Evenwicht

Elke week merk ik dat ik iets moet zeggen en versteld sta van de gebeurtenissen die zich afspelen. Wekelijks schrijven brengt deze moeilijkheid met zich mee voor degenen die, zoals ik, denken dat ze het nieuws niet beheersen. Elke week word ik overweldigd door gebeurtenissen. Misschien voelen andere mensen hetzelfde als ik: niet weten wat ze moeten zeggen, er niet in meegezogen willen worden, worstelend met hun eigen onbeduidendheid in een wereld die alles snel wil en waar het nauwelijks uitmaakt om even stil te staan, adem te halen, de tijd te laten verstrijken. Het lezen van de kranten geeft ons misschien een nauwkeurig beeld van onze sterfelijkheid. Alles gaat richting de dood, de tijd gaat te snel om bij te benen en uiteindelijk sterven we allemaal, net zoals er nu overal onschuldige mensen sterven. Dus vind ik het bijna immoreel om mezelf de tijd en ruimte te gunnen voor deze regels die niets willen veranderen, om mezelf te verliezen in gedachten, terwijl er nog iemand sterft, wat maakt het dan uit om stil te staan ​​en aandacht te schenken aan de enormiteit van leven en veiligheid in 2025?

Dan denk ik erover na, over het wonder van de vrijheid en veiligheid dit jaar, over ons, die de maanden voorbij zien gaan zonder al te veel lijden, beschermd en gevoed, en ik denk na over de vraag of het lelijk is om erover te praten, om het te vieren, om er dankbaar voor te zijn. Ik balanceer het ongemak zonder tot een conclusie te komen. Hoe kunnen we de verantwoordelijkheid van een ruimte, hoe simpel die ook mag zijn, interpreteren? Misschien door te voorkomen dat die door geweld wordt besmet, misschien telt dat in tijden als deze nog wel. Om het risico van onbeduidendheid, zelfs van overbodigheid, te lopen als dat betekent dat we drie alinea's moeten redden uit de agressieve maalstroom van het heden.

Maar is het het echt waard? Wie is er in geïnteresseerd, wie kan het wat schelen? Is het wenselijk, een eervolle voorzorgsmaatregel (of aanmatiging) of pure idiotie? In deze wereld van experts en specialisten zal ik de zoveelste herhaling zijn van de kunst om veel te zeggen over niets, waarvan deze zin en deze vragen een voorbeeld zijn.

Veel schrijvers offeren opiniestukken op om vele redenen, waarvan de belangrijkste hun trage, monotone leven en de trage, monotone verwerking daarvan is. Hoe gehaast ik ook ben, ik kijk naar onbeduidende dingen en stel vragen aan de wereld: de evenwichtsoefening van de kraanmachinist tijdens de lunchpauze, wanneer hij de cabine verlaat en hoog zittend uit een lunchbox eet, de twee kopjes koffie die op het dienblad zijn gemorst, het bordje op het oor van de schoonmaakster, de hechtingen in de sok van de zestigjarige, het moment waarop de krekels beginnen te zingen, de geur van de mans gewaad, de groei van de planten op de trap bij de ingang van het huis, de stofsporen op de keukenramen, de bruine kleur van de vrouw, de kruimels op tafel.

De tijd en rust hebben om kleinigheden te bekijken is een groot voorrecht voor weinigen in de wereld, waaronder ikzelf. Heeft het zin om stil te staan ​​bij niets, naast de interpretatoren (en de wrangheid) van de wereld? Ik denk het niet.