W Radiu Aconcagua adwokat ds. przestępstw Daniel Romero omawia warunki aresztu domowego.

Co tak naprawdę oznacza areszt domowy ? Jak daleko może się posunąć osoba skazana, która korzysta z tego przywileju? Jakie kontrole są stosowane i co się dzieje, gdy zawodzą? Te pytania zyskały na znaczeniu po sprawach, które stały się publiczne w Mendozie, takich jak morderstwo w Guaymallén, gdzie oskarżony był w domu z trzema innymi wspólnikami, lub po rozpowszechnianiu zdjęć osób skazanych spacerujących po okolicy lub przyjmujących gości. Aby rzucić światło na te kwestie, zespółAconcagua Radio skonsultował się z prawnikiem karnym Danielem Romero, który ma klientów, którzy doświadczyli takiej sytuacji.

Romero wyjaśnił, że argentyński system prawny gwarantuje domniemanie niewinności do czasu wydania ostatecznego wyroku. W tych ramach i w zależności od okoliczności sprawy oskarżony może otrzymać areszt domowy lub nawet pełną wolność. To samo dotyczy osób, które zostały już skazane i spełniają określone wymagania.

„Areszt domowy można zastosować przed lub po skazaniu, ale zawsze podlega on zasadom postępowania” – podkreślił prawnik.

Jedno z najczęstszych pytań dotyczy tego, co ktoś może robić w domu w ramach tego reżimu. Według Romero, jeśli sędzia nie nałoży konkretnych ograniczeń, skazany może prowadzić życie domowe dość podobne do swojego normalnego życia.

„Może przyjmować wizyty i odbywać spotkania. Jedynymi ograniczeniami są nieopuszczanie domu i niełamanie zasad współżycia lub niedopuszczanie się naruszeń, które mogłyby doprowadzić do cofnięcia świadczenia” – wyjaśnił. Ten punkt jest szczególnie kontrowersyjny, ponieważ takie sytuacje często wywołują oburzenie społeczne lub potępienie rodzin ofiar.

„Przypomnijmy sobie przypadek Juliety Silvy w San Rafael, która organizowała spotkania towarzyskie ze znajomymi i zamieszczała filmy z tańcami, odbywając karę aresztu domowego. Ma to silny wpływ na rodzinę ofiary” – zauważyła ekipa produkcyjna.

Prawnik podkreślił, że chociaż istnieją kryteria ustalone w Kodeksie postępowania karnego (w sprawie Mendozy, artykuł 280), sędzia wykonujący wyrok może dodać wyjątkowe warunki w zależności od przypadku. Wyjaśnia to na przykład szczególne ograniczenia, którym podlegają osoby publiczne, takie jak komik Cacho Garay czy nawet była prezydent Cristina Fernández de Kirchner.

„Osobie publicznej może zostać zabronione opuszczanie prowincji lub kraju, nawet jeśli jest w pełni wolna. Są to decyzje podejmowane przez sędziego, wykraczające poza to, co ogólnie stanowi prawo” – wyjaśnił Romero.

Prawo nie jest wyczerpujące, ale Romero wymienił kilka najczęstszych wymagań: osoby powyżej 70. roku życia, kobiety z dziećmi poniżej piątego roku życia, osoby z nieuleczalnymi chorobami lub niepełnosprawnościami, którym państwo nie jest w stanie zagwarantować odpowiedniej opieki w więzieniu.

Wyjaśnił jednak, że kryteria te nie są automatyczne.

„Osoba w wieku 70 lat nie kwalifikuje się bezpośrednio. Musi przestrzegać poprzednich przepisów więziennych i nie dopuścić się żadnych naruszeń. Jeśli nie przestrzega, może nie kwalifikować się do świadczenia, nawet jeśli jest pełnoletnia lub ma chorobę” – zauważył.

Według ostatnich danych Służby Więziennej, w Mendozie jest około 6000 osób pozbawionych wolności, z czego około 10% przebywa w areszcie domowym. Dla Romero ta liczba jest zrozumiała: „Jednym z głównych powodów jest przeludnienie więzień. Wielu sędziów jest bardziej wyrozumiali w przypadku drobnych przestępstw, a sami oskarżeni akceptują surowe zasady, aby uniknąć pójścia do więzienia”.

Kluczowym punktem debaty jest system monitorowania. W przypadkach takich jak Guaymallén sąsiedzi zgłaszali, że bransoletka na kostkę oskarżonego nie działała prawidłowo. Romero jasno wyraził się w tej kwestii: „Jeśli bransoletka na kostkę pęknie lub zostanie uszkodzona, automatycznie wysyłany jest alert do systemu więziennego. Jeśli było to celowe, świadczenie zostaje cofnięte. W niektórych przypadkach, gdy bransoletki na kostkę są niedostępne, więźniowie muszą wrócić do więzienia”.

Różnica między systemem prowincjonalnym a federalnym jest również istotna. Podczas gdy kontrola prowincjonalna jest bardziej rygorystyczna i regularna, w systemie federalnym monitorowanie może nie być tak częste, a często georeferencyjna bransoletka nawet nie jest noszona.

„W systemie prowincjonalnym, jeśli oskarżony oddali się od stacji bazowej o więcej niż 10 metrów, włącza się alarm i w ciągu kilku minut przychodzi telefon komórkowy. Problemem nie jest technologia, ale monitoring” – wyjaśnił.

Na koniec Romero nalegał, że poza tym, co jest ustalone przez prawo krajowe, centralną postacią jest sędzia egzekucyjny. To on lub ona narzuca konkretne zasady dotyczące świadczenia i może je odwołać w przypadku jakiegokolwiek nieprzestrzegania.

„Nie może nakazać żadnych przyjęć, żadnych zabaw dla niektórych osób, ani nawet ograniczyć poruszania się w domu. Wszystko zależy od oceny sędziego i zachowania skazanego” – podsumował.

Posłuchaj całego artykułu tutaj, a radia na żywo możesz posłuchać na stronie www.aconcaguaradio.com