Ontevredenheid of desinformatie? Het dilemma van de stemming in de Algarve

De Algarve staat bekend als een land van vakantie, warme stranden, zon en zee. Maar achter dit idyllische beeld schuilt een heel andere realiteit voor de bewoners: chaotisch openbaar vervoer, eindeloze wachtlijsten bij ziekenhuizen, onzekere seizoensarbeid, slecht gereguleerde immigratie, exorbitante huizenprijzen en erbarmelijke leefomstandigheden.

Daarbij komt nog een groeiend gevoel van onzekerheid. Maar het meest weerzinwekkende is misschien wel dat deze regio slechts drie maanden op de nationale kalender lijkt te staan. De rest van het jaar verdwijnt het sneller dan een Duitse toerist in september. Genegeerd, verwaarloosd en vergeten door degenen die in Lissabon de beslissingen nemen. Naast de stranden en toeristische ansichtkaarten is er een harde realiteit die bijna niemand wil zien.

Het was in dit gebied van vergeten beloften dat we een opmerkelijke groei zagen van partijen die manipuleren met extremistische ideeën. Ooit was het het land van een dromerig links, dat een rechtvaardiger en egalitairere toekomst beloofde. Wat blijft er vandaag over? Alleen de wrok die gevoed werd door loze beloften, zorgvuldig genegeerde nalatigheid en, bovenal, door een stem die met alle institutionele vriendelijkheid het zwijgen werd opgelegd. Een stem die ooit de vlaggen hief en geloofde. Nu draagt ​​die stem het gewicht van verraad door degenen die zwoeren haar te verdedigen.

Je hoeft geen socioloog te zijn om de maatschappelijke realiteit van de bevolking te begrijpen. Een groot deel van de jongeren heeft alleen de middelbare school afgerond om daarna de arbeidsmarkt op te kunnen. Sommigen gaan zich uiteindelijk toeleggen op beroepen als visserij, horeca, toerisme of bouw.

De jongeren in de Algarve raken gedemotiveerd door de omstandigheden van "selectieve bezuinigingen" die leiden tot scholen met weinig investeringen, steeds oudere leraren, een aftakelend vervoersnetwerk dat het voor jongeren onmogelijk maakt om naar onderwijsinstellingen te reizen, het gebrek aan hogeronderwijsinstellingen in de regio dat het moeilijk maakt voor jongeren uit verder weg gelegen gebieden, en de beschikbaarheid van cursussen die zo omvangrijk zijn dat ze op een toeristische ansichtkaart passen, waardoor jongeren gedwongen worden hun woonplaats te verlaten, vaak om de opleiding te volgen die ze zo graag willen. Om de bijna onbestaande motivatie te vergroten, kijk maar eens naar de kloof tussen jongeren uit de Algarve en jongeren uit de grootstedelijke gebieden van Lissabon en Porto. Daarnaast is het ook vermeldenswaard dat scholen jongeren een grote stimulans bieden om na te denken en zich te interesseren voor politiek, maar het is jammer dat die stimulans niet verder is gegaan dan een idyllische wens die op papier bleef staan ​​bij het Ministerie van Onderwijs.

Al deze situaties leiden tot haatdragende taal, die vaag is en waar geen enkele oplossing voor is. Uiteindelijk leiden ze ertoe dat onze jongeren een pad bewandelen dat niet strookt met de democratische waarden. Maar uiteindelijk is het degene die tot hen spreekt, die verschijnt en hen het gevoel geeft dat er naar hen wordt geluisterd, alsof er iemand is die echt om hen geeft en niet alleen om de goede omstandigheden die hij of zij hen kan bieden tijdens het zwemseizoen.

Niet alleen jongeren, maar ook de generatie van middelbare leeftijd voelt zich in de steek gelaten door democratische instellingen en hun vertegenwoordigers. Ze hebben hun hele leven gewerkt en de waarden van de democratie zoals we die vandaag kennen verdedigd, maar ze zijn meer dan ooit gedesillusioneerd, omdat noch de regering, noch de parlementaire fracties zelf dezelfde verbondenheid en betrokkenheid tonen als ze zouden moeten. Een van de grootste bewijzen hiervan is het feit dat jonge politieke partijen voor de bevolking zeer inactief zijn. Ze verschijnen alleen tijdens verkiezingsperiodes en daarbuiten worden ze nauwelijks gezien.

Decennia van onvervulde beloften hebben wonden achtergelaten die tijd nodig hebben om te helen. Betaalbare huisvesting voor Duitsers en Engelsen, die niet langer hoeven te concurreren met de Portugezen die vandaag de dag niet eens kunnen proberen een huis te huren of te kopen, zal op een dag het "Nieuwe Lissabon" worden, puur op basis van de huizenprijzen. De voortdurende vertraging in de modernisering van het openbaar vervoer, het gebrek aan investeringen in andere sectoren zoals de dienstensector of zelfs de landbouw zelf, zonder rekening te houden met de toeristische sector, het gebrek aan controle en integratie van de immigrantengemeenschap, wat een golf van haat onder de bevolking heeft veroorzaakt, de overbelasting van de dienstverlening, het vreselijke zorgstelsel dat blijft falen door slecht management, het ontbreken van een nieuw ziekenhuis waarover al jaren wordt gesproken maar dat nooit officieel is gemaakt. Ondertussen contrasteert in de Algarve, waar toeristische ansichtkaarten te vinden zijn, een andere realiteit, met de groei van de hotelsector, huizen die alleen voor vakanties te huur zijn, zomerfeesten die leiden tot overmatige uitgaven van lokale overheidsgelden. Als we bedenken dat een regio die historisch gezien gedomineerd werd door linkse of centrumrechtse partijen, tot extremen is vervallen, begrijpen we dat het niet alleen om desinformatie gaat, zoals Laguna graag suggereert. Wat we zien, is een beweging van ontevredenheid die al lange tijd tekenen vertoonde, maar die volledig werd genegeerd. Gezien de gebeurtenissen bij de voorlaatste parlementsverkiezingen zou je verwachten dat de partijgroepen zouden proberen de banden met mensen die ooit op hen stemden, te herstellen. In plaats daarvan bekritiseerden ze mensen en noemden ze hen ongeschoold of ongeïnformeerd, terwijl ze zich in feite hadden moeten richten op het deel van het land dat al lang vergeten en het zwijgen opgelegd is.

Het is opmerkelijk dat de stem van de inwoners van de Algarve alleen gehoord lijkt te worden wanneer ze protesteren tegen wat gepast zou zijn voor degenen die in de kantoren van de Assemblee van de Republiek verblijven. Uiteindelijk was de grootste fout die de Algarve maakte misschien wel dat ze dachten dat een goede vakantiebestemming voldoende was om goed behandeld te worden. Maar zoals we zien, hebben niet alle vakantiebestemmingen een happy end.