„Do roli pani Lovett wyczerpałam kilka trenerów w ciągu roku!”: Jak Nathalie Dessay przygotowywała się do musicalu „Sweeney Todd”

„Od małego uwielbiałam musicale. Namiętnie oglądałam filmy z Julie Andrews, Gene Kelly, Cyd Charisse i Fredem Astaire w „Midnight Movie Theater”. Uwielbiałam „West Side Story” i filmy z Barbrą Streisand. Kiedy w 2016 roku nadarzyła się okazja, by zaśpiewać w „Pasji” Stephena Sondheima w reżyserii Fanny Ardant, wiedziałam, że to właściwy moment. Trzy lata wcześniej opuściłam świat opery i byłam gotowa zapomnieć o wszystkim, czego nauczyłam się do tego momentu, wokalnie rzecz biorąc, by stworzyć inny głos, ten, który przejdzie przez mikrofon. Śpiewałam również w „Parasolkach z Cherbourga” Michela Legranda i z nim, co jest dla mnie wspaniałym wspomnieniem, a ostatnio w „Gipsy”, komedii muzycznej Jule Styne i Stephena Sondheima, w której grałam rolę Rose.

W „Sweeney Todd” przekraczamy kilka poziomów trudności, rytmu i wirtuozerii. Stephen Sondheim skomponował niezrównane arcydzieło, uznawane za takie przez wszystkich miłośników amerykańskiego musicalu. Był wysoko wykształconym artystą, libretto Hugh Wheelera jest najwyższej klasy, bogate w wyrafinowane słownictwo, pełne gry słów, wyrafinowanych wyrażeń, odkryć, a nawet wynalazków językowych. Rola pani Lovett jest przytłaczająca, 120 stron tekstów i piosenek do nauczenia się na pamięć, nie tylko po angielsku, który jest językiem, który opanowałem późno w moim życiu zawodowym, ale także z tym bardzo szczególnym akcentem Cockney, który słychać we wschodnim Londynie. Przez rok wymęczyłem kilka trenerów! Tekst mówiony jest imponujący, jest wiele słów, które trzeba mówić z pełną prędkością, a w piosenkach rytm i intonacja również sprawiają duże trudności.

Obejrzałam absolutnie każdą panią Lovett od czasu powstania „Sweeney Todd” w 1979 roku. Primus inter pares, Angela Lansbury (którą znamy lepiej we Francji z roli panny Marple) jest absolutnie niezwykła. Grała panią Lovett przez czternaście miesięcy! Mogłabym również wspomnieć Patti LuPone, która przejęła rolę w 2005 roku. A w zeszłym roku, również na Broadwayu, bardzo spodobała mi się Annaleigh Ashford, która grała młodą panią Lovett, co zachęciło mnie do większego używania ciała, jakbym była elfem.

Przeczytaj także

Recenzja: Natalie Dessay w „Sweeney Todd”, kreacja tak ostra, jak i barwna