Om de volksgezondheid te beschermen, heft de EU belasting op oplossingen

In veel gevallen is stoppen met roken een strafbaar feit geworden. Alternatieven met een lager risico, zoals vapes en nicotinezakjes , worden steeds vaker als publieke vijanden beschouwd, onderworpen aan nieuwe belastingen en regelgeving. Tegelijkertijd, en bijna surrealistisch, blijft de Europese Unie de teelt van traditionele tabak subsidiëren met gemeenschappelijke middelen.

Het lijkt erop dat de Europese Unie op het punt staat een van haar grootste tegenstrijdigheden en hypocrisie werkelijkheid te laten worden: verdere verhoging van de belastingen op producten die rokers helpen te stoppen met het roken van traditionele tabak.

Met zijn sterk protectionistische inslag blijft Brussel volhouden dat al zijn regelgeving gericht is op het welzijn en de gezondheid van Europeanen. Los van de wenselijkheid van overheidsinterventie in individuele keuzes, die in een echt liberaal regime niet zou mogen bestaan, zijn er echter tegenstrijdigheden die niet genegeerd kunnen worden. Deze regels blijken in de praktijk belastinginningsmechanismen te zijn, die tot doel hebben alles te financieren... behalve de belangen van het individu.

Oplossingen met een lager risico, zoals e-sigaretten, nicotinezakjes en verwarmde tabaksapparaten, die miljoenen Europeanen gebruiken om te stoppen met roken, zijn nu financieel gelijkwaardig aan roken. Dit ondanks het feit dat uit onderzoek blijkt dat deze oplossing minder schadelijk is voor de volksgezondheid.

Het is echter onmogelijk om één van de grootste inconsistenties van de Europese Unie te negeren: terwijl ze doorgaat met verboden en belastingen op minder schadelijke alternatieven voor tabak, blijft ze de conventionele tabaksteelt financieren via het Gemeenschappelijk Landbouwbeleid (GLB). Landen als Italië, Bulgarije en Griekenland houden deze landbouwsector actief met GLB-steun – dat wil zeggen, met EU-geld betaald door alle Europese belastingbetalers.

Deze landen hebben het volste recht om hun boeren te steunen, traditionele gewassen te behouden en plattelandsgemeenschappen te beschermen. Deze nationale landbouwsoevereiniteit moet onbegrensd en onbetwistbaar zijn. Het probleem ligt niet bij de landen die van deze steun profiteren, maar bij Brussel, dat niet alleen boeren afhankelijk maakt van subsidies, maar ook de tabaksteelt subsidieert en anderzijds degenen die proberen te stoppen met roken met behulp van producten met een lager risico, vervolgt en belast.

Het probleem is het politieke en fiscale cynisme van de Europese Commissie, die zichzelf presenteert als een promotor van de volksgezondheid, maar tegelijkertijd met geld van iedereen een sector overeind houdt die ze naar eigen zeggen wil uitroeien.

De inconsistentie wordt nog duidelijker wanneer we naar het Zweedse model kijken. Dit is het enige land in de Europese Unie dat op weg is om "rookvrij" te worden, met minder dan 5% van de bevolking die dagelijks rookt. Dit doel werd bereikt zonder toevlucht te nemen tot verboden, boetes of deugdzame campagnes. Wat ontstond was een pad naar vrijheid gebaseerd op schadebeperking, waardoor alternatieven zoals snus en pouches toegankelijk werden, zonder ze te belasten of publiekelijk te stigmatiseren.

De Europese Unie lijkt zeer specifieke logica's te volgen die vaak losstaan ​​van de modellen die wél werken. Zo zijn we, in het licht van dit genegeerde succesverhaal, nu getuige van een poging om de lat lager te leggen en een mislukt belastingbeleid uit te breiden naar de rest van Europa, waarbij de data, het consumentengedrag en de praktische resultaten worden genegeerd.

De fiscale uniformiteit die de Europese Unie wil toepassen op nicotineproducten met een verminderd risico, is een gevaarlijk beginsel vanuit het oogpunt van de individuele vrijheid, maar ook vanuit fiscaal oogpunt. Het opleggen van één enkele fiscale aanpak, zonder rekening te houden met de economische, culturele en sociale verschillen tussen de lidstaten, schendt namelijk fundamentele beginselen van fiscale soevereiniteit en respect voor de diversiteit van de nationale stelsels, die verankerd zijn in de werking van de Europese Unie.

Door iedereen te dwingen dezelfde hoge belastingdruk op nicotineproducten met een laag risico te leggen, beperkt de EU deze autonomie. Dit schendt het subsidiariteitsbeginsel, dat bepaalt dat beslissingen zo dicht mogelijk bij de burger moeten worden genomen, en brengt de effectiviteit van lokaal overheidsbeleid in gevaar. Bovendien kan deze belastinguniformiteit afbreuk doen aan het recht op belastingdifferentiatie, een legitiem instrument om contextspecifiek volksgezondheidsbeleid te bevorderen.

Uniformiteit in de zin van belastingverhoging is een zeker recept voor de groei van de zwarte markt en smokkel, zoals al is gebeurd in verschillende Europese landen die eenzijdig grote belastingverhogingen hebben doorgevoerd. Door de tarieven naar boven te nivelleren, creëert de EU een prikkel voor belastingontduiking, de circulatie van illegale producten en het negeren van veiligheidsnormen.

De Europese Unie verkeert in een steeds repressievere spiraal. De recente zaak van Annick Pétrus, een Franse senator die betrapt werd met 22 kilo gesmokkelde tabak en beweerde dat dit een veelvoorkomende gewoonte is op haar eilanden, toont aan dat het belastingbeleid niet is afgestemd op de lokale realiteit.

Belastingrepressie op gangbare consumentenproducten leidt tot afwijkend gedrag en normaliseert smokkel als onderdeel van het dagelijks leven. Het probleem ligt niet bij de mensen, maar bij het beleid.

Op dit moment blijft de Europese Unie het leven van Europeanen micromanagen en maakt het hen steeds moeilijker met boetes, beperkingen en onderdrukking. Het doel lijkt massale belastinginning, waarmee de Brusselse machine kan blijven draaien, en het handhaven van de volksgezondheid lijkt op het eerste gezicht een zeer lastige zaak om antipathie of wantrouwen op te wekken.

Als de EU zich echt zorgen zou maken over de gezondheid van haar burgers, zou ze informatie, kapitalisme en keuzevrijheid moeten aanmoedigen. Maar dat doet ze niet: ze vervolgt wat ze niet controleert, veroordeelt wat ze niet heeft uitgevonden en heft belasting op wat haar inkomstenstromen bedreigt.