Vraagtekens en uitroeptekens horen bij elkaar.

Hoewel de uitdrukking "elk schaap heeft zijn maatje" mij perfect past, ga ik het vandaag niet over schapen hebben, maar over een aantal heel specifieke leestekens die altijd samengaan: het vraagteken ( ¿? ) en het uitroepteken ( ¡! ).

Hoewel eeuwen geleden alleen het sluitingsteken werd gebruikt (zoals in sommige talen nog steeds het geval is), adviseert de Spaanse orthografie al sinds het midden van de 18e eeuw het gebruik van het dubbelteken . (Bijna drie eeuwen geleden, en we worstelen er nog steeds mee!).

De spelling kent deze twee paren een heel specifieke functie toe in het schrift: ze zijn respectievelijk verantwoordelijk voor het markeren van de grenzen van vragende en uitroepende zinnen .

Om ze correct te gebruiken, moeten we altijd in gedachten houden dat het dubbele tekens zijn en dat ze daarom allebei in de bewering aanwezig moeten zijn.

Naast hun primaire orthografische functie zijn deze tekens zeer nuttig voor het reproduceren of versterken van bepaalde expressieve nuances in teksten, zoals verrassing , twijfel, ironie , afkeuring of vreemdheid.

Wanneer we spreken, voegen we extra uitdrukkingskracht toe aan onze woorden door een speciale toon te gebruiken, een bepaalde intensiteit wanneer we ze uitspreken of zelfs door het volume of de duur waarmee we ze uitspreken.

Hoevelen van ons hebben zich niet beledigd gevoeld door de toon of het volume waarmee we iets zeiden!: " Praat niet zo tegen me! Je hoeft niet te schreeuwen!" En, in het Dominicaans: "Zet het een beetje zachter!"

Deze expressieve nuances , die we in de gesproken taal beheersen en die doorgaans heel subtiel zijn (of niet), zijn moeilijk weer te geven in de geschreven taal .

Ter ondersteuning geven we een aantal speciale toepassingen van vraagtekens en uitroeptekens die we goed kunnen beheersen. De Orthografie van de Spaanse Taal belicht de meest voorkomende van deze speciale toepassingen . Laten we ze eens bekijken.

Wanneer u schriftelijk wilt aangeven dat een zin zowel een vragende als een uitroepende betekenis heeft, moet u zich niet beperken: gebruik beide tekens gecombineerd .

Als ik schrijf : "En jij gaat je zo kleden!", dan denk ik dat jullie me allemaal kunnen horen (en ik weet zeker dat jullie het al vaker hebben gezegd of van iemand hebben gehoord).

Door het vraagteken en het uitroepteken te combineren, worden de woorden versterkt door een vleugje afkeuring en ongeloof, en wie weet misschien nog wel meer.

Ik had het ook zo kunnen opschrijven: En jij gaat je zo kleden!?, en dat is de meest aan te bevelen manier.

Als we aan wat we schrijven die toon van twijfel of verrassing willen toevoegen, die vaak zo ironisch is en zo goed naar voren komt als we spreken, dan zijn er vraagtekens en uitroeptekens die ons kunnen helpen.

In deze gevallen gebruiken we gewoon het sluitteken en schrijven we het tussen haakjes aan het einde van de uitdrukking die we willen markeren. We kunnen de opgetrokken wenkbrauwen of de samengeknepen ogen bijna voelen wanneer we lezen : "Ik ben blij (?) met het nieuws!"

Let op! De autocorrectie is hier erg eigenwijs in en vervangt het meestal door het beginteken. Het is een kwestie van automatisering en kunstmatige intelligentie, die niet zo goed overweg kunnen met nuances.

En als het de bedoeling is om onze woorden te benadrukken , hoeven we alleen maar de intensiteit ervan te verhogen door ze een of twee keer te herhalen: Wie zei er angst!!!

Lees verder

ONDERWERPEN -