„Zadał mi sierpowy szczęścia!”: „Top Chef” oferuje emocjonujący ćwierćfinał

„Wracam do pracy, jestem gotowy do walki”. Z werwą i śmiejącym się okiem Charlie wraca do konkursu „Top Chef” . Cztery tygodnie po tym, jak gorący uczestnik konkursu kulinarnego nie zaryzykował swojego miejsca dzięki dwóm faworytom inspektorów Michelin, oto wraca do pieców na ćwierćfinał z Grégoire’em, Ilane’em i Quentinem z jasnym i precyzyjnym pomysłem: przejść bezpośrednio do półfinału...

Stając naprzeciwko Alexandre Mazzia, pierwszej z gwiazd wieczoru, która ich wyzwała, rywalizują na temat przypalonego jedzenia. Charlie wybiera opcję surową, „malowanie natury”, jak lubi mówić, zanurzając całą kapustę w żarze na pół godziny i podając kawałek z przyprawą z przypalonej pomarańczy i sosem mlekowym. Basta. Quentin prezentuje potrawę o smaku morskim w przypalonej cytrynie z suszoną ostrygą, surową i przypaloną, zwieńczoną karmelizowaną śmietanką.

„Wszedłem tylnymi drzwiami, powiedzieli mi, że twoja pierwsza szansa jest twoją ostatnią ”, wspomina Ilane, zdecydowany kontynuować pęd swojego zwycięstwa z zeszłego tygodnia. Wyobraża sobie marmurkowaty dorsz gotowany w soli i cukrze, który ma reprezentować ziemię popękaną przez pożary w domu. To będzie również ryba, dla Grégoire'a, i wszystko spalone. Okoń morski gotowany w nadmuchanych łuskach, puree z przypalonego karczocha, przypalony winegret, przypalona kawa...

„Nie prosiliśmy o przypalone danie” – ostrzega Fréchon. „To musi być przyprawa w daniu. A przede wszystkim musi być dobre” – nalega. Guma do żucia z poprzedniego razu go zaszczepiła... „Z Grégoire'em spalimy ich wszystkich, jednego po drugim!” – krzyczy do wszystkich Meilleur Ouvrier de France.

Stojąc, pochylony nad stołem, Mazzia próbuje i chwali dzieło, „mile zaskoczony poziomem”. Chou'range Charliego wygrywa. „Kapusta jest najtrudniejsza do spalenia” — zauważył. „To duże ryzyko (...), 99% ludzi by się na to nie zdecydowało”. On to robi. „Czapki z głów, to niezwykłe danie”.

Zwycięski powrót Charliego. „Myślę, że mam szczęśliwą gwiazdę, moje serce wali, na litość boską” — mówi, będąc już w półfinale. Dwa miejsca wciąż do zdobycia i dwie rundy. Następna będzie jedną z najbardziej ekscytujących rund sezonu. Stają przed nimi Arnaud Donckele i Arnaud Lallement, którzy mają dziewięć gwiazdek i proszą o nowy zwrot akcji. Właśnie to.

Powinniście zobaczyć uniesione brwi i grymas Érica Fréchona, gdy Grégoire mówi mu, że rozważa przejście na dietę w 100% roślinną. „Ja bym tego nie zrobił” – krytykuje, niepokojąc swojego kandydata. Quentin ze swojej strony dekonstruuje sok mięsny, wyobrażając sobie każdy z czterech elementów – wołowinę, marchewkę, cebulę i seler – w czterech sosach przedstawionych w ograniczonych okręgach, jak tarcza. W środku burak grillowany w tłuszczu wołowym.

Dumny ze swoich korzeni, Ilane wybiera odświeżoną bouillabaisse ze wszystkimi znacznikami w wielu sosach: rouille, olej estragonowy, emulsja z tostowanego chleba, żel pomarańczowy i grejpfrutowy, wszystko wyświetlane na jego bardzo koncepcyjnym, bardzo graficznym talerzu, najpiękniejszym z trzech. Pięknym i dobrym. Trafia w sedno podczas degustacji swoją „klasyczną, ale zmodernizowaną partyturą”, podkreśla Donckele.

Grégoire posłuchał Fréchona i osobno przygotował sos z czerwonej barweny, sos drobiowy i inny z korzeni, które zmiksował w potrawie surf and turf. „To dobre, wybucha, odbija się, pasuje” – mówi Donckele, pod wrażeniem.

Warstwowy sos Quentina kończy degustację. „Prawdziwie awangardowe danie” — według Lallemanda. Decyzja jest trudna. „Byłem zachwycony każdym talerzem” — potwierdza Lallemand. Ostatecznie wygrywa Quentin. „To Mike Tyson zadał mi sierpowy szczęścia” — wzdycha Donckele, zdumiony...

Po tygodniach konfrontacji w „The Hidden Brigades” Grégoire i Ilane znajdują się w rundzie eliminacyjnej: czterdzieści pięć minut słodkich tostów francuskich. „Dzisiaj zrobię coś niegrzecznego!” mówi Grégoire, grając bezpiecznie i pocieszając się swoim przepisem z dzieciństwa, z brioszką, kompotem cytrusowym, waniliową bitą śmietaną i limonką... „Dzisiaj wieczorem znów Paryż-Marsylia clasico i mam nadzieję, że Paryż wygra” — mówi.

Ilane z kolei nie lubi tostów francuskich... „Moją wielką słabością jest pieczenie” – wzdycha. Więc łamie schemat, planując trzy bochenki, trzy różne nadzienia, koper włoski, sumak i anyż... Jego trylogia i praca, którą włożył, robią wrażenie na Stéphanie Le Quellec i Philippe Etchebest, którzy smakują w ciemno, ale brakuje mu miękkości. W przeciwieństwie do Grégoire'a, „minimalistyczne”, ale „dobrze namoczone”.

Zauważa, że ​​„nie ma podejmowania ryzyka”. „Ryzykiem jest niepodjęcie żadnego ryzyka” – podkreśla Etchebest. I świetnie się bawili. Grégoire wyprzedza, cieszy się. „Wracam trochę z piekła, to wielka zemsta... Wyszedłem na 9. miejscu, zakwalifikowałem się pięć razy z rzędu w Hidden Bridages , dwa zwycięstwa z rzędu” – docenia.

U jego boku Ilane przegrał na francuskim toście i wyglądał ponuro, „sfrustrowany tym, że nie doszedł do końca”. „Sprawiłeś, że zadrżałem, rozmarzyłem się, dobrze zrobione, możesz być dumny ze swojej podróży”, powiedział mu trzygwiazdkowy szef kuchni Fabien Ferré.