Joyce DiDonato przy ołtarzu głosów Peralady

Joyce DiDonato zadebiutowała wczoraj w Peralada, oddając hołd głosom festiwalu przed publicznością, która praktycznie wypełniła kościół Castell. Był to emocjonalny dzień otwarcia 39. edycji festiwalu Empordà, poświęconego pamięci Miguela Suqué, najmłodszego członka rodziny Suqué-Mateu, który przez ostatnią dekadę dzielił odpowiedzialność za działalność Grupy Perelada ze swoim rodzeństwem, Isabel i Javierem. Smutek po jego nagłej stracie znalazł odzwierciedlenie w słowach Borji Suqué, najmłodszego syna Javiera Suqué, który przybył, aby reprezentować rodzinę z Edwardem Regerem, mężem Isabel Suqué. Borja podkreślił wartości swojego zmarłego wujka, wśród których wymienił ciężką pracę i zaangażowanie.

„Trudno uwierzyć, że zaledwie kilka miesięcy temu Miguel był tutaj, otwierając edycję wielkanocną. Dlatego chcemy, aby edycja letnia była miejscem, w którym wspominamy go z jego uśmiechem, z jego ważną umiejętnością rozświetlania pomieszczenia. Dziękujemy, Mike, kochamy cię tak bardzo, zawsze będziemy cię kochać” – powiedział, dziękując publiczności festiwalu za „obecność i uwagę”.

„Chcemy zapamiętać Miguela z jego uśmiechem i umiejętnością rozświetlania pomieszczenia” – powiedział na początku Borja Suqué.

W tym kontekście wszechstronna i ekspresyjna DiDonato, której na fortepianie akompaniował Craig Terry – jej stały wspólnik – zagłębiła się w kontemplacyjną atmosferę, zaczynając od lied i rezerwując operę na drugą połowę. Recital otwierały Trois chanson de Bilitis Debussy’ego i Fünf Lieder Almy Mahler, po których nastąpiła kantata Haydna Arianna a Naxos , do której amerykańska mezzosopranistka wykonała radykalny występ, ze swoimi pianissimi i furorą.

W drugiej połowie zachwycił znanym „Ombra mai fu” z opery Händla Serse , a następnie wystawił na próbę akustykę nawy głównej Carme koloraturami bel canto z Tancredi Rossiniego i arią „Cruda Sorte” z L'italiana in Algeri , której beztroski ton wolał od La Clemenza di Tito Mozarta. Ostatnim akcentem była Habanera z Carmen Bizeta, po której pozwolił sobie na parę bisów, aż koncert osiągnął prawie dwie godziny: Lost Birds Astora Piazzolli i I Love Piano Irvinga Gardena, w muzycznej tonacji.

Jej artystyczna propozycja na ten wieczór inauguracyjny jest prawdopodobnie jedyną, która nie obejmuje głównego tematu tej edycji: ogrodu jako raju dla stworzenia. Ale powrót divy na letnią scenę został przyjęty gromkimi brawami.

„Rozpoczynamy festiwal od autorskiej receptury Peralada, zapraszając publiczność do zatracenia się i odkrycia nowych, otwartych, śmiałych i odmiennych propozycji, wiernych najczystszemu stylowi festiwalu” – powiedział wczoraj Oriol Aguilà, dyrektor artystyczny, który dba o to, aby każdego lata Peralada oferowała wyjątkową perspektywę wykraczającą poza bieżące pory roku.

Peralada była wczoraj centrum kreatywności. Przez całe popołudnie odbywały się jednocześnie próby do trzech pokazów, które miały się odbyć od czwartku do soboty, w pierwsze trzy wieczory tego lata. Podczas gdy DiDonato poznawała akustykę kościoła Carme, w piwnicznych ogrodach tancerka i choreografka Lorena Nogal, wraz z tancerzem Álvaro Estebanem, dopracowywała szczegóły nowego duetu zatytułowanego Terroir (Terytorium), na który festiwal dał jej wolną rękę. I zrobiła to w pełnym słońcu, sublimując ciepło, zanurzona w tworzeniu tego dialogu z ziemią, z ptakami, z ciepłem, które przemienia winogrona tak samo, jak przemienia ludzi — bo na tym polega jej eksploracja Peralada. Dziś ma premierę.

A w osłoniętym od żywiołów teatrze Mirador, Genius Loci , który stworzyli kontratenor Xavier Sabata i reżyser Rafael R. Villalobos, nabierał kształtów, swobodnie adaptując książkę Jorna de Précy'ego The Lost Garden, czerpiąc z niej miłość do ogrodu, którą można rozszerzyć na całe życie, i przenosząc ją na zupełnie zaskakujący poziom, z arcylutnią Szweda Jonasa Nordberga, violą da gamba i elektroniką Liama ​​Byrne'a...

Zastąpienie Auditori del Parc kilkoma scenami o mniejszej pojemności nie odciążyło jednak festiwalowego mechanizmu.