Lamothe, Hasper, Sinclair: Visuele gebaren voor onverwachte vitaliteit

Laat de onverwachte vitaliteit van wat bestaat ontwaken . Met deze zin eindigt de curatoriële tekst van Beyond Space , een van de hoogtepunten van de kunstkalender van 2025. Er worden werken getoond van drie hedendaagse Argentijnen die internationaal bekend zijn vanwege hun schilderkunst, beeldhouwkunst en installatie: Luciana Lamothe , Marcela Sinclair en Graciela Hasper . Tot augustus is deze tentoonstelling met kunstwerken van Nieves Vázquez en Guido Ignatti te bezichtigen in het gebouw dat nu de naam Palacio Libertad draagt.

De zin waarmee de tekst eindigt, is als een injectie brandstof voor de geest van existentialisten : valt dat gepassioneerde, brandende gevoel van levend zijn, dat bijna als een cirkel in de loop van een leven komt en gaat, onder controle te krijgen? Of zijn zowel zijn aankomst als zijn ontsnapping een puur raadsel, het werk van het lot?

"We moeten bereid zijn om ons bewust te zijn van die vitaliteit, hoewel ik graag denk dat die ook in ruimtes besloten ligt. Met gebaren kun je die zoveel mogelijk benadrukken of verzachten, maar die komt pas tot uiting wanneer een ruimte met iemand in contact komt", suggereert Marcela Sinclair .

Deze drie statische werken vereisen een actieve houding van de toeschouwer : die van het richten van de blik op de plekken die ze suggereren, of die van het doorlopen ervan, om verschillende manieren van kijken te ontdekken, zelfs in dezelfde richting.

De tentoonstelling behandelt De Grote Lamp , een architectonisch hoogtepunt op de zesde verdieping van het gebouw, dat van buitenaf de aandacht trekt door zijn gigantische kubusvorm en zijn flikkerende tl-lampen. Het eerste werk dat de bezoeker tegenkomt, is Function van Luciana Lamothe .

Verdachte ondersteunende structuren, breuken, ruïnes of constructies met holtes die vragen kunnen oproepen, zijn op zichzelf al kenmerkend voor het werk van deze kunstenaar, zowel esthetisch als conceptueel. De kruimels van het gehavende materiaal verzamelen zich hier op de armen van een steiger, die met scherpe punten tot speer is omgebouwd. In de muren, naast het geweer, zitten gaten als een decor van wat er is gebeurd. Perforaties in de muur die schitteren door hun symmetrie en gelijkenis. De vernietiging hier is omvangrijk en zorgvuldig gepland .

Voor deze ruimte werd Function al in 2011 tentoongesteld in de kelder van Ruth Benzacar en in enkele musea. “Ik wil dat de genomen beslissingen worden opgemerkt”, benadrukt de kunstenaar uit Mercedes, die als laatste het land vertegenwoordigde op de Biënnale van Venetië . "Toen ik dit werk maakte, wat al vrij vroeg in mijn carrière was, stelde ik de relatie tussen functie en vorm ter discussie, die daarop volgde. Tijdens die verkenning viel het me op dat functie de vorm opslokte. Een functie zoals die van deze steiger, die gebruikt wordt voor constructies, wordt, wanneer deze uit zijn context wordt gehaald, een destructief wezen", legt hij uit. Wat de speer in deze productie met de muur deed, is bijna theatraal, verleidelijk en getuigt van de kracht die schuilt in de eventuele uitkomst van een actie.

De gaten, een uitnodiging om te kijken wat er aan de andere kant is, zijn ook terug te vinden in de reeks werken die Sinclair een paar stappen verderop presenteert. Voor deze andere productie werden gebruikte doeken van zonneschermen en banieren gebruikt , waarvan de functie teniet werd gedaan door ze in stukken te snijden en in de ruimte uit te vouwen, waardoor een driedimensionaal vlak ontstond.

Van onderaf gezien lijkt het op een dak, van bovenaf gezien op een drijvend landschap. In beide gevallen gaat het om een ​​verleidelijke, waterige ansichtkaart, waarvan de schaduwen subtiel op de muren zijn getatoeëerd.

Zowel deze groep met de titel Fleet als op een gegeven moment Ship – het gigantische beeld dat Sinclair maakte voor Malba Puertos, bedacht met de nieuwe, onvoorspelbare en relatieve kleur van het verstrijken van de tijd als gevolg van de oxidatie van ijzer in de open lucht – onderzoeken de manieren van kijken . Ze doen dat omdat ze vol staan ​​met cirkels, vierkanten en rechthoeken, soms meer massief en dan weer abstracter, die voor onze ogen verschillende delen van dezelfde werkelijkheid uitsnijden. Afhankelijk van de hoek waaronder de kijker door het kunstwerk loopt, zal zijn of haar waarneming variëren.

"Architectuur in de stad is het huis waarin men leeft, dat zoveel mogelijk gedrag, gedachten, gewoonten en verbeeldingen bepaalt, of sommige bevordert en andere niet zozeer. Ik vond het interessant om te kunnen interacteren met de taal die architectuur is, die ons altijd aanspreekt", merkt Sinclair op.

Graciela Hasper schildert met verzadigde, felle kleuren, die elkaar in haar werk vaak kruisen en raken, waardoor de mix een hoofdrol speelt. Maar in deze tentoonstelling is er geen sprake van mengvormen, maar juist van het tegenovergestelde: een afstand tussen de gekleurde lijnen die op een haast muzikale, ritmische manier over de wanden schrijdt.

Een stil orkest dat, als de beat van een liedje, reageert op de verlichting in de zaal en dat ook tot uitdrukking komt in de plaatsing van de muzieklijnen. Bij hem komt de architectuur, waaronder de tunnel met hellingbaan in de hal waaraan hij werkte, tot leven door het ontstaan ​​van een levendige geometrie die de hele ruimte een ruimtelijke indruk geeft.

Want dat is kunst uiteindelijk: een uitbreiding van de werkelijkheid , een unieke en ongelooflijke visuele en conceptuele diepgang. En wat is er nu eigenlijk beter te vergelijken met de onverwachte vitaliteit van het bestaan ​​dan het gevoel dat het leven groeit?