Film oparty na powieści argentyńskiej autorki Natalii Zito zainauguruje Festiwal Filmowy w San Sebastián.

Film „27 nocy” w reżyserii urugwajskiego reżysera Daniela Hendlera otworzy 73. edycję Festiwalu Filmów Hiszpańskich w San Sebastián 19 września. Film oparty jest na powieści Dwudziesta siódma noc , argentyńska pisarka Natalia Zito (Buenos Aires, 1977).

Organizatorzy festiwalu podali szczegóły ceremonii otwarcia i zamknięcia, a także datę ceremonii wręczenia nagrody Donostia amerykańskiej aktorce Jennifer Lawrence, która odbędzie się 26 września.

Podczas ceremonii otwarcia, pierwsza w tym roku Nagroda Donostia zostanie wręczona Esther Garcíi, jednej z filarów firmy producenckiej El Deseo, stojącej za filmami hiszpańskiego reżysera Pedra Almodóvara. Podczas gali zaprezentowane zostanie również oficjalne jury festiwalu , a następnie odbędzie się pokaz filmu otwarcia, „27 Noches” , nominowanego do Złotej Muszli.

W filmie, opowiadającym historię osiemdziesięcioletniego milionera, przymusowo przyjętego do kliniki psychiatrycznej , występuje sam reżyser Daniel Hendler. Prawdziwa historia, która zainspirowała Natalię Zito, stała się kanwą jej książki „Ventisiete Noche” , wydanej przez Galernę w 2021 roku.

Autorka, będąca jednocześnie psychologiem i pisarką , ukazuje napięcia rodzinne pomiędzy osiemdziesięcioletnią kobietą (odtworzoną na podstawie historii pisarki i mecenas Natalii Kohen ) i jej córkami, gdy starsza kobieta postanawia w nietypowy sposób pozbyć się swojego majątku .

„Dwadzieścia siedem nocy” opowiada historię osiemdziesięcioletniej kobiety, która postanawia związać się ze znacznie młodszym mężczyzną . Ta nierównowaga pokoleniowa pogłębia się z inną nierównowagą: ekonomiczną. Kobieta jest wdową po biznesmenie, który nie dysponuje dużym kapitałem . Sytuacja niepokoi córki kobiety, które w końcu zgłaszają się do neurologa, który pomaga im udokumentować rzekomą niepełnosprawność, skutkującą hospitalizacją psychiatryczną.

„Nie sądzę, żeby uznali ją za szaloną i wymagającą hospitalizacji, ale dostrzegli, że jej chłopak prawdopodobnie był z nią z własnej woli . Problem w tym, dlaczego tak łatwo zakładamy, że ona nie wie. Może wiedziała i była gotowa zapłacić tę cenę . Ale z perspektywy córek rozumiem myśl: «Co mamy zrobić? Czy pozwolić na to, czy musimy coś zrobić?»” – powiedział Zito w wywiadzie dla gazety El País.

Prawdziwy bohater został uratowany ze szpitala psychiatrycznego po tym, jak udało mu się skontaktować z przyjacielem, który poinformował o zdarzeniu media.

Film, wyreżyserowany i z Danielem Hendlerem w roli głównej, został wyprodukowany przez Santiago Mitre i Agustinę Llambi Campbell, a w roli głównej wystąpiła aktorka Marilú Marini. Natalia Zito opowiada Clarín, jak historia przeniosła się z papieru na ekran.

– Jak wyglądała dla ciebie adaptacja powieści na film? Czy konsultowałeś się z kimś, śledziłeś postępy prac i tak dalej?

– Pracowałem długo i bardzo interesująco jako konsultant, ponieważ istniał początkowy scenariusz Mariano Llinása, nad którym pracowali inni scenarzyści, aż do momentu, gdy powstał scenariusz Daniela Hendlera, Martína Maureguiego i Agustiny Liendo. Na każdym etapie, zarówno z Mariano Llinásem, jak i ze scenarzystami, którzy pracowali później, odbywałem spotkania, na których scenariusz stale się mnożył. To znaczy, każdy podchodził do niego z innej perspektywy, a wraz z tym wzrastała głębia historii. Wbrew powszechnemu przekonaniu, że autorzy zmagają się z różnicami między książką a scenariuszem – czy postacie trzeba usunąć, czy dodać – uważam to za niezwykle interesujące, ponieważ pozwala mi to przemyśleć moje własne pisanie, ponieważ odsłania nowe aspekty historii i ponieważ daje mi radość, gdy jedno z moich dzieł rodzi nowe dzieła. W pewnym sensie to samo praktykuję podczas nauczania. Na przykład w prawdziwej historii i w mojej książce występują dwie córki. W scenariuszu Llinása połączyły się one w jedną całość, co wydawało mi się przełomem, ale w filmie znów stają się dwiema, co również wydawało się konieczne, biorąc pod uwagę logikę fabuły. Właśnie tego uczę na moich warsztatach pisarskich: trzeba zadawać pytania tekstowi, zastanawiać się, dlaczego i jakiemu celowi służy każda postać, jaką pełni funkcję narracyjną i jaką siłę nadaje opowieści, zwłaszcza gdy można sobie pozwolić na zanurzenie się w fikcję. Podczas tych spotkań, a także dzięki ciągłej komunikacji z Danielem Hendlerem i Agustiną Llambi, miałem również okazję przedstawić sugestie dotyczące kwestii technicznych związanych z diagnozą otępienia czołowo-skroniowego, charakterem i funkcjonowaniem hospitalizacji psychiatrycznych oraz różnymi specyficznymi aspektami zdrowia psychicznego.

– Zobaczę to w ciągu najbliższych kilku dni. Byłem tam przez kilka dni na planie i uderzające było zobaczyć, jak to, czego musiałem szukać w rzeczywistości poprzez badania i przekładać na słowa w formie pisemnej, przybrało nową formę w fikcji. Podobne, a jednak inne. Wiem, że ton książki różni się od tego w książce; czekam na nią z niecierpliwością, zawsze z jasnością i radością nowego dzieła.

– Ta historia jest delikatna, bo za wszystkim kryje się prawdziwa osoba. Twoja książka jest głęboko przemyślana, ale jednocześnie krytyczna. A co z filmem w tym kontekście?

– Jeszcze nie wiem, bo jeszcze go nie widziałem. To różne języki, które jako takie wytyczają różne ścieżki, ale jestem pewien, że Daniel Hendler się ze mną zgodzi: oboje interesowaliśmy się historią, a nie imionami, które ją zainspirowały. Zawsze interesowała mnie ta książka jako narzędzie do rozważań nad złożonymi problemami, nie tylko dotyczącymi zdrowia psychicznego, ale także funkcjonowania rodziny w trudnych sytuacjach, takich jak ta opisana w „Dwudziestu siedmiu nocach” . Jestem przekonany, że film wywoła dyskusję na ten temat.