Muzeum Prado eksponuje odbicie wizerunku Matki Boskiej z Guadalupe w Hiszpanii, w liczbie 70 unikatowych dzieł.

Muzeum Prado zaprezentowało wystawę So Far, So Close. Guadalupe from Mexico to Spain , która gromadzi około 70 obrazów Matki Boskiej z Guadalupe z muzeów w Hiszpanii i Meksyku i pokazuje intensywną więź między wicekrólestwem a metropolią na przestrzeni wieków.

Prace prezentowane na wystawie pochodzą głównie z katedr, kościołów, klasztorów i kolekcji prywatnych w całej Hiszpanii w latach 1654–1821, czyli daty uzyskania niepodległości przez Meksyk, aż do dnia dzisiejszego.

Obecnie Meksykańska Matka Boska z Guadalupe jest obecna „w co najmniej 19 katedrach i szacujemy, że jest około 1000 obrazów rozproszonych po wszystkich wspólnotach autonomicznych (regionach Hiszpanii), co jest znakiem wymiany religijnej i artystycznej między Hiszpanią a Nową Hiszpanią” — powiedział dr Jaime Cuadriello z Narodowego Uniwersytetu Autonomicznego Meksyku, jeden z kuratorów wystawy.

Według Cuadriello jednym z celów jest „ przywrócenie zapomnianego rozdziału bliskich relacji artystycznych, społecznych i kulturalnych między Wicekrólestwem a Hiszpanią”.

Relacje te były tak intensywne, że dzieła Meksykanina Juana Correi, „najbardziej płodnego i znanego malarza, nie znajdują się już w Meksyku, lecz w Granadzie, Sewilli i Valladolid” (Hiszpania).

Większość z nich została wysłana przed rokiem 1821 przez Indian, wicekrólów, biskupów, członków zakonów, urzędników i rodziny związane z transoceanicznym handlem i górnictwem — ludzi, którzy chcieli dzielić się swoją pobożnością do Matki Boskiej z Guadalupe ze swoimi rodzinami, zgromadzeniami lub rodzinnymi miastami.

Z Meksyku przybyło zaledwie osiem „niezbędnych” eksponatów wystawy , wypożyczonych z Muzeum Franza Meyera, Kolekcji Péreza Simóna i Narodowego Muzeum Sztuki.

„So Far, So Close” obejmuje dzieła wybitnych nowych malarzy hiszpańskich, takich jak José Juárez, Juan Correa, Manuel de Arellano, Miguel Cabrera oraz Hiszpanie Velázquez i Zurbarán, podkreślił dyrektor Muzeum Prado Miguel Falomir.

Zapytani o debatę na temat potrzeby „dekolonizacji” europejskich muzeów , zarówno kuratorzy, jak i dyrektor Prado zgodzili się, że – jak powiedział Falomir – „nie ma nic lepszego dla dekolonizacji, niż pokazywanie historii takiej, jaka była”.

Jak wyjaśnił, chodzi o „ ujednolicenie prac tworzonych przez artystów z obu stron Atlantyku, aby położyć kres uprzedzeniom, które skłoniły Prado do rozstania się ze swoją niewielką, ale wykwintną kolekcją sztuki wicekróla”.

Cuadriello stwierdził, że „nie ma potrzeby dekolonizowania rzeczywistości, która była całkowicie wspólna ; musimy docenić wspólną rzeczywistość”.

„Debata na temat dekolonializmu jest debatą polityczną , a my tutaj prezentujemy debatę artystyczną” – dodała druga kuratorka, Paula Mues z Narodowego Instytutu Antropologii i Historii Meksyku.