Sakiko Nomura fotografuje magię ciemności

Armando G. Tejeda

Korespondent

Gazeta La JornadaWtorek, 25 lutego 2025 r., s. 3

Madryt. Japońska fotografka Sakiko Nomura utrzymuje, że odzwierciedla rzeczywistość taką, jaka jest . W jego obrazach ciemność ma tysiące niuansów; spojrzenia, dziesiątki przywołań i zawsze obecne cienie, czy to kwiatów, nagich ciał, czy samotnych, zrujnowanych pokoi hotelowych, tysiące możliwych odczytań.

Fundacja Mapfre w Madrycie zainaugurowała wystawę Czuła jest noc, pierwszą w Europie dużą retrospektywę jednego z najbardziej zagadkowych fotografów współczesnej kultury japońskiej.

Nomura, urodzony w Yamaguchi w 1967 r., od najmłodszych lat podążał nieortodoksyjną ścieżką; Po pierwszych eksperymentach z aparatem postanowiła zostać asystentką jednego z najwybitniejszych przedstawicieli japońskiej fotografii, Noboyoshi Arakiego, znanego z reportaży ukazujących obrzydliwość i przemoc panujące w pokojach hotelowych tokijskich prostytutek. Pracowała z nim przez 20 lat, w tym czasie, oprócz szkoleń, odkryła jego wizję, jego sposób przedstawiania tej rzeczywistości .

Podczas krótkiego spotkania z mediami w Madrycie Nomura próbował rozszyfrować klucze do swojej fotografii, do tych niuansów mroku, do tych samotnych postaci, które prawie zawsze pojawiają się z melancholijnym spojrzeniem, do tych miejskich krajobrazów, które niepokoją swoją widmową ciszą.

Po prostu przedstawiam rzeczywistość taką, jaka jest. Pojawiają się osoby, z którymi utrzymywałem kontakt, komunikację; kryje się za tym pewna historia. Nie robię zdjęć męskich aktów z powodu jakiegoś z góry powziętego pomysłu na przełom czy innowację , wyjaśnia Nomura, którą w wielu publikacjach mimowolnie nazywano „męskim fotografem aktów ”, co nie podoba się jej i co nie wydaje się odpowiednie w odniesieniu do jej pracy.

Zdjęcia są ciemne, ziarniste, a nawet rozmazane; Pokazują świat niejednoznacznych i tajemniczych cieni, które jednak mają też charakter radosny.

Sensowna podróż do Granady

Wystawa w Madrycie prezentuje prace Sakiko Nomury według tematu. Temat może być konkretny, jak kwiaty, akty, zwierzęta lub portrety znanego aktora kabuki, ale także może być częścią jej albumów fotograficznych, jak Night Flight, lub mieć takie same cechy techniczne, jak seria Another Black Darkness. Na koniec pokażę kilka zdjęć zrobionych w Granadzie latem 2024 r. z okazji podróży, którą odbył i która, jak wyjaśnił, była dla mnie bardzo ważna, ponieważ dzięki serii opowieści mogłem lepiej poznać życie mojego ojca, który już cierpi na demencję starczą .

Kurator wystawy, historyk Enrique Juncosa, wyjaśnił, że Nomura, zafascynowana ciemnością jako odwrotnością światła, na fotografiach często skupiała się na nocy i cieniach, słabym świetle i nieostrych elementach, jakby próbowała znaleźć wyjście lub światło na końcu podróży. Przedstawione przez nią elementy i osoby zdają się wyłaniać z magii, jaką oferuje ciemność, a którą artystka czasami odkrywa dopiero w trakcie pracy nad dziełem .

Tytuł retrospektywy Czuła jest noc zainspirowany tytułem powieści Francisa Scotta Fitzgeralda Czuła jest noc, opublikowanej w 1934 roku . Podobnie jak w powieści, bohaterowie scen na fotografiach Nomury są młodzi i atrakcyjni. Pokazują również siłę i napięcie erotycznego pożądania, ale z wielką czułością. Jej akty, z których jest najbardziej znana, wykonywane są niemal zawsze w czerni i bieli, o nocnej atmosferze, tajemnicze i pełne cieni, z widocznym ziarnem lub nieostre, przeplatane wizerunkami zwierząt lub martwą naturą, zwłaszcza kwiatów, widokami miast, wnętrzami pokojów hotelowych, zjawiskami atmosferycznymi, światłami i odbiciami w ruchu – wyjaśnił kurator.

Wystawę będzie można oglądać w Madrycie od dziś do 11 maja.

