Powrót do szkoły: 5 debiutujących powieściopisarzy, których warto poznać

Nancy to miasto debiutujących powieściopisarzy par excellence: Nagroda Stanislasa przyznawana jest tam co roku – na Targach Książki na Rynku od 12 do 14 września – za debiut literacki. W tym roku trafia ona do Agnès Grudy za jej piękną książkę o uroczym tytule „Ça finit quand, toujours?” (Equateurs). Mogła znaleźć się w selekcji La Croix naprzeciwko. Konieczne było jednak dokonanie wyboru spośród 73 debiutów zapowiedzianych na jesień tego roku, co daje łącznie 484 książki. W tej fali debiutujący powieściopisarze korzystają z potrójnego efektu: ogólnego szaleństwa nowego roku szkolnego, który popycha czytelników na targi książki i do księgarni; ciekawości nieznanego i pokusy odkrywania; oraz łagodności mediów i publiczności wobec nowych pisarzy.

Zadowolony, że trzyma swoje dzieło w swoich rękach, debiutujący powieściopisarz cieszy się prawdziwą sympatią: jest prowadzony, rozpieszczany i doradzany przez swoje wydawnictwo. Ale jeśli znalazł wydawcę, wszystko pozostaje do zrobienia: musi wyjść i spotkać się z czytelnikami! Chrzest bojowy na targach książki w Nancy, Le livre sur la place, których La Croix jest partnerem: podpisuje swoje pierwsze dedykacje, debatuje, mówi o tym, co napisał… I marzy o uznaniu, z czerwonym banerem na okładce. Ponieważ debiutujący powieściopisarz, jak każdy szanujący się autor, ma również oko na nagrody… Nie na prestiżowe jesienne nagrody, o które walczą starzy wyjadacze. Chociaż… Dlaczego nie? Dwóch debiutujących powieściopisarzy znajduje się na pierwszej liście kandydatów do Nagrody Goncourtów , David Deneufgermain z L'Adieu au visage (Marchialy) i Paul Gasnier z La Collision (Gallimard).

Zaletą debiutującego powieściopisarza jest to, że potrafi niemal wszystko. Zazwyczaj za młody, by oddawać się autofikcji (choć), jest w zgodzie ze społeczeństwem, nieskrępowany... Forma może być równie rozbudowana lub umiejętnie dekonstruowana, łącząc w sobie popkulturowe żarty i elegancki język. Jest w tym więcej śmiałości, a co za tym idzie, większego ryzyka, ale jak inaczej się wyróżnić? I nabrać rozpędu do kolejnego kroku, najtrudniejszego, jak się wydaje? Pisania drugiego.

Małżeństwo z trójką dzieci, Marguerite jest aniołem domu. W tych powojennych latach doświadcza „straszliwego uczucia satysfakcji grzecznej gospodyni domowej, która kontempluje swój czysty i uporządkowany dom, z garnkiem parującym na gazie”. Życie rodzinne kwitnie w małym wiejskim domu. Potem nastąpi pracowite miasto. Ale dzieje się coś, co zakłóca zwyczajne i monotonne życie. Jej córka to pamięta. Nie zapomniała, że ​​pewnego dnia jej matki już nie było.

Narratorka wzywa swoją matkę-ducha na świadka, przesłuchuje ją, rekonstruuje brakującą część: „Czy to zwyczajne życie, którego już nie możesz znieść, czy brak wyboru?”. Wyjechała z „Innym”, tym mężczyzną, żeglarzem długodystansowym, do którego dołącza w Barcelonie, a może w Breście, kto wie? „Jeśli w tej historii nic nie jest namacalne, równie dobrze mogę zaufać przypadkowi, intuicji”.

