Woodstock, 1969: i kontrkultura stała się kulturą

Historia Dzięki temu, że bunt nie był już narzędziem politycznym, lecz postawą, amerykańskie społeczeństwo spektaklu znalazło potężne narzędzie do rozwoju i dobrobytu.

Nurkujące samoloty, gwiżdżące bomby, eksplozje rozrywające ziemię... O świcie 18 sierpnia 1969 roku, ubrany cały na biało i niebiesko w scenerii końca świata, Jimi Hendrix odtworzył wojnę na swojej gitarze. Stając naprzeciwko niego i jego nowego zespołu, Gypsy Sun and Rainbows, 25 000 widzów, którzy pozostali wśród setek tysięcy, którzy przybyli na festiwal Woodstock, nie śniło. Pomimo narkotyków, alkoholu i zmęczenia usłyszeli halucynogenne echo konfliktu rozgrywającego się w Wietnamie. Jako ostatnią prowokację, te przenikliwe dźwięki wybuchły z „Gwiaździstego Sztandaru”, hymnu Stanów Zjednoczonych. Młody człowiek pochodzenia afroamerykańskiego i czirokeskiego, dwóch mniejszości zamordowanych przez wujka Sama, nie odtwarzał muzyki, która miała jednoczyć ludzi: wymyślił ją na nowo, ugniatał, przekręcał.

Po obejrzeniu dziesiątek artystów i tyluż dzieł parady odwagi, ten młodzieniec właśnie znalazł swój symbol, uniesioną pięść, środkowy palec skierowany do reszty kraju. W szczególności do Richarda Nixona, nowego lokatora Białego Domu, w Waszyngtonie, winnego w ich oczach wysłania ponad 500 000 żołnierzy na pastwę niesprawiedliwej wojny, i do triumfującego amerykańskiego stylu życia , znienawidzonej mieszanki dokładnego kapitalizmu…

Artykuł zarezerwowany dla subskrybentów.

Zaloguj się

Chcesz przeczytać więcej?

Wszystkie nasze artykuły w całości już od 1 €

Subskrybować

Lub

Odkryj wszystkie nasze oferty