Twarzą w twarz z Goyą

Na jednym obrazie widać uśmiech, na innym macha ręką, a jeszcze inne patrzą z ukosa. Widz wkroczył do innego wszechświata; Goya. Nie tylko wszedł do środka, ale także wszedł z nim w interakcję. Jego autoportrety towarzyszą innym jego pracom. Goya także patrzy, pozdrawia i uśmiecha się. On sam jest odpowiedzialny za prezentację swoich dzieł, które wyszły już poza płótno i zaczęły przyjmować formę ruchu. Portretowany malarz znajduje się w trzecim pomieszczeniu wystawy Goya Universe . Between Light and Darkness, wyprodukowane przez Layers of Reality. Przejście przez jego osobiste i idealistyczne pragnienia, z przedmiotami i 25 oryginalnymi rycinami artysty, a także przez jego cienie i rozpacz, z najciemniejszym portretem malarza. Zwiedzanie jedenastu hal wystawowych, podczas którego widz jest zdezorientowany, widząc, jak powstają poszczególne dzieła.

Naga Maja , która nie jest naga, ani nie jest w pełni obecna w trzecim pomieszczeniu, wydaje się znajdować po drugiej stronie portretów Goi. Jego oczy nie skupiają się na niczym. Ale jest to ćwiczenie z magii cyfrowej, które igra z percepcją widza; ale on jej tak naprawdę nie widzi. Można to tam zobaczyć, ale to jest sztuczka audiowizualna.

Od dziś do 30 kwietnia można zwiedzać to wciągające doświadczenie w Centre d'Art Amatller

Znajomość obrazów Goi to jedno, ale umiejętność wniknięcia w twórczość artystyczną autora to zupełnie inna sprawa. Możliwość stania się postacią w jego dziełach, zamieszkiwania tych samych przestrzeni i poruszania się w jego okresach twórczych staje się obecnie rzeczywistością. Ludzki i artystyczny portret oparty na doświadczeniu malarza, przekraczającego je, a następnie powracającego do miejsca wyjścia, aby położyć mu kres. Przełamanie czwartej ściany.

Dzięki interaktywnej prezentacji stworzonej przez artystę Franca Aleu można zobaczyć „ zgoytyzowaną ” wersję każdego z nich. Usiądź na stołku w czwartej sali wystawy zorganizowanej przez Centre d'Art Amatller, spójrz w aparat, poczekaj, aż zdjęcie zostanie zrobione i zamiast oglądać obraz cyfrowy, zobacz, jak na monitorze pojawia się portret. Obraz przedstawiający samego siebie, gdyby Goya namalował go w najciemniejszym okresie swojej twórczości. Rozpoznanie siebie w całości nie jest możliwe; Można jednak dostrzec podobieństwa w mrocznych cechach charakteru pojawiających się na ekranie. Nie ze względu na tożsamość, ale ze względu na sposób, w jaki te wyrażenia są identyfikowane.

I nagle ciemność. Cierpiący ludzie, oszpecone twarze i ból, mnóstwo bólu. Następuje reinterpretacja wydarzeń z 2 i 3 Maja. Bez ostrzeżenia i możliwości reakcji. Obrazy zaczynają gestykulować, twarze nabierają tożsamości, cierpienie staje się namacalne. Obrazy w ruchu przyjmują narrację wizualną. Muzyka stworzona przez sztuczną inteligencję pomaga wczuć się w nastrój widza, który odczuwa przemoc w trakcie oglądania filmu. Widzowie znają ten obraz na pamięć, choć teraz postrzegają go inaczej. Ciemne plamy nie są tam, gdzie powinny być, rozpacz oczu nie wyraża się już tylko w obrazach. Strzelaniny wydają się prawdziwe.

Im dalej postępuje wystawa, tym większa jest synergia z artystą. Wszechświat Goi jest coraz mniej postrzegany jako obcy. Obecnie ukazuje się czternaście czarnych obrazów, które namalował podczas pobytu w El Quinto del Sordo. Robią to w pomieszczeniu immersyjnym, w którym dzieła sztuki poruszają się po ścianach, zderzają się ze sobą i poruszają. Cały pokój przypomina Goyę. Od powierzchni do ziemi projekcje zatruwają przestrzeń.

Dzięki okularom wirtualnej rzeczywistości wrażenia sensoryczne ulegają zwielokrotnieniu. Osiem minut spędzonych na podróży wzdłuż rzeki Manzanares, podczas których dzieła artysty pojawiają się i znikają. Widz zanurza się w najsłynniejszych płótnach malarza. Tutaj dzieła nie tylko się poruszają; Obserwują, śledzą, a nawet pożerają. Saturn Goi nie pożera już syna, pożera widza.

30 kwietnia Goya wyruszy w międzynarodową trasę koncertową. Zabierze swoje obrazy, swoje rzeczy i opuści Barcelonę. Nie bez wcześniejszego uśmiechnięcia się.