Pontus Hultén, Szwed, który wynalazł Centrum Pompidou

Pontus Hultén „miał duszę artysty, a nie dyrektora muzeum”, głosiła rzeźbiarka Niki de Saint Phalle. Artystka wizualna wiedziała o tym lepiej niż ktokolwiek inny: jej życie, podobnie jak jej wielkiej miłości, Jeana Tinguely'ego, również rzeźbiarza, byłoby zupełnie inne, gdyby ich ścieżki nie skrzyżowały się z tym niezwykłym Szwedem, który zrewolucjonizował krajobraz muzeów ^XX wieku. Po jego śmierci w 2006 r. New York Times okrzyknął go „niestrudzonym obrońcą sztuki współczesnej”, przypominając, że założył nie mniej niż osiem muzeów na całym świecie, od Wenecji (Włochy) po Bazyleę (Szwajcaria).

Jednak człowiek, który przeprowadził Centre Pompidou przez dobre i złe chwile, a następnie panował tam niepodzielnie od błyskotliwych zamachów stanu do wystaw kultowych w latach 1977–1981, pozostaje nieznany wielu osobom. A dla tych, którzy go kochali lub mu pomagali, był to jedyny w swoim rodzaju reżyser, który wynalazł dla Paryża instytucję niepodobną do żadnej innej. „Prometeusz, który przynosi ludziom ogień, ale cierpi z jego powodu”, opisał jego przyjaciela Niki. Wystawa otwierająca się 20 czerwca w Grand Palais i trwająca ponad sześć miesięcy przywołuje wybuchową współudział tria utworzonego przez Niki de Saint Phalle, Jeana Tinguely'ego i Pontusa Hulténa.

Oto on, na archiwalnych fotografiach, rosły, wąsaty facet krzątający się, taszczący się, malujący sprayem na placu budowy Hon – en katedral ( Ona – katedra ) w Moderna Museet w Sztokholmie. Ten szalony projekt został pomyślany w 1966 roku przez Niki de Saint Phalle: „dużą pogańską boginię”, wersję XXL (25 metrów długości) jej krągłych Nanas , które zaczynały ją rozsławiać.

Pozostało Ci 89,66% tego artykułu do przeczytania. Reszta jest zarezerwowana dla subskrybentów.