Kochanie, Kochanie, Kochanie: Niebezpieczeństwa Starszej Mowy

Doskonały przykład elderspeak: Cindy Smith odwiedzała swojego ojca w jego mieszkaniu w ośrodku opieki wspomaganej w Roseville w Kalifornii. Asystent, który próbował nakłonić go do zrobienia czegoś — Smith nie pamięta już dokładnie, co — powiedział: „Pozwól, że ci pomogę, kochanie”.

„On po prostu rzucił jej Spojrzenie — spod krzaczastych brwi — i powiedział: 'Co, bierzemy ślub?'” — wspominała Smith, która, jak powiedziała, dobrze się uśmiała. Jej ojciec miał wtedy 92 lata, był emerytowanym planistą powiatowym i weteranem II wojny światowej; zwyrodnienie plamki żółtej pogorszyło jakość jego widzenia i poruszał się za pomocą balkonika, ale nadal był bystry.

„Normalnie nie byłby zbyt chłodny w stosunku do ludzi” – powiedział Smith. „Ale miał poczucie, że jest dorosły i nie zawsze był traktowany jak dorosły”.

Ludzie niemal intuicyjnie rozumieją, co oznacza „mowa starszych”. „To komunikacja ze starszymi osobami, która brzmi jak mowa dziecięca” — powiedziała Clarissa Shaw, badaczka opieki nad osobami z demencją na University of Iowa College of Nursing i współautorka niedawnego artykułu , który pomaga badaczom dokumentować jej użycie.

„Wynika to z założenia, że ​​ktoś jest słaby, niekompetentny i zależny od innych ze względu na wiek”.

Jego elementy obejmują niestosowne pieszczoty. „Mowa starszych może być kontrolująca, trochę apodyktyczna, więc aby złagodzić ten przekaz, używa się słów 'kochanie', 'kochanie', 'kochanie'” — powiedziała Kristine Williams, pielęgniarka geriatrii w Szkole Pielęgniarstwa Uniwersytetu Kansas i współautorka artykułu.

„Mamy negatywne stereotypy na temat osób starszych, więc zmieniamy sposób, w jaki mówimy”.

Albo opiekunowie mogą uciekać się do zaimków w liczbie mnogiej: Czy jesteśmy gotowi wziąć kąpiel? W tym przypadku implikacja „jest taka, że ​​osoba nie jest w stanie działać jako jednostka” — powiedział Williams. „Mam nadzieję, że nie wezmę kąpieli z tobą”.

Czasami starsi użytkownicy języka stosują głośniejszy ton, krótsze zdania lub proste słowa intonowane powoli. Mogą też przyjąć przesadną, śpiewną jakość wokalu, bardziej odpowiednią dla przedszkolaków, wraz ze słowami takimi jak „potty” lub „jammies”.

W przypadku pytań znanych jako tag — Czas zjeść lunch, prawda? — „Zadajesz im pytanie, ale nie pozwalasz im odpowiedzieć” — wyjaśnił Williams. „ Mówisz im, jak mają odpowiadać”.

Badania w domach opieki pokazują, jak powszechne jest takie mówienie. Kiedy Williams, Shaw i ich zespół przeanalizowali nagrania wideo 80 interakcji między personelem a pensjonariuszami z demencją, odkryli, że 84% z nich obejmowało jakąś formę mowy starszych .

„Większość mowy starszych ma dobre intencje. Ludzie próbują pokazać, że im zależy” – powiedział Williams. „Nie zdają sobie sprawy z negatywnych komunikatów, które do nich docierają”.

Na przykład badania przeprowadzone wśród mieszkańców domów opieki cierpiących na demencję wykazały związek między kontaktem ze starszym językiem a zachowaniami określanymi zbiorczo jako opór wobec opieki.

„Ludzie mogą się odwrócić, płakać lub powiedzieć nie” – wyjaśnił Williams. „Mogą zaciskać usta, gdy próbujesz ich nakarmić”. Czasami odpychają opiekunów lub ich uderzają.

Ona i jej zespół opracowali program szkoleniowy o nazwie CHAT (Changing Talk), czyli zmianę sposobu mówienia. Są to trzy godzinne sesje, w trakcie których wyświetlane są nagrania rozmów między personelem a pacjentami, mające na celu ograniczenie mówienia w sposób typowy dla osób starszych.

Zadziałało. Przed szkoleniem w 13 domach opieki w Kansas i Missouri prawie 35% czasu spędzonego na interakcjach stanowiła mowa starszych; później ten udział spadł do około 20%.

Co więcej, zachowania opierające się na sprzeciwie stanowiły prawie 36% czasu spędzonego na spotkaniach; po szkoleniu odsetek ten spadł do około 20%.

Badanie przeprowadzone w szpitalu na Środkowym Zachodzie, również wśród pacjentów z demencją, wykazało podobny spadek zachowań stawiających opór .