Od redakcji

Gazeta La JornadaWtorek, 25 lutego 2025 r., s. 3

Książka Wspomnienia katastrofy statku: Historia galeonu Nuestra Señora del Juncal, opublikowana przez Narodowy Instytut Antropologii i Historii (INAH) oraz wydawnictwo Mar Adentro, ujawnia jeden z najtragiczniejszych przypadków w historii żeglugi morskiej Nowej Hiszpanii.

Praca, będąca pierwszym tytułem w kolekcji Ariles de la Mar, powstała pod nadzorem Roberta Junco i historyka Flora Trejo Rivery, którzy wspólnie z archeologiem Carlosem Leónem Amoresem opowiadają o zatonięciu galeonu Nuestra Señora del Juncal, do którego doszło 1 listopada 1631 r. u wybrzeży Sonda de Campeche, po sztormie, który był przyczyną tragedii.

W wypadku rozbiło się około 350 marynarzy, z czego 39 przeżyło; Pod wodą znajdował się ogromny ładunek, na który składało się ponad milion srebrnych monet i reali, półtora tysiąca arrob drobnego ziarna, nieco ponad tysiąc arrob dzikiego ziarna i kolejne 4 tysiące indygo, 2500 funtów jedwabiu, 405 kwintali i 26 pudełek czekolady, żeby wymienić tylko niektóre z produktów. Każda arroba mieści 12,5 kilograma ładunku.

30 lat po rozpoczęciu śledztwa

Książka, w której zebrano eseje ponad 20 specjalistów, została zaprezentowana w ostatnią sobotę na 46. Międzynarodowych Targach Książki w Palacio de Minería; Zbiega się to z 30. rocznicą rozpoczęcia badań wraku statku przez Poddyrekcję Archeologii Podwodnej (SAS) INAH, na czele której stoi Roberto Junco Sánchez, który wraz z historykiem Florem Trejo Riverą i archeologiem Carlosem Leónem Amoresem wyjaśnił publiczności zgromadzonej w Galerii Rektorów, że Nuestra Señora del Juncal została po raz pierwszy wspomniana w 1971 r. w dziele Shipwrecks of the Western Hemisphere, 1492-1825, autorstwa Roberta Marxa, stając się jednym z najbardziej pożądanych wraków statków.

Ponadto wyjaśniono, że „pod koniec XX wieku Juncal był jednym z najbardziej pożądanych statków. „Jednak decyzja o utworzeniu projektu mającego na celu jego zlokalizowanie pokazała, jak ważne było to dla Meksyku, gdyż znajdował się na naszych wodach terytorialnych, a także dla Hiszpanii, gdyż był to okręt wojenny tego kraju” – wyjaśnił archeolog Junco Sánchez.

Ostatnia chwila

Poszukiwania stały się oficjalne w 2014 r., kiedy podpisano memorandum o porozumieniu w sprawie współpracy naukowej w zakresie badań floty Nowej Hiszpanii w latach 1630–1631. Dzięki temu w latach 2021–2022 w Generalnym Archiwum Indii w Sewilli mogła odbyć się wystawa, która przyciągnęła ponad 100 000 zwiedzających. W katalogu znalazły się eseje prezentowane obecnie w książce, a także infografika żeglarska i ilustracje z tej wystawy.

Flor Trejo powiedziała: Kiedy po raz pierwszy przeczytałam historię katastrofy statku, przeszły mnie ciarki. W pewnym sensie widzisz ostatni moment historii, która później doprowadziła do zadania .

Według badaczki Matilde Souto, po 17 dniach żeglugi tragedię przeżyło tylko 39 członków załogi. Statek zatonął z powodu uszkodzonego kadłuba, do którego doszło w wyniku szeregu błędów, takich jak nadmierne obciążenie, żegluga w złej pogodzie, modyfikacje wprowadzone podczas dostosowywania go do służby jako okrętu wojennego oraz zużycie spowodowane długim unieruchomieniem w porcie Veracruz. Nawet śmierć generała i kapitana statku, Miguela Echazarrety (którego zastąpił Andrés de Aristizábal, z którym statek zatonął), postrzegano jako zły znak .

Dyrektor Narodowego Muzeum Historycznego, Salvador Rueda Smithers, powiedział, że książka porusza tematy o dużym zainteresowaniu w eksploracji podwodnej, takie jak technologia morska, artyleria i handel w XVII wieku, życie codzienne na pokładach galeonów, które zawijały do ​​Carrera de las Indias, a także ich miejsce w polityce i gospodarce imperium hiszpańskiego i jego wicekrólestw.