Śledztwo utkwiło w martwym punkcie. Bycie gospodynią domową w latach 50. XX wieku napawa frustracją i wściekłością: „Tobie też wszystko musi się wydawać bardziej pożądane niż te poszarpane godziny spędzone w zamkniętych pomieszczeniach, zawsze zajęte, nigdy spektakularne”. Ale co stało się z Marguerite? Jej córka wytycza tysiące ścieżek. Czego szukała nieobecna kobieta? „Tak trudno mi wyrazić słowami to, co sobie wyobrażam” – przyznaje autorka.

Reine Bellivier przedstawia wrażliwy portret Virginii Woolf z Deux-Sèvres, kobiety, która może się wyzwolić jedynie poprzez ucieczkę. Krucha debiutancka powieść, niczym kawałek potłuczonej ceramiki sklejony na drobne kawałki. Te roztrzaskane kawałki zwyczajnego, a zarazem tak osobliwego życia.

Mogłaby to być banalna historia dwóch nastoletnich dziewcząt, przyjaciółek od urodzenia, które rozchodzą się i tracą ze sobą kontakt. Zbyt miła, by zbić fortunę, Jess została, prowadziła szkolny autobus i pocieszała wszystkich. Constance uciekła do Paryża: została prezenterką telewizyjną, ukrywała swoje korzenie i robiła wszystko, by się pokazać. Śmierć babci sprowadziła ją z powrotem do alpejskiej doliny i uderzyła ją pustka: czy naprawdę pochodziła z tego kraju? „Stała tam przez chwilę, sama w hałasie innych i w ekspresie do kawy, zgarbiona, mieszając kawę i targając swoimi splątanymi emocjami”. Bo wszyscy w wiosce byli w to zaangażowani, od właścicieli baru tytoniowego po ekologicznego rolnika.

Konfrontując się z „prawdziwym życiem”, gwiazda filmów audiowizualnych odkrywa „Francję przy dwóch prędkościach”, wspomina też życie sprzed lat: „Nie wystarczy opuścić miejsca, aby miejsca opuściły ciebie”. W fałdach góry zapisane są intymne chwile, wspomnienia z młodości, urazy i miłości, ale nie tylko.

Dziennikarka Camille Bordenet wykorzystuje okazję, by w swojej powieści ukazać wyzwania życia na wsi, napięcia z turystami poszukującymi autentyczności, wrażenie administracyjnego opuszczenia, ale także energię mieszkańców i wiejską solidarność. Jess i Constance uosabiają tak wiele wyzwań wiejskiego życia, które będą musiały odnaleźć się na nowo, zmniejszyć dystans, a może nawet przyznać się do wspólnego przeznaczenia.

Jak mówi powieść Mathildy Di Matteo , La Bonne Mère , część przemocy jest przekazywana z pokolenia na pokolenie. Véronique jest tym, co kultura popularna nazywa „cagole”. Kobieta z Południa (tutaj z Marsylii), która ubiera się skąpo, mówi głośno i nosi zbyt dużo makijażu. „Niektórzy mówią, że jest wulgarna, ale ja powiedziałabym, że jest słoneczna. Słońce upału, takie palące” – mówi Clara, jej córka. Historia zaczyna się w komediowym tonie. Rodzina robotnicza: ojciec taksówkarz, matka sekretarka. Genialne dziecko, które studiuje w Sciences Po i znalazło tam bardzo szykownego, bardzo dobrodusznego chłopaka.

Kiedy przedstawia go swoim rodzicom, przeżywa szok kulturowy. Ponieważ jest wysoki, Véronique nadaje mu przezwisko „żyrafa”. Ponieważ są prości, Clara trochę wstydzi się swoich rodziców: „Używa słów większych od siebie, żebyśmy poczuli się mali” – zauważa jej matka. Z tej klasycznej rozbieżności wyłaniają się urocze fragmenty o walce klasowej.

