Jest to jeden z najstarszych festiwali teatralnych we Francji: z okazji 50. rocznicy swojego istnienia festiwal teatralny Roquebrune-Cap-Martin przypomina swoją historię

„Jakie są najstarsze festiwale teatralne we Francji?” Odpowiedź szybko nadeszła z ChatGPT. Awinion, Sarlat... A potem, na siódmym miejscu, Roquebrune-Cap-Martin. „Widzisz, nawet amerykańska aplikacja to wie! ” śmieje się Chantal Martino, prezes wydarzenia z Roquebrune. W tym roku świętuje ono pięćdziesiątą rocznicę.

Aby zrozumieć genezę festiwalu, założonego w 1975 r ., musimy cofnąć się do poprzedniego roku. Centrum Kultury i Wypoczynku (CCL) dopiero co powstało. Jedną z pierwszych oferowanych aktywności był dramat. Entuzjasta teatru, Daniel Maggiore , zaproponował wprowadzenie. Z pomocą Fernanda Saltiego i Cyrille'a Peyre'a. Zajęcia szły tak dobrze, że na początku 1975 r. rozważano przygotowanie przedstawienia. Kobiety stanowiły zdecydowaną większość? Tak miało być. Zaproponowali współczesną adaptację Zgromadzenia Kobiet Arystofanesa. Brakowało tylko nazwy dla tej nowej trupy. Miał to być Teatr Bataclan, aby odzwierciedlić „radosny gwar”, który panował w zespole.

„W tym czasie Cyrille nawiązał kontakty z istniejącymi trupami w Roquebrune i Menton” – wspomina Daniel Maggiore w tekście napisanym na 50. rocznicę. „Istnieje trupa nastolatków, którą założył Gérard, nauczyciel w Institution Saint-Joseph, która wystawia klasyczną sztukę pod koniec roku szkolnego. I ta o Doktorze Fievecie w Menton, która bardziej wpisuje się w komediowy bulwar. Więc dlaczego nie połączyć naszych trzech przedstawień w ciągu trzech wieczorów, w Village Hall?” Ta piękna trójca oficjalnie rozpocznie festiwal. W maju 1975 r.

Niedługo potem zaczęły tam występować trupy z Nicei, Cannes, Vence, a potem z całego regionu. „Po kilku pierwszych latach festiwal był już dobrze ugruntowany i wystarczająco dobrze wyposażony, aby przenieść się na wspaniały dziedziniec zamku. Nawet jeśli na początku, poduszki były rozdawane widzom, którzy siedzieli na pochyłej skale; stałe ławki pojawiły się dopiero później” – wspomina Daniel Maggiore.

Chantal Martino ze swojej strony przyłączyła się do ruchu w 1986 r. Początkowo, aby wziąć udział w zajęciach teatralnych… aż do momentu, gdy stopniowo stała się częścią zespołu organizacyjnego festiwalu. „Kiedy zostałam wybrana na prezesa CCL w 1995 r., festiwal był pod jej patronatem. Jednak wraz ze wzrostem rozmiarów wydarzenia, rozdzieliliśmy się z przyczyn administracyjnych. Dlatego stworzyliśmy Châtelains et saltimbanques, aby zorganizować wydarzenie”.

Z biegiem czasu Chantal Martino odcisnęła swoje piętno na festiwalu. Dodając taniec 25 lat temu. Następnie programując gwiazdy wieczoru, zaczynając od 2011 roku. Zawsze iść dalej. Wyżej. Pierwszy z nich nazywał się… Richard Bohringer. „Był kochany. Ponieważ jadł żywność ekologiczną, mój mąż przyniósł mu skrzynkę pomidorów we wszystkich kolorach. Mówił o nich nawet podczas swojego pokazu. A kiedy przyszedł po raz drugi, zadzwonił do mnie, żeby poprosić o więcej!” mówi Chantal Martino. Również bardzo zainspirowany Marcem Jolivetem [z nią na zdjęciu poniżej, przyp. red.]. Również Titoffem . „Tańczyliśmy razem na ulicach wioski. Powiedział mi: 'Jesteś nauczycielką tańca, co o tym myślisz?' Potem zwierzył mi się: szykuje się do udziału w Dancing with the Stars”.

Prezydent ma również miłe wspomnienia o Christophe Barbier i Jean-Claude Drouot . Albo, ostatnio, o hrabim Bouderbala i Franjo . „Komedia również nie była planowana na początku. Zawsze szukamy czegoś innego. Jak musical, który programujemy w tym roku” — podkreśla Chantal Martino. Może liczyć na podstawową grupę sześciu osób w organizacji, oprócz cennej okazjonalnej pomocy.

Jeśli chodzi o wybór spektakli, zawsze kieruje się tą samą logiką. „Dostaję propozycje. Przyglądam się im, aby dokonać wstępnej selekcji. Jeśli mnie zainteresują, idę na spektakl. Albo proszę o cały film – nie tylko teaser” – mówi. Podkreślając, że ma zaufanie do czterech osób, które czasami wysyła na występy. „ Kiedy już wszystko obejrzę, upewniam się, że zbuduję eklektyczny program. Z różnymi gatunkami, aby spodobał się jak najszerszej publiczności”. Z roku na rok na scenie pojawiają się czasami ci sami aktorzy. Z twarzą zwróconą w stronę morza. „Jest mnóstwo dobrych lokalnych zespołów. Ale zmieniamy je, aby nie zapraszać zawsze tych samych” – uśmiecha się Chantal Martino. Poruszona lojalnością publiczności.

„Spośród 200 widzów często jest ponad 50 stałych bywalców. Wracają co roku, niezależnie od tego, czy są miejscowymi, czy stałymi wczasowiczami”.

Rocznica festiwalu będzie więc trochę podobna do ich. Ich również.