Ana Lucia Araujo: Trójfalowa walka o reparacje za niewolnictwo

Pod koniec XIX wieku Walter R. Vaughan, biały prawnik, biznesmen i redaktor gazety z Alabamy, opracował projekt ustawy o przyznaniu emerytur byłym niewolnikom w Stanach Zjednoczonych, którzy osiągnęli wiek uniemożliwiający im pracę. Wkrótce sami wyzwoleńcy przejęli kontrolę nad ruchem, tworząc stowarzyszenia otwarte dla wszystkich byłych niewolników.

W 1906 roku Andrea Quesada y Acevedo, była niewolnica z plantacji Santa Rosalia w nadmorskim mieście Cienfuegos na południu Kuby, ubiegała się o odszkodowanie za czas spędzony w niewoli. Twierdziła, że w 1870 roku jej były pan wyzwolił ją w dokumencie, który miał zostać dołączony do jego testamentu po jego śmierci, ale spadkobierca mężczyzny nigdy nie uszanował tego życzenia, w wyniku czego była przetrzymywana w niewoli przez dziesięć lat, aż do jej zniesienia w 1886 roku.

Tego rodzaju fakty można znaleźć w książce historyczki Any Lucii Araujo , która wskazuje, że „ żadne społeczeństwo niewolnicze nie wypłacało reparacji byłym niewolnikom w dekadach po emancypacji. Wręcz przeciwnie, prawie wszystkie wypłacały odszkodowania byłym właścicielom niewolników”. Najbardziej uderzający przykład