Ale powieść stopniowo się zmienia. Poprzez krótkie zdania ( „Często powtarzam sobie, że pewnego dnia wydarzy się tragedia. Uderzę cię albo zabiję” – mówi mu żyrafa pewnego wieczoru) kwestia przemocy wobec kobiet nagle wyłania się z pogodnej atmosfery. Jak milczą, jak są przekazywane z pokolenia na pokolenie. Wszystko to opowiedziane jest bez zbędnej dosadności, z energią, surowym stylem i przypomnieniem o sile macierzyńskiej miłości. „Ta dobra matka” to dobra powieść.

Dawno, dawno temu żył Hektor i Luz. Young. Zakochani. Ale nie para taka jak każda inna. Bo oboje mają „to coś ekstra” : tę niepełnosprawność, psychiczną lub fizyczną, która czyni ich „jedynakami, błogosławionymi czy przeklętymi, nieważne, ale urodzonymi w dość szczególnych okolicznościach”. W oczach społeczeństwa ich związek wydaje się nieważny. Czy osoby niepełnosprawne są skazane na romantyczną samotność? Tę historię opowiada Gabrielle de Tournemire w tej delikatnej i błyskotliwej debiutanckiej powieści.

27-letnia absolwentka École Normale Supérieure spędziła rok w 2021 roku, pracując społecznie w domu opieki dla dorosłych z niepełnosprawnościami. To doświadczenie wzmacnia delikatność i takt jej perspektywy, sprawiając, że jej pisarstwo jest niezwykle prawdziwe. „Des enfants uniques” z finezją opisuje szok i ambiwalencję, jakich doświadczają rodzice, gdy lekarze ogłaszają niepełnosprawność; lęki związane z myśleniem o przyszłości; pułapki i codzienne dylematy. Czy nadopiekuńczość uniemożliwia nam dorastanie?

Gabrielle de Tournemire buduje wokół swoich bohaterów galerię pięknych postaci, takich jak Carlo, wychowawca. Początkowo uosabia on tych, którzy wątpią („Ale dlaczego, do cholery, tak trudno mu było potraktować tę miłość poważnie?”), zanim pomoże parze się wzmocnić. Podobnie jak on, czytelnik jest oczarowany i poruszony Hektorem i Luz, Luz i Hektorem, niezwykłymi dziećmi o zwyczajnych marzeniach: „Cierpliwie zmierzali ku czemuś, co przypominało szczęście”.

Wieś. Dwóch młodych sąsiadów. Drogi, które rozchodzą się w dorosłości. „Myślę, że jesteś pierwszą milczącą osobą, jaką kiedykolwiek spotkałem”. To właśnie pamięta narrator, gdy wraca myślami do swojego zmarłego przyjaciela. Minęły lata, odkąd ci dwaj mężczyźni się widzieli, każdy z nich obrał inną drogę. Jeden opuścił lotaryńską wioskę z dzieciństwa, aby studiować i ułożyć sobie życie gdzie indziej. Drugi został i, że tak powiem, zniknął, wycofał się z życia towarzyskiego, rozpływając się w świecie, zanim jeszcze, lata później, naprawdę umarł.

„Kraj, po którym kroczyłeś” to list do utraconego przyjaciela. Daniel Bourrion, za pomocą drobnych, impresjonistycznych akcentów, próbuje nadać twarz, opowiedzieć historię tego przyjaciela z „dziurą w głowie”. Tu wspomnienie ze szkoły, tam wspomnienie wiejskiego festynu, tam skomplikowany los rodzinny. Trudno jednak odtworzyć ślady kogoś, kto nigdy nie próbował się z nikim rozstać. „Cała ta nieobecność (...) . Ta aureola tajemnicy to ty, quasi-duch, już”, pisze Daniel Bourrion.

Język debiutującego powieściopisarza, kustosza miejskich bibliotek, rozwija się, organiczny i pomysłowy, opowiadając o drobnych, ale istotnych sprawach, o życiu na marginesie, o samotności wsi. Stara się oddać słowa komuś, kto rzadko ich używał. „To forma hołdu, opowieść o tym, by cię nie porzucić”. I uderzające ćwiczenie z przyjaźni.