doen. De vier personages in mijn boek proberen hier allemaal op heel verschillende manieren iets aan te doen, variërend van het vechten voor regulering tot het rechtstreeks confronteren met de private-equityfirma die hun eigen leven op zijn kop heeft gezet, tot het echt proberen hun sector van de grond af opnieuw uit te vinden, iets wat ik bijzonder inspirerend vind.

Is er één die je meer is bijgebleven dan de anderen?

Een voorbeeld uit het boek dat ik zal bespreken, komt uit het hoofdstuk Toys "R" Us. Publieke pensioenfondsen zijn een enorme bron van kapitaal voor private-equitybedrijven en hebben doorgaans werknemersvertegenwoordigers in hun besturen. Dus als ze leraren, verpleegkundigen en brandweerlieden vertegenwoordigen, zullen er altijd wel een of meer mensen uit die beroepen in het bestuur van het pensioenfonds zitten.

Medewerkers van Toys "R" Us hadden het slimme idee dat die mensen eerder sympathie voor hun zaak zouden hebben dan een stel miljardairs. Dus begonnen ze het land door te reizen, stonden ze voor de besturen van pensioenfondsen en zeiden ze: "Zo hebben die private-equitybedrijven waarin jullie investeren ons leven verwoest", en spraken ze heel gedetailleerd over dingen zoals dat ze geen baan konden vinden en zich zorgen maakten over het onderhouden van hun gezin. De hoofdpersoon in dat deel van mijn boek vertelt een verhaal over hoe de leden van een bestuur haar met vragen begonnen te bestoken nadat ze voor hen had gesproken.

Sommige mensen beweren dat private-equitybedrijven de hoofdschuldige zijn achter brede economische problemen zoals inkomensongelijkheid en de huizencrisis. Leggen ze de schuld wel bij de juiste persoon?

Ik denk dat je door alle schuld bij hen te leggen, de kritiek op private-equitybedrijven die eerlijker is, ondermijnt. Ik heb hier in het boek goed over nagedacht, omdat ik denk dat het eigenlijk een fout is, maar ook strategisch gezien, van mensen die dit systeem willen zien veranderen, om hen te veel de schuld te geven.

Rechts.

Het eerste deel van het boek vertelt hoe de vier sectoren waarover ik schrijf – woningbouw, ziekenhuizen, detailhandel en lokale media – in de eerste plaats in de problemen zijn gekomen. In al die gevallen zijn de problemen zo fundamenteel. En in veel van die gevallen waren de eerdere zakelijke beslissingen zo dom dat ze in feite de deur openden en private equity uitnodigden om binnen te lopen. Ik denk wel dat private equity een schurk is vanwege de manier waarop ze deze sectoren voor eigen gewin hebben uitgebuit, maar het is absoluut waar dat ze de problemen niet hebben veroorzaakt.