Co więcej, szkolenie CHAT w domach opieki wiązało się z mniejszym stosowaniem leków przeciwpsychotycznych . Chociaż wyniki nie osiągnęły istotności statystycznej, częściowo z powodu małej liczebności próby, zespół badawczy uznał je za „klinicznie istotne”.

„Wiele z tych leków ma ostrzeżenie w czarnej ramce od FDA” – powiedział Williams o lekach. „Stosowanie ich u słabych, starszych osób jest ryzykowne” ze względu na ich skutki uboczne.

Teraz Williams, Shaw i ich współpracownicy usprawnili szkolenie CHAT i dostosowali je do użytku online. Badają jego skutki w około 200 domach opieki w całym kraju.

Nawet bez formalnych programów szkoleniowych osoby i instytucje mogą zwalczać mowę starszych. Kathleen Carmody, właścicielka Senior Matters Home Health Care and Consulting w Columbus w stanie Ohio, przestrzega swoich asystentów, aby zwracali się do klientów per pan, pani lub pani, „chyba że powiedzą: »Proszę mówić do mnie Betty«”.

W placówkach opieki długoterminowej rodziny i podopieczni mogą jednak obawiać się, że korygowanie sposobu mówienia personelu może prowadzić do wrogości.

Kilka lat temu Carol Fahy wściekała się z powodu sposobu, w jaki opiekunowie w domu opieki na przedmieściach Cleveland traktowali jej niewidomą matkę, która po ukończeniu 80. roku życia stawała się coraz bardziej zależna od innych.

Nazywając ją „słodziutką” i „skarbną”, personel „krążył i gruchał, a jej włosy wiązał w dwa warkoczyki na czubku głowy, tak jak robi się to w przypadku małego dziecka” – powiedział Fahy, psycholog z Kaneohe na Hawajach.

Chociaż rozpoznała miłe intencje asystentów, „jest w tym fałsz” – powiedziała. „To nie sprawia, że ​​ktoś czuje się dobrze. To wręcz wyobcowuje”.

Fahy rozważała omówienie swoich zastrzeżeń z asystentami, ale „nie chciałam, żeby się odwdzięczyli”. Ostatecznie, z kilku powodów, przeniosła matkę do innej placówki.

Jednak sprzeciw wobec elderspeak nie musi stać się wrogością, powiedział Shaw. Mieszkańcy i pacjenci — a także osoby, które spotykają się z elderspeak gdzie indziej, ponieważ nie ogranicza się to do placówek opieki zdrowotnej — mogą uprzejmie wyjaśnić, jak wolą, aby do nich mówiono i jak chcą być nazywani.

W grę wchodzą również różnice kulturowe. Felipe Agudelo, który uczy komunikacji zdrowotnej na Uniwersytecie w Bostonie, zauważył, że w pewnych kontekstach zdrobnienie lub określenie pieszczotliwe „nie wynika z niedoceniania zdolności intelektualnych. To określenie wyrażające uczucie”.

Wyemigrował z Kolumbii, gdzie jego 80-letnia matka nie obraża się, gdy lekarz lub pracownik służby zdrowia prosi ją, aby „tómese la pastillita” (wzięła tę małą pigułkę) lub „mueva la manito” (poruszała małą rączką).

To jest normalne i „ona czuje, że rozmawia z kimś, kto się nią interesuje” – powiedziała Agudelo.

„Przyjdź na miejsce negocjacji” – radził. „To nie musi być trudne. Pacjent ma prawo powiedzieć: „Nie podoba mi się, że tak do mnie mówisz”.

W zamian pracownik „powinien uznać, że odbiorca może nie pochodzić z tego samego kręgu kulturowego” – powiedział. Taka osoba może odpowiedzieć: „Zazwyczaj tak mówię, ale mogę to zmienić”.

Lisa Greim, 65-letnia emerytowana pisarka z Arvady w stanie Kolorado, niedawno sprzeciwiła się mowie osób starszych, gdy zapisała się do programu Medicare obejmującego ubezpieczenie leków.

Nagle, jak opowiada w e-mailu, apteka wysyłkowa zaczęła dzwonić do niej niemal codziennie, ponieważ nie zrealizowała recepty, jak się spodziewała.

Ci „łagodnie protekcjonalni” rozmówcy, najwyraźniej czytający ze scenariusza, mówili: „Trudno jest pamiętać o wzięciu leków, prawda?” — jakby łykali tabletki razem z Greimem.

Zirytowana ich arogancją i ich pytaniem o to, jak często zapominała o lekach, Greim poinformowała ich, że ponieważ wcześniej się zaopatrzyła, ma wystarczający zapas, dziękuję. Zamówi je ponownie, kiedy będzie potrzebowała więcej.

Następnie „poprosiłam ich, żeby przestali dzwonić” – powiedziała. „I tak zrobili”.

The New Old Age powstaje we współpracy z The New York Times .