W Théâtre du Rond-Point Peeping Tom pracuje nad urazami ciała

Po raz pierwszy spotkaliśmy ich w kamperze. To było w 2001 roku. Zaparkowany w piwnicy paryskiego Centrum Pompidou, mobilny dom, zniszczony tysiącami kilometrów tułaczki, zdawał się przygnieciony ciężarem śmieci nagromadzonych przez jego mieszkańców. Za oknem, pomiędzy wypchanym łbem jelenia a kryształowym żyrandolem, widzieliśmy ich rozciągniętych przed telewizorem albo gotujących przekąskę. A kiedy plemię odeszło, by rozbić się kilka metrów dalej, wypadek pozostawił nas bez słowa.

Ta niestrudzona jazda nosiła tytuł „Bezużyteczne życie” . Przedstawiła belgijski kolektyw Peeping Tom. Nazwa manifestu, która natychmiast położyła kilogram czerwieni, krzyki i szepty, przelewające się brudne pranie na stole kempingowym. Przeszukanie intymności dla widzów przyklejonych do dziurki od klucza. „Na początku dla nas była idea mówienia o relacjach międzyludzkich i rodzinnych, a potem to pragnienie wejścia, jak w kinie, do ludzkich głów, odczytania myśli poprzez ukazanie wszystkich warstw, które współistnieją w każdej z nich ” – wyjaśniają choreografowie Gabriela Carrizo i Franck Chartier, współpiloci Peeping Tom. Jesteśmy bardzo zainteresowani światami równoległymi związanymi z nieświadomością, tabu, rzeczami niewypowiedzianymi…” Wśród źródeł inspiracji wymieniają powieści Fiodora Dostojewskiego, Kobo Abe czy Jorge Luisa Borgesa, kino Shohei Imamury i Satyajita Raya.

Pozostało Ci 73,46% artykułu do przeczytania. Reszta jest zarezerwowana dla subskrybentów.