Megan Maxwell, intymny dialog z królową powieści romansowych

– Czy pamiętasz, jak wyglądał proces pisania Twojej pierwszej powieści?

– Napisałem książkę zatytułowaną Almost a Paperback, ponieważ nie miałem komputera. Moi przyjaciele przychodzili, a ja miałem papiery na stole. Pytali: „Co to jest?”, a ja odpowiadałem: „To prawie powieść”. A kiedy ją skończyłem, tak właśnie ją zatytułowałem. Dałem ją do przeczytania mojej mamie i ciociom. Ponadto, kiedy miałem wolny czas, zaczynałem pisać, a ponieważ nie byłem pod presją, zajmowało mi to osiem lub dziewięć miesięcy, zanim skończyłem książkę, aż w końcu miałem w szufladzie około dwunastu rękopisów.

– Czy Twoja mama mogłaby być Twoim pierwszym redaktorem?

– Tak, oczywiście. Ale moja matka nie była obiektywna. Dla niej wszystko było piękne. Byłam podekscytowana, ale wiedziałam, że muszę przeczytać coś innego. To oni zachęcili mnie do wysłania ich do wydawców. Ponieważ kiedy brałam książkę i patrzyłam na tylną okładkę, było napisane „prawo”, „inne wykształcenie”. Myślałam: „A co jeśli nie mam wykształcenia w żadnej dziedzinie? Kto mnie wyda?”. Ale wysłałam. Oczywiście, powiedzieli nie, ale, mój przyjacielu, kiedy słyszę „nie”, wychodzi na wierzch moja wojownicza strona. Więc próbowałam dostać „tak”, aż w końcu dostałam.

– Czy uczęszczałeś na kursy pisania, które towarzyszyły Twojej pracy?

– Tak, zobaczyłam kurs pisania powieści i się zapisałam. Profesor zapytał nas wszystkich, jaką powieść będziemy pisać. Powiedziałam, że zamierzam napisać zabawną powieść chick-lit, taką jak Seks w wielkim mieście. A on powiedział: „Nie masz wizji przyszłości; nikt nie opublikuje tej książki za ciebie. Jest wydawana tylko w Stanach Zjednoczonych lub Anglii”. A ja odpowiedziałam: „Co mnie to obchodzi? Piszę, co chcę. A ponieważ nikt mnie nie opublikuje, nikt nie powstrzyma mnie przed pisaniem, co chcę”. Tak czy inaczej, zapisaliśmy się na kurs i ostatniego dnia musieliśmy oddać pierwsze rozdziały powieści. Miałam już wtedy dwanaście powieści. Profesor nie otrzymał mojego ostatniego eseju i pomyślał, że to dziwne, bo byłam bardzo pilna. Zadzwonił do mnie: „Nie wysłałaś mi swojego ostatniego eseju”. Odpowiedziałem: „Słuchaj, napisałem książkę na 300 stron, a jest tam 30 studentów. Gdyby każdy student napisał dla ciebie książkę na 300 stron, mógłbyś umrzeć”. Pamiętam, jak powiedział: „Nie, chcę ją przeczytać, bo śledziłem całą historię i chcę wiedzieć, co zrobiłeś na końcu”.

– Tak. Wysłałem mu to. Następnego dnia zadzwonił do mnie: „Uwielbiam to”. Kiedy ktoś, kto nie jest twoją matką, ciotką ani kuzynem, mówi to, nadaje to trochę większej wartości. „A co jeśli to opublikuję?” – zapytał mnie. „Jak?” I zaczął się śmiać. Powiedział: „Jestem redaktorem, który oferuje te kursy przeglądania. A kiedy powiedziałem ci, że nie masz wizji przyszłości, a ty odpowiedziałeś, że piszesz, co chcesz, powiedziałem: „Ta dziewczyna ma coś do powiedzenia”. Opublikował moją pierwszą powieść.

–Mimo krytyki romans jest na szczycie listy bestsellerów. Jakie opinie dają Ci czytelnicy?

– W Hiszpanii zawsze mi mówią: „Megan, jesteś Justinem Bieberem księgarni”. Uważam to za naprawdę zabawne. Mówią mi: „Kiedy publikujesz swoją książkę, oszczędzasz miesiąc”. Jestem niesamowicie podekscytowana. I nie tylko moimi książkami, ale także książkami innych kolegów. Poza tym czytelnicy romansów nie czytają jednej książki miesięcznie; czytają pięć lub sześć. Więc romanse są tym, co nas ratuje, ale w gazetach wciąż są uważane za drugorzędne. Jesteśmy tutaj, aby ich bronić.

– W innych wywiadach mówiłeś, że łączy cię bardzo bliska więź z czytelnikami.

– Cóż, ja zarządzam swoimi mediami społecznościowymi i oni o tym wiedzą.

– Czy możesz podzielić się swoimi opiniami na temat lektur, które wywarły na Ciebie wpływ?

– Przydarzyło mi się tak wiele rzeczy. Kiedyś dziewczyna napisała do mnie: „Megan, mam raka i idę na chemioterapię. Biorę twoją książkę, Frogs Fall in Love Too”. Czytałam ją tam, śmiejąc się do rozpuku. Moi kumple od chemioterapii zapytali mnie, co czytam. Ponieważ tak dużo jej recenzowali, poprosili, żebym kupiła im tę samą książkę. Następnego dnia zorganizowali klub książki. Czytelnik przysłał mi zdjęcie i wszyscy byli uzależnieni od chemioterapii z tą książką. Sama myśl, że wywołałam uśmiech na twarzach tych pięciu osób, była dla mnie czymś wielkim”.

– Bardzo dziękuję za pomoc w „wzmocnieniu ich pozycji”.

– Tak, wiele kobiet mówi mi: „Dzięki twoim książkom zrozumiałam, że muszę obrać inny kierunek w życiu”. Mąż również napisał do mnie, cały wkurzony: „Moja żona zyskała siłę i rozwiodła się ze mną. Mam nadzieję, że płacisz jej alimenty”. Ale zazwyczaj opowiadają mi bardzo, bardzo miłe anegdoty. Właściwie, dzięki moim książkom poznałam dziś jedną z moich najlepszych przyjaciółek.

– Czy podczas pisania czerpiesz inspirację z opowieści bliskich Ci osób?

– Czasami tak. Moi przyjaciele mówią mi różne rzeczy, a ja często mówię: „Zachowam to dla siebie”, ale zmieniam imię w zależności od okoliczności. Albo widzę kogoś i mówię: „Och, chcę napisać o tobie książkę”. Czy wiesz, kim jest Can Yaman? To turecki aktor, który był bardzo znany w operze mydlanej. Moi przyjaciele nalegali, żebym go zobaczył, i chociaż nie miałem czasu, zobaczyłem go i pomyślałem: „Wow, jest niesamowity. Napiszę książkę o tym facecie”. Fizycznie zainspirował mnie do mojej kolejnej książki. W moich powieściach jest wiele rzeczy o mnie, które znam tylko ja, i myślę, że zdarza się to również innym pisarzom: w zależności od tego, jak się obudzisz, tak potoczy się książka danego dnia.